Një analizë e gjatë e gazetës prestigjioze, ‘The Times’ ka protagonist figurën politike të Aleksandër Vuçiçit dhe rolit të tij në marrëveshjen me Kosovën.
Artikulli i plotë i “The Times”:
Në Serbi, disa nga opinionet më të ashpra për Aleksandër Vuçiçin, presidentin e vendit, vijnë nga ata që e kanë njohur më gjatë.
“Ai është Al Capone takon Vito Corleone,” tha Srdan Milivojevic, një deputet i Partisë Demokratike të opozitës, i cili e njeh Vuçiçin për 30 vjet. “Vuçiq nuk është patriot, as nacionalist dhe as demokrat, ai është i interesuar vetëm për pushtet të pakufizuar dhe të pakontrolluar”.
Megjithatë, ndërsa Vuçiç akuzohet nga kritikët për minimin e demokracisë serbe dhe bashkëpunimin me kriminelët, ai shihet gjithashtu – shpesh nga të njëjtët skeptikë – si e vetmja shpresë për stabilitet në Ballkan. Diplomatët amerikanë dhe evropianë, të cilët e shohin atë si figurën e vetme që mund t’i bindë serbët të bashkëjetojnë me ish-krahinën e Kosovës, e duruan atë duke fyer Perëndimin, duke nxitur shovinizmin serb dhe duke u qetësuar me Presidentin Putin.
Por shumë pyesin: A do të blinit një marrëveshje paqeje në Ballkan nga ky njeri?
Vuçiç gjithmonë ka refuzuar të njohë pavarësinë e Kosovës, duke këmbëngulur se krahina mbetet zemra e Serbisë dhe ka premtuar se do të mbrojë serbët etnikë që jetojnë atje. Tensionet e zhurmshme shpërthyen këtë vit pas zgjedhjeve komunale në Kosovë, disa prej të cilave u bojkotuan nga serbët etnikë. Kur Kosova vendosi kryebashkiakë shqiptarë etnikë, shpërtheu telashet dhe paqeruajtësit e OKB-së u vendosën.
Mosbesimi i ndërsjellë i dy fqinjëve ndaj njëri-tjetrit nuk është vetëm një vështirësi lokale në Ballkan. Serbia është mbështetur prej kohësh në aleatin e saj në Moskë dhe pavarësia e Kosovës është përkrahur nga SHBA-ja dhe BE-ja, duke i bërë tensionet një tjetër shprehje të një konflikti ndërmjetësues midis Rusisë dhe Perëndimit.
Alicia Kearns, kryetarja e komitetit të punëve të jashtme të Commons, shprehu dyshimet e saj për Vuçiçin në një letër të hapur muajin e kaluar të bashkë-nënshkruar nga 56 parlamentarë nga Evropa dhe SHBA. Megjithatë, ai është njeriu që Perëndimi dëshiron të normalizojë marrëdhëniet me Kosovën, e cila u nda nga Beogradi në 1999 pas masakrave serbe që shkaktuan bombardimet e NATO-s.
Ajo vuri në dukje refuzimin e Vuçiqit në mars për të nënshkruar një marrëveshje për Kosovën të ndërmjetësuar nga SHBA dhe BE, kur ai bëri shaka: “Kam dhimbje torturuese në dorën e djathtë. . . ajo dhimbje pritet të vazhdojë për katër vjet.”
Kearns tha se ajo “nuk kishte dëshirë të ndëshkonte Serbinë”, por kishte një problem me SHBA dhe BE që kritikonin vendimin e Kosovës për të mbajtur zgjedhjet në prill në zonat me shumicë serbe.
“Kosova është rrahur me shkop, por Serbia nënshkroi një marrëveshje sigurie me Moskën në shtator, ka dërguar dy ministra në Rusi në gjashtë muajt e fundit dhe nuk ka sanksionuar Rusinë, Iranin apo Talibanët”, tha Kearns. “Pse nuk po e thërrasim Serbinë jashtë?”
Në stilin tipik vitriolik, Vuçiç, 53 vjeç, ia ktheu kundër, duke i thënë Kearns: “Ne po bëjmë një hetim kundër jush për të parë se kush po ju financon”.
Kearns tha se ajo e gjeti atë “shumë duke thënë se ai e sheh të përshtatshme të kërcënojë parlamentarët”, duke shtuar se një rritje e kërcënimeve anonime që i janë bërë që nga deklarata e Vuçiqit kishte detyruar një forcimin e detajeve të saj të sigurisë.
