Nga Andi Bushati
Sa më shumë që Erion Veliaj po shpenzon kohë me kolegët e SPAK-ut, në dëm të qytetarëve të Tiranës, aq më e fortë po bëhet një dilemë që ka kapluar qarqet politike: ç’do të bëjë me të Edi Rama? Që pasi shpërtheu skandali i kompanisë 5D, kryeministri nuk e ka përgënjeshtruar kurrë deklaratën e bërë në fillim të prillit të këtij viti, kur tha se “Bashkohej fjalë dhe presje me qëndrimin e Erionit”.
Atëhere, pas arrestimit të drejtorëve të bashkisë, që u kapën duke vjedhur fondet e buxhetit për ti shpënë në kompaninë e tyre private, Veliaj pati hedhur tezën: nëse kryeministri nuk di gjë që vërtësit e tij, madje as që zëvendësi i vet akuzohet si hajdut, as unë nuk kam pse mbahem përgjegjës, po qe se ata poshtë meje, hanë kumblla dhe dardha pas shpinës sime.
Në këtë pikë, Rama e barabiti delfinin e dikurshëm me veten duke mbështetur alibinë se Tusha, Molla dhe Qato mund të kenë përvetësuar para publike, pa djeninë e atij që kishin mbi krye.
Po përse Rama i qëndron prej një viti këtij versioni dhe pse ai është i dënuar ta mbrojë me çdo çmim “Tiranën e Lalit”?
Kur ka qenë puna për skandale të tjera, mes të cilave shkëlqen ai i inceneratorëve, kryeministri është rekur të argumentojë se qëllimi i tij ka qenë i mirë, por ka pasur disa shokë të skuadrës që e kanë tradhëtuar atë rrugës. Ai është përpjekur të manipulojë se ia kanë futur, Arbën Ahmetaj që kishte një miqësi të vjetër me Mirel Mërtirin, Leftër Koka që ka dashur të kalojë para në llogarinë e tij personale, apo Alqi Bllako që ka siguruar paga të majme për të atin pensionist. Por ama, një logjikë e tillë nuk mund të funksionojë për Erionin. Pikë së pari se ai është sjellë gjatë gjithë kohës si lakeu par exellence i shefit.
Të gjithë e dinin se ai qe zbatuesi më i pështirë i çdo urdhëri. Le të marrim për shembull rastin e inceneratorit të Tiranës. Në atë kohë grupi i strukturuar e kishte shmangur Arben Ahmetajn. Ky i fundit, siç del dhe nga dokumentet e SPAK, e kishte refuzuar këtë aventurë të re, madje i kishte kthyer mbrapsht propozimet e Veliajt. Pra nëse ai paskësh qenë “truri” dhe “nismëtari” qëllimkeq, pse projekti vazhdoi edhe kur atë e nxorën jashtë? Fare e thjeshtë, sepse urdhërat jepeshin nga Rama. Vetëm kjo fuqi madhore mund ta detyronte Veliajn të vinte firmë miratuese duke shkelur ligjin dhe marrë kompetencat e këshillit bashkiak. Vetëm ajo mund ta shndërronte atë nënshkrim me fuqi edhe për bashkitë e Kavajës, Vorës e Kamzës.
Pra, është e dukshme se Veliaj ka vepruar si ushtar. Kjo është e qartë edhe për ata që nuk duan ti hyjnë gjërave thellë. Mjaftojn të kujtojnë se si një kryebashkiak, që “de jure” ka autonomi nga shefi i ekzekutivit, merrte urdhra para kamerave, për të lyer që në pesë të mëngjesit shkallët e pista të një pallati, apo për të kapur me vrap lopën e një katundari.
Që Rama e kishte nën kontroll të plotë Veliajn këtë e tregon edhe lista e përbashkët e bashkëpuntorëve të afërt. Shokët më të ngushtë të Lalit ishin ata që kryeministri mbante në paradhomë, çka tregon se mes tyre, më shumë sesa aleanca politike, funksiononte përkatësia e të qenit pjesë e të njëjtit klan.
Servil deri në dhimbje dhe manipulator gjer në madhështi, për llogari të shefit, Lali, rekrutonte aktorë protestues të teatrit, që Rama vendosi të shembte, ai turrej të përçante ata që kundërshtonin prishjet abuzive të shtëpive dhe bizneseve, ai i sulej si qen i tërbuar FSHF-së, kur merrte urdhrin se partia duhet të politizonte dhe futbollin.
Të gjithë e kuptonin se këto kosto, një pjesë të çmimit të të cilave po e paguan tani, Veliaj nuk i merrte me qef, por sepse pati vendosur ti shërbente me të gjitha mënyrat atij që njihte si padrino.
Edhe për skandalin e 5D, që në sipërfaqe mund të duket si i kurdisur pas shpinës së shefit, të gjithë socialistët e dinë se drejtorët e bashkisë ishin edhe krerët e shtabit elektoral të kryeqytetit. Rama që përditësphet rregullisht me matjet e opinionit, ka qenë gjatë gjithë kohës i ndërgjegjshëm se rezultatet zgjedhore të Tiranës, nuk mund të mbërriheshin kurrësiesi pa u vënë në punë makineria okulte e Veliajt, Qatos, Mollës, Tushes etj, të cilët mendonin vërtet së pari për vete, ama nuk e harronin kurrë nënën parti.
Gjithë sa u rendit më sipër i’a bën të pamundur Edi Ramës që të përsërisë edhe për Veliajn të njëjtën fabul: “Edhe ky ma futi pas shpine”. Me hir apo me pahir, mardhënia që ka ngritur me ish drejtuesin e Mjaftit dhe G 99 e ka dënuar atë që të jetë i detyruar ti’a mbrojë figurën dhe bilancin.
Thënë këtë, duhet pranuar se kjo zgjedhje politike e Ramës nuk e bën automatikisht të paprekshëm Veliajn. Nga mënyra se si po rrjedhin ngjarjet, duket sikur mëkatet vanitoze të bashkëshortes, fallciteti i një aureole artistike, ca dhjetra mijëra euro të harruar nëpër sirtarë, shkujdesa për grimcat që pikonin në llogari bankare, perversiteti për të mbajtur miq me të shkuar të errët, nuk është çudi ta bëjnë atë komshi provizor të ish drejtorëve të vet.
Por e gjitha kjo mund të mbetet në kuadrin veseve të vogla që bashkëjetonin me një personazh të lehtë dhe fluturak si Erioni. Për to mund ta paguajë personalisht njeriu. Ndërsa për Ramën, “fenomeni Veliaj”, atij të cilit i trashëgoi dashurinë e parë, Bashkinë e Tiranës, ai që shumëkush e shikonte si pasardhës, mbetet i paprekshëm. Jo se e do apo e çmon, por thjeshtë se i është bërë e papërdorshme alibia e tradhëtisë. Tashmë kjo gjë duket sheshit. E vetmja dilemë është nëse dhe SPAK do të ndjekë të njëjtën rrugë, duke hetuar veset e Erionit dhe jo Veliajn si ingranazh i një makinerie kriminale.
/Lapsi.al
