Nga Gjergji Koja
Një ditë më parë, Genc Ruli, ish-ministër dhe ish-deputet, një nga anëtarët e Komisionit të Vlerësimit të Kandidatëve në PD, shprehu mendimin e tij nëse Sali Berisha, lider historik i kësaj partie duhej të kandidonte ose jo në zgjedhjet e 2021.
“Lavdia e zotit Berisha do të mjaftonte për dy jetë, jo për një. Ai është një njeri energjik, pa diskutim, por i takon atij të shprehet për këtë gjë. Secili duhet të dijë t´a ruajë vetë lavdinë dhe shkëlqimin e tij. Ti vendos që karriera ime politike ka qenë e vrullshme, ka kaluar në të gjitha kulmet e saj, sot është dita që unë ta mbyll, për të mos ta mbyllur të tjerët ty”, tha ndër të tjera Ruli.
Pas kësaj deklarate pati interpretime dhe këndvështrime të ndryshme, diku u pa si një sinjal për mbyllje dere për ish-Kryeministrin dhe diku tjetër si një sugjerim që ai të tërhiqej.
Në deklarimet e mëparshme, Berisha ka pohuar se do të mbrojë interesin publik dhe vëmendja e tij është përqëndruar në rrjetet sociale, atje ku çdo ditë poston denoncime, shpreh mendimet, kundërshtitë dhe bën thirrje për revolucion.
Kur është pyetur për PD, ai ka pohuar se nuk ndërhyn dhe se jep këshilla kur ia kërkojnë.
Pra indirekt ai ka dhënë sinjale të një tërheqjeje nga ajo që quhet drejtimi, pavarësisht se në qarqe të ndryshme, gjithmonë është aluduar se zotëron kontrollin e partisë, edhe pa qenë kryetar.
Historia në PD ka treguar se shumë prej emrave dhe figurave të saj ndër vite ose janë tërhequr, ose i është ndërprerë karriera për shkak të zhvillimeve të brendshme, përplasjeve apo kundërshtive. Disa janë larguar dhe rikthyer, të tjerë janë tërhequr tërësisht nga politika, duke iu rikthyer jetës private.
Kjo ka ndodhur që nga 1991 dhe pothuajse është përsëritur çdo vit, ndërsa të larguarit etiketoheshin si “grupi armiqësor” i rradhës. Në fillimet e PD u larguan disa prej emrave të njohur në lëvizjen e Dhjetorit dhe më pas formuan PAD.
Pak vite më pas ndodhi shkarkimi i Eduart Selamit si Kryetar i PD-së. Viti 1997 gjithashtu u shoqërua me ndryshime në kupolën drejtuese të PD. Pak vite më pas Ish-Kryeministri Aleksandër Meksi apo ish-Kryeparlamentari, Pjetër Arbnori, u tërhoqën nga jeta politike, sikundër edhe shumë prej figurave të tjera në këtë parti.
Por në asnjë moment nuk është vënë në diskutim tërheqja e Berishës, edhe pse pyetja me të cilën është përballur të paktën nga viti 2000 në konferencat e shtypit ka qenë ajo nëse do të largohej nga drejtimi i PD nëse humbte zgjedhjet.
Përgjigjia gjithmonë ka qenë standarde: iki nëse sovrani me zgjedhje të lira nuk voton PD.
Në fakt zgjedhjet manipuloheshin, manipulimet denoncoheshin dhe në fund humbja nuk njihej. Momenti kur Berisha dha dorëheqjen nga drejtimi i PD ishte në 2013, atëherë kur partia që drejtonte doli në opozitë, pas 8 viteve qeverisjeje.
Dorëheqja u pasua nga lot të shumë prej militantëve të PD-së por vendimi ishte i pakthyeshëm. Ky vendim i ish-Kryeministrit u pasua nga një seri ndryshimesh në të gjithë kupolën e PD, përfshi këtu Sekretarin e Përgjithshëm dhe nënkryetarët, një pjesë të konsiderueshme të Kryesisë dhe kështu me rradhë.
Sot duket se është hedhur në diskutim teza nëse Berisha do të kandidonte apo jo për deputet. Në fakt ky është një vendim që i përket vetëm ish-Kryeministrit, pasi askush brenda PD nuk do të kishte guximin për të firmosur një listë kandidatësh për deputetë dhe atje të mos përfshinte emrin e Sali Berishës.
Kjo për faktin se ende ish-kryeministri nga një pjesë jo e vogël e militantëve dhe bazës së PD konsiderohet një lider, që pavarësisht se drejtoi me dorë të hekurt PD, mban mbi supe disa nga sukseset më të mëdha jo vetëm të kësaj partie, por edhe zhvillimeve politike të brendshme dhe atyre integruese.
Ndaj dhe çdo kalkulim apo propozim nëse ish-kryeministri duhet ose jo të kandidojë thjesht ngjan me ato shashkat që hidhen për të tërhequr vëmendjen. Në fund vendimi nuk merret as nga Lulzim Basha, as nga Genc Ruli, as nga anëtarët e tjerë të Komisionit, Kryesisë apo Këshillit Kombëtar.
Berisha ka fituar statusin e një institucioni që qëndron mbi të gjithë kupolën drejtuese të PD-së.
