Nga Boldnews.al
Në vitet e para të sistemit komunist, të parët që e pësuan rëndë, me pushkatime, tortura, burg dhe internime, ishin anëtarët e Ballit Kombëtar. Kjo ishte lufta e parë politike që kishin në plan komunistët, duke shuar thuajse për fare të gjithë elitën dhe më pas e shtrinë deri në anëtarët e thjesht, që nuk kuptonin nga politika.
Sistemit i duheshin armiqtë e brendshëm dhe akuzuan dhe propaganduan deri në absurd se Balli Kombëtar ishte një organizatë antikokmbëtare që bashkëpunoi me pushtuesit italianë dhe gjermanë dhe i vendosën për koperturë një fjalë të “madhe” duke i konsideruar “kolaboracionistë”.
Në filmat e realizmit socialist, që sot kryeministri ynë i citon shpesh batutat e tyre, pa shije, ata quheshin si “ngrenës pulash”, grabitës të “rrobave dhe bagëtive”, apo bashkëpunëtorë e “spiuna të pushtuesve”. Shoqëria jonë e besoi këtë ideologji propagandistike komuniste, e instaloi thellë duke u armiqësuar me fqinjin apo fisin sepse ata ishin Ballistë…
Disa u vranë gjatë kohës së luftës, të tjerë përjetuan tmerrin komunist, pasardhësit e tyre gjithashtu kaluan kaluarin e vuajtjeve, por për ta nuk ishte e thënë që do vinin ditë të mira. Edhe në sistemin gjoja demokratik, sot në vitin 2019, nuk është humbur ky koncept.
Kreu i Ballit Kombetar, njëherësh deputeti i “opozitës së re” në Kuvend, Adriatik Alimadhi është përballur me një situatë të vështirë, teksa është detyruar të dalë nga lokali, pasi e kanë përzënë me sharje.
“Herën tjetër do ta mbushim me pula, jo me mish të pjekur”- i thotë një nga personat, – “Një gjë të kërkoj, vetëm në emër të popullit mos flisni”-shton tjetri, për të mbajtur ison, nuk mungon as reagimi i një tjetër individi kur shprehet: “Kush merret me Gramoz Ruçin është plehrë, plehrë”…. Pas kësaj Ballisti Adriatik Alimadhi detyrohet të largohet, pa drekuar.
Por edhe batutat që përdorin në formë kërcënimi janë të huazuara nga sistemi komunist. Alimadhi në atë Parlament absurd, (një kukull e zhgaravitur nga duart e Ramës) nuk përfaqëson idealet e një doktrine të djathtë konservatore si të parët e Ballit Kombëtar, por ndoshta një interes personal dhe prestigj që të jep të qenit deputet.
Përtej moralit, urrejtja nuk duhet të shkojë tek më të diskriminuarit e regjimit komunist, por tek vetë sistemi i kaluar, që sot vijon të mbahet po aq triumfalisht dhe me dhunë nga pasardhësit. Rilindasit qeshin, kënaqen dhe nxisin të vijojë kjo përçarje dhe anatemim që i bëhet edhe padrejtësisht një shtrese të caktuar, që përjetoi më shumë se të tjerët mizorinë e regjimit diktatorial.