Duket sikur çmontimi i një organizate kriminale italo-turke të përfshirë në trafikun ndërkombëtar të drogës dhe në pastrimin e parave të pista të ishte më i lehtë në vitin 1994, sesa përpjekja për t’i kaluar ato më në fund në arkën publike (gjatë 31 viteve që pasuan). Vlerë që sot kap më shumë se gjysmë milioni eurosh. Një shumë që teorikisht ishte konfiskuar që atëherë.
Aq sa u desh nisma personale e dy ushtarakëve të Guardia di Finanza për t’i kthyer ato para në para të gatshme dhe për t’ia kaluar realisht Shtetit, që ndoshta me ato para mund të forcojë një linjë transporti publik apo të ndërtojë një çerdhe, pa i imagjinuar fare qytetarët përfitues historinë e çuditshme të këtyre pasurive.
Në atë kohë, në vitin 1994, ky hetim i Prokurorisë Antimafia të Milanos, i udhëhequr nga njëra prej prokuroreve më të njohura për aftësitë hetimore në trafikun ndërkombëtar të drogës (Francesca Marcelli), kishte bërë bujë për ngjarjet sikur të ishin pjesë e një filmi, të cilat i mundësuan njësisë “Gico” të Gardës së Financës të futej në një bandë trafikantësh turq dhe italianë.
Sekuestrime droge, procese gjyqësore, dënime: i gjithë procesi kishte ndodhur që atëherë. Pothuajse i gjithë. Sepse për disa shuma parash cash, konkretisht (41 mijë e 740 dollarë amerikanë dhe 139 mijë e 500 marka gjermane) konfiskimi gjyqësor ishte urdhëruar formalisht, por në praktikë nuk ishte ekzekutuar, dhe këto valuta kishin mbetur aty, duke marrë pluhur, thuajse të harruara brenda pakove të vulosura që nga viti 1994 dhe më pas të ruajtura për dekada në kasafortën e selisë së Bankës së Italisë në Milano, në sheshin Cordusio.
Kur disa muaj më parë njërit prej ushtarakëve i zë syri etiketën e pakove, ai kujtohet se ai numër procesi ishte pikërisht ai i hetimit antidrogë ku kishte marrë pjesë edhe vetë. Paketat hapen, dhe shfaqen sërish dollarët dhe markat gjermane që kishin qëndruar aty për tri dekada.
Me dollarët nuk kishte problem, ata kishin ende vlerë ligjore, mund të përdoren menjëherë dhe është e lehtë t’i kalosh në Fondin e Vetëm të Drejtësisë (FUG), institucioni ku që prej vitit 2008 kalojnë të gjitha pasuritë dhe vlerat e sekuestruara nga hetimet. Por për markat, që nuk ekzistojnë më, çfarë bëhet? Janë para të humbura? Po të ishin lireta italiane, po. Sepse që nga data 28 shkurt 2012 nuk mund të konvertohen më në Bankën e Italisë. Por Gjermania ka mbetur shumë e lidhur me monedhën e saj të dikurshme, dhe megjithëse kanë kaluar shumë vite nga kalimi në euro në vitin 1999, Banka Qendrore e Republikës Federale të Gjermanisë ende bën konvertimin e markave të vjetra në euro.
Kështu nis një komunikim (në mënyrën e vet të ndërlikuar) përmes të cilit, me ndihmën e funksionarëve të selisë së Bankës së Italisë në Milano dhe me autorizimin e zëvendësprokurorit Eugenio Fusco, kapitenja Mariagrazia Ponziano dhe nënkoloneli Stefano Muratore, ushtarakë të njësisë “Gico“, udhëtuan në Frankfurt në zyrat e Bundesbank për të kthyer markat e sekuestruara në euro, të cilat më në fund i kaluan (së bashku me dollarët dhe disa bizhuteri) FUG. Tridhjetë e një vjet pas konfiskimit të tyre.
