Më shumë se 1000 pasime dhe vetëm një goditje në portë. Një natë e zymtë për Spanjën, një natë që pa fituesit e Kupës së Botës të vitit 2010 të dështonin të arrinin në çerekfinale për herë të tretë radhazi.
Spanja premtoi shumë, por në fund, dhe jo për herë të parë në vitet e fundit, ata dhanë pak, teksa fati i tyre u vulos përsëri me penallti. Tre të pësuara; tre të humbura. Maroku, i jashtëzakonshëm, e meritoi fitoren e tij, ndërsa Spanja mori atë që meritonte.
Problemet janë të njohura. Skuadra spanjolle që dominoi aq shumë lojën ndërkombëtare midis viteve 2008 dhe 2012, duke fituar tre turne të rëndësishëm radhazi, ishin të sukseshëm suksesshëm sepse dinin se si të shfrytëzonin mbajtjen e topit, por jo Spanja aktuale.
Ata dalin nga turneu duke zotëruar 77% të topit , por më pak goditje se Koreja e Jugut dhe Senegali. Ata shënuan nëntë gola, por shtatë prej tyre erdhën në ndeshjen hapëse kundër Kosta Rikës.
Megjithatë, kjo nuk është e gjitha që i mungon Spanjës. Me gjithë cilësinë teknike në skuadër, me gjithë shkëlqimin rinor të Gavi dhe Pedri përpara, Sergio Busquets në mesfushë, ata luftuan për të krijuar raste dhe për t’i përfunduar ato.
Kundër Gjermanisë, Japonisë dhe Marokut, ata regjistruan një total prej vetëm 2.59 golave të pritur. Në të katër ndeshjet, në më shumë se shtatë orë futboll, asnjë lojtar i Spanjës nuk krijoi më shumë se pesë raste.
Alvaro Morata nuk është përgjigjja e duhur në sulm, por ai të paktën e mbyll turneun duke shënuar tre gola. Sulmuesi i tyre mund të argumentojë se ai bëri pjesën e tij. Të tjerët nuk munden.
Jo se Pedri dhe Gavi duhet të mbajnë përgjegjësi. Vëzhgimi i drejtohet më mirë menaxherit Luis Enrique, i cili me siguri ndjen se ushtroi shumë presion mbi supet e dy lojtarëve të rinj.
Ai u përpoq të ulte presionin një ditë para ndeshjes. “Nervoz për të nesërmen, por pse?” tha ai duke ngritur supet, duke iu përgjigjur komentit të një mbështetësi në platformën e transmetimit Tëitch, siç kishte bërë gjatë gjithë turneut.
Ai synonte të përcillte qetësi – “Ne jemi të relaksuar, të sigurt dhe të emocionuar për fillimin e lojës,” shtoi ai – por kjo nuk u transmetua te lojtarët e tij. Jo pas asaj që ndodhi kundër Japonisë – dhe jo me të gjitha plagët që ato mbajnë ende nga turnetë e mëparshme.
Kundër Marokut, difektet u shfaqën në mungesë përqëndrimi, gjë që mund të shihej tek Jordi Alba duke humbur topa; te Busquets dhe Rodri, zakonisht pa të meta në zotërim të topit, por që bënë të kundërrtën ndaj Marokut.
Natyrisht, Maroku ka merita të mëdha për mënyrën se si u prishi lojën spanjollëve. Ata i dinin dobësitë e Spanjës dhe ekzekutuan shkëlqyeshëm planin e tyre të lojës.
Por në fund të fundit Spanja duhet të shikojë veten.
Faqet e para të gazetave sportive të vendit kishin përcjellë mesazhe të ngjashme mëngjesin e ndeshjes. “Luaj dhe kalo”, lexohet ai i AS. “Sulm!” shkruante Sport.
Të gjithë ata pasqyronin komentet e Luis Enrique se Spanja do t’i qëndronte besnike filozofisë së tyre, pavarësisht humbjes nga Japonia në ndeshjen e fundit të grupit. “Ekipi kombëtar betohet për besnikëri ndaj stilit të tij”, shtoi AS. “Është ideja ime,” tha Luis Enrique, “dhe kjo është ajo që na ka sjellë këtu.”
Në fund, megjithatë, ai përkushtim ndaj mënyrës së tyre të lojës, ndaj monopolizimit të posedimit dhe përpjekjes për të mbytur kundërshtarët ngadalë, u bë të dukej më shumë si një pengesë sesa një simbol nderi.
Kundër Marokut, ndërsa ata e qarkullonin topin nga njëra anë e fushës në tjetrën dhe kundërshtarët e tyre u tërhoqën dhe prisnin të dilnin përpara me kundërsulme, ishte e qartë se Spanja po synonte për diçka ndryshe.
Në fakt, vetëm pas futjes në lojë të Nico Ëilliams në minutën e 75-të, ata më në fund filluan të kërcënojnë, drejtpërdrejtshmëria e 20-vjeçarit, gatishmëria e tij për të iniciuar sulmet, solli elementin e paparashikueshmërisë që u mungonte shumë.
Megjithatë, deri atëherë ishte tepër vonë. Maroku, dukem marrë zemër nga gjithçka që kishte kaluar më parë, nuk mund ta linin lojën t’u rrëshqiste dhe mund ta kishin fituar pa pasur nevojë për penallti, nëse zëvendësuesi Ëalid Cheddira do të ishte më i qartë para portës.
Luis Enrique u kishte kërkuar lojtarëve të tij që të praktikonin “1000 penallti” në përgatitje për turneun, por në kohën më vendimtare, i gjithë besimi kishte humbur.
Spanja, e mundur me penallti nga Italia në Europianin e vitit të kaluar, pësoi të njëjtin fat si Pablo Sarabia, Carlos Soler dhe, më në fund, Busquets, në atë që mund të ishte paraqitja e tij e fundit, të gjithë u mohuan.
Ndërsa Maroku filloi festimet e tij, Spanja mbeti duke lëpirë plagët përsëri. Një turne tjetër që premtoi shumë, por dha pak. Dhe një krizë identiteti që bëhet gjithmonë e më shumë evidente.
/Burimi: Skysports
