Nga Gjergji Koja
Anastas Angjeli është vetëofruar si një nga kandidatët për Këshillin Mbikqyrës së Bankës së Shqipërisë. Një politikan karriere, ndër të parët në rradhët e socialistëve, i cili mbijetoi në përplasjet mes tyre, derisa Edi Rama në zgjedhjet e fundit vendosi ta lërë jashtë listës së kandidatëve për deputet.
Angjeli u shfaq në Komisionin e Ekonomisë si një kandidat potencial, duke vetëofruar eksperiencën e gjatë në fushën e financave, por edhe atë politike. Deri këtu s´ka asgjë të habitshme, pasi ai ka të gjithë të drejtën e Zotit për të kandiduar, jo thjesht si anëtar Këshilli, por edhe për Guvernator i Bankës së Shqipërisë.
Çudia qëndron në faktin se gjatë prezantimit, Angjeli mori vlerësimet maksimale nga deputetë të PD-së, të pozicionuar në krah të Berishës dhe Bashës, edhe pse ndaj tij janë derdhur me dhjetra e dhjetra akuza publike.
Ndoshta është nga politikanët e rrallë i akuzuar publikisht për korrupsion jo vetëm nga PD, por edhe vetë socialistët.
Në ditët e sotme Angjeli mund të shfaqet si një akademik, madje madje edhe si një personazh jo politik, por në fakt ai ka qenë deputet dhe ministër i PS-së.
Në 2001, në KPD e famshme të socialistëve, Fatos Nano, përmendte treshen Muçi-Naçi-Baçi si etalonin e korrupsionit, ndërsa të tre politikanët në atë kohë ishin rrjeshtuar në krah të Ilir Metës, i cili kishte nisur luftën ndaj liderit të socialistëve.
Nano, në atë kohë, nuk kursente as talljet dhe as akuzat, e thumbonte edhe përmes barsaletave, aq sa Angjeli do të shfaqej pothuajse i përlotur në atë mbledhje për t´iu përgjigjur Fatos Nanos, jo për akuzat, por për faktin se lideri historik i kishte kujtuar pjatën me fasule që kishte gatuar nëna e tij, teksa I kishte shkuar në shtëpi për vizitë.
Në të njëjtën periudhë, Sali Berisha që drejtonte opozitën, e quante mamuthin e korrupsionit, madje përbetohej se do t´a çonte para drejtësisë, duke i numëruar rastet korruptive.
Fatmirësisht ose fatkeqësisht këto momentet e përplasjeve politike, qoftë edhe brenda llojit, nxjerrin në pah të verteta dhe të paverteta, akuza dhe kundërakuza, të cilat nëse do të bëheshin në një vend normal, mund të shërbenin si indicie për Prokurorinë për të nisur hetimet.
Në fakt për të vetmin rast që nisën hetimet lidhur me Angjelin dhe u mbyllën nga Prokuroria në 2006 ishte privatizimi i klubit Dinamo, dosje që në atë kohë u depozitua në organin e akuzës nga ish-ministri i Brendshëm, i ndjeri Sokol Olldashi.
Më pas Angjeli vijoi i qetë jetën politike, ku hera herës emri i tij shfaqej sa herë kishte pozicione të lira drejtuese në institucione. Ai është lakuar vite më parë edhe për pozicionin e Guvernatorit, madje edhe për atë të KLSH-së, është folur për një rikthim të mundshëm në Qeveri, por të gjitha kanë mbetur në kuadrin e hipotezave.
Është e vështirë të gjesh nëse lajmet që qarkullonin ishin dëshira të Angjelit për të kapur një pozicion drejtimi, apo vërtet ai konsiderohej si kandidaturë dhe në momentin final skualifikohej nga Edi Rama.
Përtej lojrave mes Angjelit dhe të majtës, ajo ç´ka ngre pikëpyetje të forta mbi moralin politik dhe jo vetëm, është qëndrimi i dy deputetëve të PD-së, Edmond Spaho dhe Arbi Agalliu, në vlerësimet për ish-deputetin socialist.
E ndërsa Spaho mund të ketë një lloj vlerësimi qoftë edhe për vitet që bashkarisht kanë qëndruar në një sallë Parlamenti, deputeti tjetër i PD-së, i hyrë rishtas në Kuvend, vështirë se mund të ketë njohuri mbi Angjelin, edhe pse mund të ketë qenë student i tij. Ndaj dhe duket pak e habitshme që Agalliu me qëndrimin e tij pro kandidaturës së Anastas Angejlit të ketë shprehur thjesht një qëndrim individual, të pakonsultuar me grupin ku aktualisht bën pjesë, atë të Lulzim Bashës.
Ndonëse Basha personalisht mund të mos ketë artikuluar asnjë akuzë ndaj Angjelit, forca politike që ka drejtuar dhe bën pjesë, e ka akuzuar si mamuth të korrupsionit, akuzë që nuk është artikuluar për vite e vite me rradhë për asnjë ish-ministër, edhe pse për ta mund të jenë vendosur epitete të tjera.
Dhe vetëm nga akuzat publike, mbi të cilat mund të krijohet edhe identikiti politik për një politikan, si dhe nga qëndrimet që sot Lulzim Basha shfaq duke mbajtur në dorë flamurin anti-korrupsion, vënë në dyshim moralin politik të asaj pjese të PD që përfaqëson sot Basha.
Në pothuajse të gjitha fjalimet e fundit Basha përmend vettingun e politikanëve, flet për trekëndëshin e Bermudës, për oligarkët që ngritjen e tyre ndoshta e nisën pikërisht në kohën kur Anastas Angjeli drejtonte Ministrinë e Financave, zhvlerësohen kur një prej deputetëve që është pjesë e grupit të tij, i thur elozhe më shumë se vetë socialistët, ish-deputetit të vetëofruar për Këshillin Mbikqyrës së Bankës së Shqipërisë.
Nuk dihet nëse Basha mund të distancohet ose jo nga deputeti i tij, por ajo që dihet është se për vite e vite me rradhë, Anastas Angjeli është akuzuar publikisht si simbol i korrupsionit. Dhe këtë nuk e ka thënë vetëm PD, por edhe Fatos Nano 20 vite më parë, dhe mund ta thotë edhe DASH nesër, nëse listat e personave “non grata” hartohen mbi akuzat publike, të OJF apo raportet e ndryshme rajonale.
