Nga Zoe Strimpel/ The Telegraph
Nuk do ta harroj kurrë ndjenjën dërrmuese të mosbesimit, tmerrit dhe frikës natën kur Donald Trump fitoi zgjedhjet presidenciale të 2016-ës. Ndjenjat e këqija nuk u zvogëluan gjatë mandatit të tij në detyrë. Shumë njerëz u bënë tifozë të vërtetë të Trump-it.
Më i maturi mes tyre vuri në dukje qasjen e tij të ashpër ndaj armiqve të Amerikës, që e pa atë të shtrëngonte dorën me Kim Jong Unin e Koresë së Veriut, të anulonte marrëveshjen e rrezikshme bërthamore të epokës Obama me Iranin dhe të zhvendoste ambasadën amerikane në Izrael nga Tel Avivi në Jerusalem.
Të tjerët dukej se po e shijonin shkatërrimin e normave të kahershme politike – përfshirë mohimin e rezultateve të zgjedhjeve presidenciale të vitit 2020.
Unë jam kundër poterexhinjve, edhe pse më duhet të pranoj se ai arriti disa gjëra të rëndësishme politike kur ishte president, dhe mund ta bëjë këtë përsëri nëse do të kthehej në pushtet.
Qasja e Joe Biden-it ndaj Izraelit dhe Lindjes së Mesme ka qenë e rrezikshme, dhe me retorikën antisemite të krahut të majtë në lidhje me fushatën në Gaza që po intensifikohet dhe hebrenjtë përballen me kërcënime në të gjitha frontet, anketuesit dhe ekspertët kanë filluar të sugjerojnë se një numër i vogël por i rëndësishëm votuesish hebrenj, të rëndësishëm në shtete si Pensilvania, Nevada dhe Arizona – mund të anojë drejt Trump-it.
Deri në vitin 2020, krahasuar me vitin 2016, tërheqja e Trump-it po rritej mes votuesve hebrenj, por që nga 7 tetori duket se është rritur edhe më tej.
Biden dikur premtoi mbështetje “të hekurt” për Izraelin, por që atëherë ai është zhvendosur në një pozicion që me sa duket është krijuar për të kënaqur turmën pro-palestineze (që në mënyrë absurde e quajnë atë “Joe gjenocidi, pavarësisht nga kujdesi i mbështetjes së tij për Jerusalemin deri tani).
Nga kërcënimet dhe ndëshkimet e tij të pafundme ndaj Izraelit, te paralajmërimi i tij i turpshëm se ai mund të ndërpresë ndihmën ushtarake në orën më të madhe të nevojës së izraelitëve, është një pamje e tmerrshme.
Emërimet e tij në rrethin e brendshëm vështirë se janë më të mira. Ai vendosi Maher Bitarin në Këshillin e Sigurisë Kombëtare. Sipas Jewish News Syndicate, Bitar ishte një udhëheqës i Studentëve për Drejtësi në Palestinë, një grup që organizoi një program “bojkoti dhe sanksionesh” kundër Izraelit.
Së fundmi, kemi parë performancën groteske të studentëve të kolegjeve amerikane që mbështesin “rezistencën” palestineze të kryer kundër hebrenjve nga përdhunuesit dhe vrasësit e Hamasit.
Adhurimi i dukshëm i këtyre studentëve ndaj dhunës dhe antisemitizmit ka tronditur shumë njerëzit e ndershëm. Por në vend që të qëndrojnë të patundur, përfaqësuesit me ndikim të partisë së Biden-it në fakt janë dukur t’i inkurajojnë ata. Në të vërtetë, demokratët gjithnjë e më shumë duket se janë nën ndikimin e aktivistëve të egër anti-izraelitë dhe anëtarëve të Kongresit.
Vetëm një pjesë e vogël e studentëve amerikanë morën pjesë në këtë marrzi ose madje i konsiderojnë marrëdhëniet e SHBA-së me Izraelin si një çështje të rëndësishme. Prandaj, mund të argumentohet se spektakli i tmerrshëm në kampuse mund të injorohet.
Por për hebrenjtë ky nuk është një opsion. Është e qartë, falë mësimeve të dhimbshme të historisë, se çështja se si Amerika i afrohet Izraelit është e lidhur ngushtë me fatin tonë, kudo që jemi. Shtetet e Bashkuara kanë pasur gjithmonë tendenca izolacioniste, por këto tendenca nuk kanë përkuar kurrë me kaq shumë simpati vendase për terrorizmin dhe urrejtjen ndaj Izraelit.
Kështu, kur Trump-i thotë se “Biden ka humbur plotësisht kontrollin e situatës së Izraelit”, siç bëri muajin e kaluar, dhe sugjeron që hebrenjtë që votojnë për Biden-in “duhet të ekzaminohet koka e tyre”, duhet pranuar se ai ka të drejtë.
Edhe të moderuarit e shohin këtë. Mark Penn, ish-shef i fushatës së Bill Clinton dhe tani një anketues shumë i respektuar, shkroi kohët e fundit në New York Times: “Fushata e zotit Biden i ka bërë gabim llogaritë për Izraelin… [shumë nga votuesit e tij të mundshëm] mbështesin pa rezerva aleatin tonë, Izraelin, dhe, besoj se duan të shohin një president i cili do të bënte presion maksimal mbi Hamasin për të liruar pengjet… Sa më shumë që zoti Biden e ka përkëdhelur të majtën duke zbutur mbështetjen e tij për Izraelin, aq më i dobët duket ai dhe aq më shumë kanë rënë vlerësimet e tij në politikën e jashtme.”
Sondazhet sugjerojnë se, mes shumicës së votuesve, strehimi, kostoja e jetesës, kujdesi shëndetësor dhe çështjet e përditshme që prekin njerëzit janë në krye të listës së shqetësimeve. Por nëse Shtetet e Bashkuara lejojnë fuqinë e ligë në boshtin e ri antiperëndimor, Kinën, Rusinë, Iranin, Korenë e Veriut, tia hedhin paq me vrasjet, gjë që e dëshirojnë kaq ethshëm, nuk do të ketë më jetë në Perëndim që ia vlen ta mbrosh.
Që nga 7 tetori, hebrenjtë janë detyruar ta shohin këtë. Për një numër në rritje, kjo përkthehet në një kuptim që, krahas Biden-it, Trump mund të jetë më i aftë jo vetëm për bisedimet luftarake, por për veprimet luftarake që kërkohen për të mbajtur rendin botëror nën kontrollin amerikan – dhe si rrjedhojë, të sigurt për “hebrenjtë e johebrenjtë.”
