Nga Felix Bilani
Ai vend dikur kishte zë. Trotuare që mbusheshin me zëra fëmijësh, ballkone që mbillnin lule, rrugë që thërrisnin jetë. Tani, gjithçka është e heshtur. Heshtja është e lartë. Zhurmon më shumë se krismat. Dritaret janë të mbyllura me roleta alumini, pemët janë prerë në emër të “vizionit urban”, dhe nën katet e pallateve të sapongritura ka vetëm bunkerë betoni që askush nuk i quan më shtëpi.
Tirana ka kohë që nuk merr frymë. Ai njeriu i gjatë, me vështrim të fiksuar në qiell dhe dorën që lëviz me ngjyrë gri nuk ndal. Ai ndërton. Ndërton edhe mbi atë që s’mund të ndërtohet. Kullat e tij nuk ngrihen për njerëzit. Ato janë gishtat e një dore gjigante që po mbyt qytetin.
Dhe ndihmësi i tij, nje bojaxhi , lyen gjithçka që ai do. Ai i jep fasadë gënjeshtrës. Çdo fjalë që thotë është ngjyrë. E kuqe kur është për të mashtruar zemrën. E kaltër kur është për të ftohur arsyen. Ai thotë: “Po zhvillohemi!” ndërsa spitalet janë kthyer në thertore dhe shkollat në magazina për largimin.
Një avion ngrihet çdo një orë nga Rinas. Në çdo sedilje, një jetë e braktisur. Në çdo pasaportë, një dëshpërim. Askush nuk qan më kur niset. Sepse vendi nuk është më nënë është kthyer në njerkë që shkel me takë të lartë çdo të ri që guxon të ëndërrojë.
“Ai” nuk flet si dikur. Tani ai orvatet të jetë hyjni. Fytyra e tij është gjithkund. Në ekran. Në rrugë. Në ndërtesa. Në ligje. Ai e ka shndërruar shtetin në një zgjatim të vetes. Gjykatat janë hija e tij. Prokurorët janë buzëqeshja e tij. Mediat blera janë altoparlantët e Bojaxhiut.
Ligji është bërë pasqyrë që reflekton vetëm një fytyrë atë të tijën.
Në atë qytet pa fjalë, një njeri shkruan. Në një dhomë të vogël, të mbuluar nga zhurma e vinçave, ai shtyp fjalët si të ishin thirrje. Nuk ka më kush t’i dëgjojë. Por ai shkruan. Ai nuk ka më shpresë, por ka kujtesë. Dhe kjo është më e fortë se çdo propagandë.
Sepse kur kujtesa kthehet në letër, gënjeshtra fillon të plasaritet.
Toka lëviz ngadalë. Si të ishte lodhur nga pesha e gënjeshtrave. Nën kullat që ngrihen si gishtat e një perëndie false, Shqipëria qan. Por nuk dëgjohet. Sepse mbi të ka rënë një zë i madh: zëri i Bojaxhiut që i thotë popullit se gjithçka është mirë. Se duhet të qeshin, të festojnë, të duartrokasin.
Dhe ndërkohë, ata që duan të jetojnë me dinjitet, ecin drejt aeroportit. Me një valixhe. Dhe një fjalë që s’mund ta thonë më askund:
“Më fal, Shqipëri.”