Nga Ilir Kalemaj
Jo më larg se dy vjet më parë, të përditshmet më prestigjioze të planetit si Wall Street Journal, New York Times, The Economist, Financial Times etj, paralajmëronin se debatet ideologjike të së tashmes dhe të ardhmes së afërt nuk do ishin ato me konservatorëve dhe liberalëve apo progresistëve/socialistëve me konservatorët/libertarianët por ato mes dashnorëve të globalizmit dhe ithtarëve të nacionalizmit. Të parët ishin ata që do vazhdonin të mbronin me kokëfortësi kufijtë e hapur dhe tregtinë e lirë si Bibla dhe Kurani që udhë—rrëfen mbajtjen e një rregulli ndërkombëtar të bazuar në bashkëpunim, respektim të normave të përbashkëta që bazon te respekti përmbi të gjitha i liberal-demokracisë.
Ndërsa grupi i dytë ishin një konglomerat që të parët i gruponin nën termin e përgjithshëm “populist” i cili kishte kohë që kishte marrë një ngjyrim pezhorativ në narrativën publike. Por realisht ky grup kishte dhe ka ngjyrime nga më të ndryshmet. Ka mes tyre radikalë të majtë, sikundër dhe nacionalistë të djathtë, ka dhe forca të qendrës sikundër pozicionohet fjala bie Lëvizja Pesë Yjet në Itali, por ka edhe nga ata që nuk kanë kurrfarë ngjyrimi ideologjik apo që kanë zhvilluar autoritaziëm elektoral.
Kriza e Covid-19 që është shtruar këmbëkryq në dukje pa afate skadence që shihen në horizont, ka krijuar një frikë jo të pabazuar që një pjesë e shteteve autokratike do ta thellojnë diktaturën e tyre të ‘ndritur’ ose jo, përmes teknologjisë që lejon ‘big brotherin’ shtet të ketë një kontroll jo vetëm jashtëzakonisht të fortë mbi qytetarët duke tejkaluar madje fantazitë distopike Orwelliane, por edhe për ta përdorur këtë kontroll jo vetëm në frenim pandemie, por edhe për politika ndëshkimi të pjesës disidente apo të panënshtruar të popullsisë.
Kina është e para që të vjen në mendje për mos të folur për Korenë e Veriut që prej kohësh vazhdon ecjen në shtigje të panjohura, por edhe shtete si Rusia po e ndjekin me shpejtësi këtë rrugë. Kjo e fundit majde ka krijuar një internet sovran, vetëm për rusët për të qenë sa më kontrollues së brendshmi, ndërkohë që izolojnë popullatën nga influencat e jashtme mendje-hapëse. Shtete të tjera, madje dhe në gjirin e BE-së, si hungaria e cila bëhet e vetmja demokraci perëndimore që rrëshket në statusin “pjesërisht e lirë” sipas raportit të fundit të Freedom House.
Duhet pasur gjithmonë ndër mend që dhe kriza e koronavirusit aktual nuk është vetëm një krizë e shëndetit publik që po teston limitet dhe në shtetet më të zhvilluara, por është gjithashtu një krizë e të drejtave të njeriut që po kufizon përditë e më shumë, ndonjëherë me arbitraritetetë pajustifikuara, të ushqyera me pak ndihmë konkrete dhe shumë propagandë.
Kufizim të drejtash pa afate skadence, mobilizim përmes ‘kërbacit’ dhe metodave frikësuese popullatës, një lloj presioni për të përdorur kufizimin e lirive dhe të drejtave civile si mënyra e vetme për të përballuar krizën aktuale dhe për të fshehur pafuqinë për të goditur në zemër të problemit. Krizë e cila fsheh jo vetëm dobësitë ideologjike por edhe mospasjen e një strategjie, objektivave dhe planeve të qarta operacionalë se si dilet nga kjo “luftë” që në fakt vetëm luftë nuk është, por përshkrimi si luftë bën që të mobilizohet popullata, të demaskohen armiqtë, të diskretitohet opozita dhe të përftohet kapital i pandershëm opozitar duke perpetuar zgjatjen e pushtetit politik nga ata që janë në pushtet vencarisht në vende me demokraci të pakonsoliduar.
