Nga Lutfi Dervishi
“Do të vijë një ditë,” tha Kryeministri me një buzëqeshje që do ta kishte zili edhe Mona Lisa, “kur Shqipëria do të jetë europiane! Rrugë të reja, spitale moderne, paga më të larta, pensione dinjitoze! Përpara! #Shqipëria2030”
“Sa bukur!” thanë votuesit, të emocionuar si fëmijë që shohin dhuratat nën pemën e Vitit të Ri. “Po për strehimin çfarë do të bëhet, se çmimet kanë shkuar në qiell?”
“E shihni atë kodrën atje?” tha Kryeministri, duke treguar malin e Dajtit ende të bukur të mbuluar me gjelbërim, nga një dritare e vogël shikimi ende i pa penguar nga ndërtesat e larta. “Atje do të ndërtojmë mijëra apartamente sociale! Çdo familje e pastrehë do të ketë një shtëpi të vetën, me kredi zero! Madje, as mund te quhet kredi, por që do të jepen falas. Mbështetje totale nga qeveria! Madje edhe biletat e teleferikut do të jenë falas, siç është sot aboneja për pensionistët”
“Fantastike!”, thanë qytetarët, duke fshirë lotët e gëzimit. “Po për punë si do të bëhet?”
“Punët? Unë do të punoj ditë e natë për këtë vend, deri ditën që une t’a fus në BE”, tha Kryeministri, duke përveshur llërët në ajër. “Do të sjellim investime strategjike, investitorë strategjikë, me ok ose pa para, aleatë strategjikë, madje edhe qeverisje strategjike! Ju vetëm bëni durim, se nuk mbarohen gjithë punët në pesë mandate!”
“Sa bukur!”, brohoritën qytetarët. “Deri sa të vijë viti 2030, ne po shkojmë të vizitojmë Europën, ndoshta edhe do qendrime atje, por vetem deri ne 2030 .”
Në atë moment, Kryeministri ngriti dorën dhe i gjuajti me shpullë votuesit më të afërt, sa u ndje tërmet me magnitudë 5.5 në shkallën Richter.
“Çfarë pate?!” pyeti votuesi, duke mbajtur faqen e skuqur.
“Ti të dalësh për qejf në Europë, ndërsa unë të rri këtu?!”
