Një nga mashtrimet më të mëdha të gjitha kohërave ka ndodhur midis viteve 1995-1998, kur nigeriani Emanuel Nvude, arriti t’i shiste një aeroport të rremë një banke braziliane.
Një mashtrim i tillë, nuk ka gjasa të ketë sukses në botën e sotme, pasi njerëzit janë më të vetëdijshëm për mashtrimet, si rezultat i shtimit të mashtrimeve përmes internetit në të gjithë botën.
Emanuel Nvude organizatori i mashtrimit të madh, kishte punuar më parë si drejtor i Union Bank në Nigeri. Puna i dha qasje në njohuri, dokumentacione dhe lidhje që e bënin atë më të besueshëm kur bëhej fjalë për vënien në zbatim të mashtrimit të tij.
Përvoja e Emmanuel si drejtor banke,nënkuptonte se ai kishte njohuri të bollshme se si të sillej në një mjedis biznesi, dhe me siguri që kishte një vetëbesim të caktuar që ia bënte më të lehtë mashtrimin, e lehtësonte viktimat e tij. Emanuel u shtir si Paul Oguuma, që në atë kohë ishte guvernatori i Bankës Qendrore të Nigerisë.
Bashkëpunëtorët e tij ishin Emanuel Ofolue, Obum Osakve, Nzeribe dhe Ikeçuku Okoli, burrë e grua. Me ndihmën e bashkëpunëtorëve të tij dhe identitetit të tij të ri, Emanuel ishte në gjendje të lidhej me Nelson Sakaguçin, drejtorin e atëhershëm i bankës braziliane, Banco Noroetse.
Emanuel i propozoi atij idenë për t`a përfshirë bankën braziliane në zhvillimin e ekonomisë nigeriane, duke investuar në ndërtimin e një aeroporti të ri në kryeqytetin e Nigerisë, Abuja. Emanuel i tha Nelson se nëse marrëveshja do të ishte e suksesshme, ai vetë do të përfitonte 10 milion dollarë si një formë komisioni.
Premtimi i një pagese kaq të majme, mjaftoi për t`a intriguar Nelson dhe ai ra shpejt prej e kurthit. Midis viteve 1995-1998, ai udha mashtruesve 191 milion dollarë kesh dhe 51 milion dollarë të tjera në formën e interesit të papaguar nga Banco Noroetse.
Emanuel dhe grupi i tij gati ia hodhën paq me mashtrimin e tyre. Por, gjërat filluan të zbuloheshin kur banka spanjolle Banco Santander, donte të blinte bankën braziliane në gushtin e vitit 1997. Dhe dihet që përpara blerjes çdo bankë e madhe kryen një shqyrtim të hollësishme të pasqyrave financiare të bankës që do të blejë.
Gjatë asaj periudhe u zhvilluan shumë takime të bordeve të dy bankave, dhe në dhjetor 1997, zyrtarët e lartë nga banka spanjolle pyetën se përse gati gjysma e kapitalit të bankës braziliane ndodhej në një llogari në Ishujt Kajman.
Duke qenë se mospërputhja nuk mund të shpjegohej pasi nuk kishte asnjë aeroport të ri në Abuja, nisën hetimet zyrtare. Hetimet u kryen në Brazil, Nigeri, Zvicër dhe Angli. Në një përpjekje për të siguruar shitjen e bankës së tyre, pronarëve iu desh të paguanin 242 milion dollarët e humbura nga xhepat e tyre.
Pavarësisht kësaj, banka braziliane në fund falimentoi. Edhe pse mashtrimi ndodhi midis viteve 1995-1998, Emanuel dhe bashkëpunëtorët e tij dolën para gjykatës vetëm në vitin 2004. Ata u përballën me mbi 100 akuza për mashtrim dhe ryshfet.
Në fillim u vetë-shpallën si të pafajshëm. Por më pas një nga mashtruesit nuk e përballoi dot presionin dhe rrëfeu gjithçka. Pavarësisht rrëfimit të njërit prej bashkëpunëtorëve të tij të penduar, Emanuel Nvude u përpoq ende që t’i shmangej drejtësisë.
Ai tentoi të korruptonte kreun e gjykatës me 75.000 dollarë. Por ky i fundit e refuzoi ryshfetin, duke sjellë akuza shtesë për Nvude. Për këtë çështje, prokurorët arritën të siguronin dëshminë e Nelson Sekaguçit, njeriun që kreu të gjitha pagesat për aeroportin që nuk ekzistonte.
Pas dëshmisë së tij, Emanuel dhe pjesa tjetër e bashkëpunëtorëve u shpallën fajtorë. Emanuel u dënua me 5 vjet burg dhe u urdhërua t’i paguante 10 milion dollarë gjobë qeverisë. Kjo shumë ishte shumë e vogël për dikë që kishte mashtruar një bankë për një shumë mbi 200 milion dollarë.
Ai mashtrim mbetet një nga mashtrimet më mëdha të shekullit të kaluar. Është e vështirë të kuptohet se si u lejua të ndodhte. Një marrëveshje që përfshin miliona dollarë, zakonisht kërkon orë të tëra investigime dhe verifikime nga avokatë dhe profesionistë të ndryshëm.
Pse banka nuk dërgoi asnjëherë disa njerëz në Abuja për të vëzhguar ndërtimin e aeroportit? Pse kreu i saj nuk bëri më shumë pyetje? Kjo histori ka më shumë pikëpyetje sesa përgjigje. Por, një gjë është e sigurt:ky mashtrim përbën një pjesë integrale të historisë bankare, që do të studiohet nga bankierët për vitet që do vijnë.