Shpërthimi i Vuçiçit nuk ishte befasi për Borko Stefanoviçin, një deputet i Partisë opozitare të Serbisë për Liri dhe Drejtësi, përpjekja e të cilit për ta detyruar Serbinë të sanksionojë Rusinë u rrëzua nga qeveria.
“Anëtarët e opozitës mallkohen dhe ofendohen rregullisht në parlament dhe përshkruhen si armiq të shtetit në kanalet televizive miqësore me qeverinë, të financuara nga reklamat shtetërore,” tha Stefanoviç, i cili u rrah pa ndjenja me një shufër metalike në një tubim të opozitës në vitin 2018 nga burra të lidhur me partinë e Vuçiqit.
“Midis buletineve të lajmeve të TV pro-Vuçiq ka shfaqje reale me tregtarë droge dhe vrasës që kthehen në heronj, të ndjekur nga legjione shikuesish në një vend që shikon më shumë TV se kudo tjetër në Evropë pas Rumanisë,” tha ai.
Jo të gjithë serbët janë të lumtur – mijëra dolën në rrugë këtë pranverë për të protestuar kundër dy të shtënave masive , të cilat ata i lidhën me dhunën e jetës publike. “Klasat e mesme jetonin në një flluskë, duke pretenduar se “politika nuk më prek mua”. Ajo flluskë shpërtheu me të shtënat, kur ata kuptuan se ishte e lidhur me dhunën e nxitur nga qeveria,” tha Stefanoviç.
Protestat kanë rezultuar sfida më e madhe ende për Vuçiqin, i cili filloi në politikë në vitet 1990 si ministër nën Slobodan Millosheviçin, lideri serb i gjykuar më vonë për krime lufte pas luftërave ballkanike që shpërbënë Jugosllavinë. Millosheviç vdiq në qelinë e tij në vitin 2006 ndërsa ishte në gjyq në Hagë.
Që nga marrja e detyrës në vitin 2014, i konvertuari pro-evropian Vuçiç është kthyer sërish në reklamimin e nacionalizmit serb, fillimisht si kryeministër dhe më pas si president.
Qeveria e tij është akuzuar gjithashtu për rekrutimin e huliganëve të dhunshëm të futbollit për të rrahur kundërshtarët, një botë e turbullt e hetuar nga gazetari investigativ Stevan Dojcinoviç, por një pretendim që Vuçiq e ka mohuar gjithmonë.
Në një shfaqje të kohëve të fundit padurimi me Vuçiçin, SHBA sanksionoi shefin e tij të spiunazhit Aleksandar Vulin, duke e akuzuar atë për lidhje me krimin e organizuar dhe trafikun e drogës dhe armëve.
Departamenti Amerikan i Shtetit pohoi gjithashtu se Vulin po ndihmonte Rusinë të rriste ndikimin e saj në Ballkan – nuk është befasi për komunitetin e Beogradit të emigrantëve rusë anti-Putin, lëvizjet e të cilëve po kufizohen pasi qeveria serbe i deklaron ata “rreziqe sigurie”.
Pyetja për diplomatët perëndimorë është nëse Vuçiç do të ndjekë planin ekspansionist të Putinit dhe do të vazhdojë të hedhë peshën e tij në Ballkan apo nëse mund të mbështetet tek ai për të nënshkruar një marrëveshje për Kosovën.
Kearns sugjeroi se ai nuk ishte shpresa e vetme për Perëndimin, duke vënë në dukje protestat e fundit, të cilat, tha ajo, “sugjerojnë se ka shumë më tepër njerëz të vendosur të kërkojnë stabilitet në Serbi sesa ne [mendonim]”.
Ajo u sfidua nga Sir Ivor Roberts, i cili ishte ambasador britanik në Jugosllavi nga 1994-97. “Ndërhyrja e Kearns nuk është e dobishme – serbët nuk reagojnë ndaj presionit, ata thjesht gërmojnë”, tha ai. “Vuçiç është shfaqja e vetme në qytet me një distancë të konsiderueshme dhe vetëm një fantazist mund të mendojë se dikush tjetër mund ta zërë vendin e tij.”
Edhe Natasha Kandiç, themeluesja serbe e Fondit për të Drejtën Humanitare në Beograd, e cila fitoi vlerësime për hetimin e krimeve serbe të luftës, tha se Perëndimi duhet të qëndrojë me Vuçiqin. “Çdo ditë ai përsërit pretendimin e tij se Serbia është e rrethuar nga armiq dhe se Evropa, veçanërisht Gjermania dhe Britania e Madhe, e mbështesin Kosovën, por thjesht nuk shoh ndonjë politikan tjetër serb që ka fuqinë për të negociuar një marrëveshje.”
