Nga Boldnews.al
Çifti i fuqishëm politik i të paktën dy dekadave të fundit, Meta-Kryemadhi, prej javës së kaluar ka prekur fundin. Ilir Meta, ish-kryeministër, ish-kryeparlamentar dhe ish-president, tashmë është në paraburgim, i dyshuar për vepra shumë të rënda penale që lidhen me detyrën zyrtare-korrupsion, fshehje pasurie e pastrim parash.
Për të njëjtat akuza është e dyshuar edhe (ish) bashkëshortja e tij, Monika Kryemadhi. Penalizimi i tyre, me ose pa prova, ka gjetur një konsensus të gjerë publik. Përpunimi i këtij opinioni ka nisur vite më parë, nga “opinionistët” e Partisë Socialiste, edhe kur Meta-Kryemadhi ishin në aleancë me kryeministrin Edi Rama.
Përgatitja e terrenit dhe arrestimi “spektakolar” me zvarritje i Ilir Metës është preludi i një dimri shumë të gjatë penal, por edhe politik të ish-bashkëshortëve.
Monika Kryemadhi fillimisht, e më tej edhe Ilir Meta, reaguan pas masave të lëshuara nga Gjykata e Posaçme me të vetmin qëndrim publik-arrestimet janë politike.
Nën këtë “hall” të Meta-Kryemadhit, gjatë javës u përfshi si “xhol” në lojë edhe ish-miku i tyre, ish-ministri i Mjedisit, Lefter Koka, i cili, nga qelia e burgut ku gjendet për aferën e inceneratorëve, lëshoi pasthirrmën se “peshku i madh i korrupsionit” gjendet në telefonin e Monikës.
Kësaj pasthirrme, Kryemadhi iu përgjigj publikisht se “Peshku i madh në telefonin e saj është Edi Rama”.
Deklaratat e mbushura me emocione të përziera krijuan një lloj skene, e cila, jo vetëm për ata, por më shumë për publikun, ka nevojë të sqarohet. Mjaftojnë vetëm dy mjete fare të thjeshta-laps dhe letër.
Monika Kryemadhi, falë përvojës së saj politike, duhet të jetë në fazën e të kuptuarit se përballë “drejtësisë me regji”, siç e përcakton, ajo dhe Ilir Meta e kanë davanë e humbur.
Përpëlitjet për të bindur opinionin publik se hetimi dhe penalizimi i tyre është pa prova nuk duket se do të impresionojë “drejtësinë e turmave”, të krijuar pas Reformës në Drejtësi.
Në ndihmë të Kryemadhit mund të jenë vetëm lapsi dhe letra. Si edhe kërkesa për takim me Altin Dumanin e SPAK-ut, ose çdo “Duman” tjetër në Prokurorinë e Posaçme.
Monika Kryemadhi është një lojtare e dorës së parë në politikën e lartë shqiptare. Ajo ka qenë pjesëmarrëse aktive ose, më së paku, e pranishme kur Edi Rama dhe qeveria e tij hartuan koncesionet korruptive në Shëndetësi e tek inceneratorët; kur qeveria e Rilindjes ndau bregdetin dhe tokat më të mira publike tek një grush biznesmenësh; kur pasuritë kombëtare u shpërndanë si “qoka” për njerëz që do t’i shndërronin në vota.
Nëse Monika nuk dëshiron të bëhet “pentito”, pasi një term i tillë do të thotë që ajo pranon “akuzat penale”, ajo mund të zgjedhë të bëhet “dëshmitare e drejtësisë”.
Me letrën dhe lapsin ajo mund të rrëfejë faktet dhe provat për korrupsionin masiv, kapjen e shtetit, bashkëpunimin e qeverisë me krimin e organizuar.
Të tjerë që kanë qenë para saj në pozita të ngjashme, nuk kanë pasur guxim të bëjnë diçka të tillë, megjithëse janë fryrë si kacagjela.
Saimir Tahiri, ish-ministri kampion i Brendshëm, tha publikisht se “nuk ka bir kurve që do të më ndaloj të bëj drejtësi”, duke huazuar termat banalë nga një shprehje e përdorur më herët nga shefi i tij politik, Edi Rama. Tahiri bëri burgun, duke mbajtur i vetëm koston e kanabizimit masiv të vendit në periudhën 2015-2016. Si një debatikas i mirë, ai nuk tregoi shokët.
Lefter Koka, të cilit iu ngarkua në kurriz barra e aferave të inceneratorëve, gjithashtu lëshoi disa sinjale nga qelia se, për të mbrojtur lirinë e tij, do të tregonte bosët realë të skandalit qindra milionë euro. Fjalët e Kokës kanë fluturuar në ajër.
Arben Ahmetaj, ish-zv.kryeministri jetëgjatë i Edi Ramës, i shpallur në kërkim për aferën e Djegësave, ka shkuar pak më tej se të tjerët. Ai ka deklaruar publikisht se bosët e inceneratorëve janë ish-shefi i tij politik, Rama dhe kryebashkiaku i Tiranës, Erion Veliaj.
Ahmetaj ka deklaruar gjithashtu se ka qenë dëshmitar ocular, kur në zyrën e kryeministrit kanë shkuar eksponentë të rëndësishëm të botës së krimit, të cilët më pas kanë përfituar leje e koncesione nga Rama. Ahmetaj mund të luajë rolin e “pentitos” më të rëndësishëm. Por ai ka zgjedhur që fjalët e tij të mos i shoqërojë me prova e fakte, duke u krijuar hapësirë “patronazhistëve” të përpunojnë më së miri opinionin publik e ta konsiderojnë ish-numri 2 të qeverisë si një qarravitës hakmarrës.
Ilir Beqja, ish-ministri i Shëndetësisë, ekzekutuesi i koncesioneve korruptive në Shëndetësi, as nuk ka folur dhe duket se as nuk ka ndërmend të shesë mikun e tij të vjetër, Ramën.
Tashmë është radha e Monika Kryemadhit. Asaj i duhet një laps e një letër që, edhe në mos të shpëtojë veten dhe ish-bashkëshortin e saj, të paktën me hakmarrjen ndaj Ramës, të ndihmojë qytetarët shqiptarë.
Ose, në të kundërt, të ulë kokën dhe të pranojë fatin e paracaktuar nga ata që i quan me ngarkesë negative si “dumanët e Edi Ramës”, por që në dorë kanë firmën e fortë për të të dërguar nga kokërr të burgut.
