Një rrefim aspak i zakonshëm ka ardhur ngas një gazetare në Indi. Ajo ka deklaruar se është e lumtur që i humbi prondërit e saj nga Covid-19 përpara, se të arrinte situata në këtë gjendje që është sot.
Ajo thotë se aktualisht është kaos total duke mos pasur as vend ku të varrosen viktimat dhe nuk dihen ende shifra të sakta. Ndërsa shton se ndihet me fat që vdekja e prindërve të saj kishte qenë përpara se situata të ishte kaq katastrofale.
Shkrimi i saj i Plotë
“Më 11 dhjetor 2020, u gjenda në një ambulancë, duke nxituar babanë tim nga një spital qeveritar në një privat, në kërkim të një ventilimi të nivelit më të lartë në qytetin lindor indian të Kolkata. Një ditë më parë, nëna ime kishte dhënë frymën e fundit.
I humba të dy prindërit e mi nga koronavirusi në një hapësirë prej 10 ditësh. Unë jam ende duke pikëlluar gjashtë muaj më vonë, por unë jam gjithashtu mirënjohës që Covid-19 gjeti familjen time vitin e kaluar, dhe jo tani. Ja pse.
Ndërsa e shkruaj këtë, India, ku unë kam jetuar gjithë jetën time dhe kam punuar si gazetare për dekadën e fundit, po përjeton një nga shpërthimet më të këqija në botë të koronavirusit. Isshtë vendi i tretë në botë – pas Brazilit dhe Shteteve të Bashkuara – që kalon 300,000 vdekje zyrtare dhe ne kemi vendosur rekorde të reja të zymta për shifrën më të lartë të një dite për infeksionet në të gjithë botën.
Pabarazitë shëndetësore që kanë çuar në krizën Covid të Indisë u zhvilluan me kalimin e kohës. E megjithatë, në fillim të vitit, në një mbledhje virtuale në Forumin Ekonomik Botëror, Kryeministri Narendra Modi u mburr se si India kishte “shpëtuar njerëzimin nga një katastrofë e madhe duke përmbajtur korona (virus) në mënyrë efektive”, pas valës së parë. Në fillim të marsit, ministri ynë i shëndetësisë Harsh Vardhan deklaroi se vendi ishte “në lojën e fundit” të pandemisë.
Në atë moment, shumë në të gjithë Indinë lëshuan rojën e tyre, por unë ndjeva një frikë shumë të vërtetë, por të pashpjegueshme. Isha i bindur se më e keqja kishte për të ardhur.
Pasi nëna ime vdiq, një nga mjekët që e kishin kuruar më mori në besimin e tyre dhe më sugjeroi që të transferoja babanë tim të sëmurë në një spital privat që do të kishte ventilator më të mirë. Cue, përleshja në një ambulancë për të gjetur kujdes më të përshtatshëm.
Deri në fund të Prillit, shqetësimet e mjekut dhe frika ime kishin provuar që të dy nuk ishin të pabazuara.
Mes një turme tubimesh zgjedhore para-shtetërore dhe tubimeve të mëdha fetare, numri i infeksioneve dhe vdekjeve filloi të mbingarkonte kombin. Spitalet mbaruan bazat e tilla si oksigjeni, dhe mediat sociale u bënë një linjë e nxehtë për të gjitha mënyrat e ndihmës Covid, me të huajt që iu përgjigjën lutjeve të dëshpëruara të njëri-tjetrit për ndihmë.”
