Një raport i publikuar së fundmi nga Ministria e Drejtësisë në Itali, ka zbuluar problemet të cilat lidhen me ekstradimin e kriminelëve shqiptarë.
Në raportin mbi luftën ndaj krimit dhe trafikut të drogës, autoritetet italiane raportojnë se kriminelët shqiptarë ekstradohen, futen në burgjet e Tiranës dhe Vlorës dhe më pas largohen nga qelitë pasi kanë paguar para.
“Kriminelët shqiptarë i gjykojnë të gjithë për t’u transferuar në burgjet e Tiranës apo të Vlorës, sepse atëherë, shumë prej tyre, duke paguar dalin kur të duan.” thuhet në Raport.
Tema shqiptare për drejtësinë italiane, është e një kompleksiteti të rrallë dhe intensiv dhe ndoshta si pak të tjera, duhet të dallohet përballë përgjithësimeve.
Por nuk ka dyshim se prania e lartë, në listën e Ministrisë së Drejtësisë, e shqiptarëve të dënuar nga Italia dhe të denoncuar në Itali, na lidh ekskluzivisht me rrugët e trafikut të drogës.
Vite më parë, ata kriminelë shqiptarë aktivë në drogë ishin të njohur për aftësinë e tyre obsesive dhe të mpirë për t’u copëtuar në luftërat e brendshme, për të aspiruar shpejt rolet hegjemonike siç ishin nga drejtimi i bandave; ata preferuan përfitime të menjëhershme sesa një politikë programimi largpamëse.
Sot ka bosët shqiptarë që merren në mënyrë të barabartë me narkot e Amerikës së Jugut të menduarit si menaxherë të sofistikuar; bosët që pretendojnë hapësirë dhe pushtet. Ata kanë krijuar rrjetet e tyre të kokainës nga Brazili, Argjentina, Bolivia, apo edhe Kili.
Pra, ekstradimet e Mateo Gjepalit apo Julian Mandijes, të Kristo Mahmutajt apo Arbër Kojkos, të gjithë shqiptarë e trafikantë, janë një shenjë e qartë: ato shënojnë një pellg ujëmbledhës edhe për meritë të pamohueshme të qeverisë shqiptare.
