Nga Vudi Xhymshiti
Mandati i Antony Blinken si Sekretar i Shtetit padyshim që do të zbresë si një nga më të diskutueshëm dhe moralisht më të diskutueshëm në historinë moderne të SHBA. Ditët e tij të fundit në detyrë, të shënuara me largimin me forcë të gazetarëve të pavarur nga një konferencë shtypi, janë emblematike e një trashëgimie më të gjerë të përcaktuar nga hipokrizia, bashkëfajësia në abuzimet e të drejtave të njeriut dhe një shpërfillje alarmante për vlerat demokratike dhe liritë e shtypit.
Strategjia diplomatike e Blinken, ose mungesa e saj, ka lënë një gjurmë shkatërrimi dhe zhgënjimi. Askund nuk është më e dukshme kjo se sa në trajtimin e konfliktit izraelito-palestinez. Mbështetja e palëkundur e administratës Biden për Izraelin, edhe pse ai kreu ato që shumë organizata ndërkombëtare me reputacion i kanë quajtur akte gjenocidi në Gaza, pasqyron një abdikim thellësisht shqetësues të përgjegjësisë morale. Që nga 7 tetori 2023, kur Hamasi filloi sulmin e tij brutal ndaj Izraelit, bota e ka parë me tmerr teksa ushtria izraelite u përgjigj me forcë dërrmuese dhe pa dallim. Raportet nga Amnesty International, Human Rights Watch4 dhe Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë (ICJ)5 kanë theksuar shkallën e shkatërrimit në Gaza, një fushatë katastrofike që ka vrarë mbi 460,000 palestinezë, shumica e të cilëve ishin civilë, duke përfshirë gra dhe fëmijë të panumërt. . Këmbëngulja e Blinken për “respektimin e procesit” duke i siguruar Izraelit armë dhe mbulesë diplomatike nuk është asgjë më pak se groteske.
Retorika e kësaj administrate për të drejtat e njeriut dhe vlerat demokratike është zbuluar si e zbrazët, një shtresë civilizimi që maskon bashkëfajësinë e saj në mizori. Ndërsa Blinken u shpreh lirik për vlerësimin e tij për një “shtyp të lirë” gjatë konferencës së tij të fundit për shtyp, skena që u shpalos në dhomën e informimit të Departamentit të Shtetit zbuloi përbuzjen e administratës për zërat kundërshtues. Gazetari i pavarur Sam Husseini, i tërhequr zvarrë nga dhoma nga personeli i sigurisë dhe Max Blumenthal i The Grayzone, u shoqërua për të bërë pyetje të pakëndshme – të dy përjetuan nga dora e parë ironinë brutale të pretendimeve të Blinken për të mbrojtur liritë e shtypit. Fakti që këta gazetarë u heshtën me forcë sepse guxuan të vinin në dyshim bashkëfajësinë e SHBA-së në veprimet e Izraelit, nënvizon tendencat autoritare të administratës. Fotot e punonjësve të sigurisë që trajtojnë gazetarët nuk janë vetëm një njollë në trashëgiminë e Blinken, por një kujtesë rrëqethëse se sa larg është larguar kjo administratë nga vlerat që pretendon se i mbështet.
Kalbja në politikën e jashtme të Blinken shtrihet përtej Lindjes së Mesme. Mandati i tij është shënuar nga mundësimi i regjimeve autokratike, minimi i qeverive demokratike dhe nxitja e destabilitetit në mbarë globin. Në Ballkanin Perëndimor, qasja e Departamentit të Shtetit nën Blinken ka qenë asgjë më pak se skandaloze. Konflikti Kosovë-Serbi, ku diplomatët amerikanë thuhet se kërcënuan një qeveri të zgjedhur në mënyrë demokratike në Kosovë9 ndërsa qetësonin Serbinë e lidhur me Kremlinin, është një aktakuzë mallkimore për gjykimin e tij. Zbulimi se zyrtarët amerikanë madje i ofruan falje Serbisë për ndërhyrjen e NATO-s në vitin 1999 për të ndaluar gjenocidin, është një tradhti e vetë parimeve që ndërhyrja kërkonte të mbështeste. Veprime të tilla jo vetëm që minojnë besueshmërinë e Shteteve të Bashkuara, por inkurajojnë agresorët dhe destabilizojnë rajonet e brishta.
Në Ukrainë, politikat e Blinkenit janë lëkundur përballë agresionit rus. Pavarësisht premtimeve të hershme për mbështetje të palëkundur, qasja jokonsistente dhe reaktive e administratës e ka lënë Kievin të prekshëm në momente kritike. Ndërkohë, raportet e diplomatëve të kompromentuar dhe vendimmarrja e dyshimtë njollosin më tej atë që mund të kishte qenë një moment përcaktues i udhëheqjes morale. Në vend të kësaj, mandati i Blinken është karakterizuar nga llogaritjet afatshkurtra dhe paaftësia për të përputhur retorikën me veprimin kuptimplotë.
Debakli i konferencës për shtyp, ku gazetarët u heshtën dhe u hoqën fizikisht për të bërë pyetje përkatëse, përmbledh arrogancën dhe autoritarizmin që kanë arritur të përcaktojnë mandatin e Blinken. Pyetja e bërtitur e Husseinit – “Pse nuk jeni në Hagë?” – mund të ketë qenë retorike, por është në thelb të çështjes. Veprimet e kësaj administrate nuk kanë qenë thjesht të paefektshme; ata kanë qenë bashkëpunëtorë në mundësimin e krimeve kundër njerëzimit. Departamenti i Shtetit nën Blinken jo vetëm që ka dështuar të mbështesë ligjin ndërkombëtar; ka punuar në mënyrë aktive për ta përmbysur atë. Duke bllokuar urdhrat e GJND-së dhe duke injoruar korin në rritje të dënimit nga organizatat globale të të drejtave të njeriut, administrata Biden e ka pozicionuar veten në anën e gabuar të historisë.
Për një njeri që pretendonte të modernizonte diplomacinë amerikane, rekordi i Blinken është jashtëzakonisht regresiv. Politikat e tij kanë gërryer autoritetin moral të Amerikës, kanë minuar sundimin e ligjit dhe kanë trimëruar regjimet autoritare në mbarë botën. Largimi i detyruar i gazetarëve nga konferenca e tij e fundit për shtyp është një fund me vend distopian i një mandati të përcaktuar nga hipokrizia dhe mendjemadhësia. Është një paralajmërim i ashpër i rreziqeve që paraqet një administratë që i jep përparësi pushtetit mbi parimet dhe optikës mbi etikës.
Ndërsa Blinken del nga skena, trashëgimia e tij qëndron si një përrallë paralajmëruese. Është një trashëgimi e mundësive të shpërdoruara, idealeve të komprometuara dhe kostos njerëzore katastrofike. Imazhet e gazetarëve që nxirren zvarrë nga një dhomë për të guxuar t’i thonë të vërtetën pushtetit do të qëndrojnë si një simbol i mandatit të tij. Ato janë një dëshmi se sa larg ka rënë kjo administratë në tradhtinë e vlerave demokratike dhe bashkëpunimin e saj në vuajtjet globale. Bota meriton më mirë dhe historia nuk do t’i harrojë dështimet e Antony Blinken./ thegpc.uk /
* Përshtati në shqip Boldnews.al
