Nga Jeton Selimi
Ishte 15 janar i vitit 2018 kur shkoj në një konferencë të përbashkët të dy personazheve më jetëgjatë në karriget përkatëse në epokën e Shqipërisë së re pluraliste, Armando Dukës dhe Edi Ramës. Presidenti i Federatës Shqiptare të Futbollit dhe kryeministri i vendit do të përuronin nisjen e punimeve për investimin më të madh sportiv në vend pas “Arenës Kombëtare”, atë që quhet sot “Shtëpia e Futbollit”.
Si në çdo rast tjetër që ju ka rastisur në gjëmat e rënda, edhe ai mëngjes ishte i errët me shi e erë. Themelet e së ashtuquajturës “Shtëpi e Futbollit” po ngriheshin mbi eshtrat e shkërrmoqura të Dinamos. Skuadra 18 herë kampione po shikonte t’i grabitej struktura më mbresëlënëse e ndërtuar ndonjëherë në futbollin tonë, kompleksi sportiv, që në sallonin e tij kishte të renditur dhjetëra e dhjetëra trofe të fituar ndër vite nga shumësportëshi blu i kryeqytetit.
Për Dinamon, të mbetur fatkeqësisht jetime në mbështetje nga lart, kjo ishte grabitja e dytë pas stadiumit “Dinamo” dhe, sikundër herën e parë, ata që kishin vulosur dhe ishin prezentë në këtë konferencë po zbardhnin dhëmbët. Përveç njërit, që duhej të qëndronte në rresht të parë për shkak të pozicionit të tij në KE të FSHF-së, por kishte zgjerdhur skajin më të largët. Mujo Targaj ishte i zymtë dhe nxintë në fytyrë. Qëndronte duarkryq dhe shikonte gjatë gjithë kohës godinën qëndrore të kompleksit, atë që shumë shpejt do të rrafshohej përtokë. Ndërkohë, dy karrierëgjatët vijonin buzëqeshjet hipokrite, shtrëngimet e duarve dhe premtimet e stërfryra që bëhen zakonisht në këto raste. Dënuan me vdekje Dinamon. Vulosën me dy buzëqeshje çdo gjë.
Dinamo, që lëngonte në Kategorinë e Parë prej pesë sezonesh, nuk bëri zë. Ata “dinamovitë” prezentë në konferncë u bashkoheshin duke zgërdhirë me hipokrizi buzëqeshjeve hipokrite të shefave të mëdhenj.
Por nëse mendoja se më keq se kaq nuk kishte ku të shkonte për Dinamon, gabohesha rëndë. Vetëm pak ditë më parë ai që duhej të ishte shpëtimtari i emrit të madh dhe logës së rëndësishme të futbollit tonë, bëri krejt të kundërtën. E çon në Durrës, ndryshon logon, ngjyrat dhe vitin e themelimit. Për mua, ky është një hibrid mashtrues. Nuk ka asnjë lidhje me Dinamon e madhe të Tiranës, i ka vjedhur vetëm të drejtën për të garuar në Kategorinë Superiore dhe ka lënë pas çdo gjë tjetër, historinë, traditën, simbolin dhe ngjyrat.
Ata që duan futbollin duan Dinamon, rivalët duan Dinamon, tifozët duan Dinamon. Sahanlëpirësit dhe matrapazët duan Cityn. Për habi e do edhe padroni i futbollit në vend, për habi e dashka edhe sheiku i Mançester Sitit…
