Historia e Charles I dhe djalit të tij Charles II, dy sundimtarët absolut që mbanin të njëjtin emër me Charless III aktual, i cili do të pasojë nënën e tij Mbretëreshën Elizabeth II karakterizoheshin nga absolutizmi, despotizmi dhe hedonizmi.
Të dy u ngjitën në Corte di san Giacomo në gjysmën e dytë të shekullit të shtatëmbëdhjetë, duke lënë gjurmë të pashlyeshme në kuadrin institucional të kohës me pasoja të papritura.
Charlsi I u bë mbret i Anglisë, Skocisë, Irlandës dhe Francës ng 27 marsi i vitit 1625 deri në vdekjen e tij kur i prenë kokën më 30 janar 1649.
Një përkrahës i zjarrtë i të drejtës hyjnore të mbretërve, ashtu si babai i tij James I dhe gjyshja e tij nga babai Maria Stuarsa, në fazën e parë të mbretërimit të tij ai u angazhua në një luftë të ashpër për pushtet kundër Parlamentit anglez, i cili kundërshtoi me vendosmëri aspiratat e tij absolutiste që synonin të shtypnin përdorimin e Magna Carta (që u jepte liri dhe të drejta fisnikëve)
Tensionet politke dhe fetare shpërthyen në luftën civile angleze: kundër tij u përplasën forcat e Parlamentit, të cilat kundërshtuan përpjekjet tij për të rritur fuqinë e tij në një kuptim absolut dhe puritanët të cilët ishin armiqësor ndaj politikave të tij fetare.
Lufta përfundoi me një disfatë për Charlesin e I i cili u kap u gjykua, u dënua dhe më pas u ekzekutua për tradhëti.
Monarkia u shfuqizua dhe në vend të saj u themelua një republikë, e cila megjithatë me vdekjen e udhëheqësit kryesor të revolucionit Oliver Cromwell, hyri shpejt në krizë duke lejuar Charles II , djalin e Charles I të rivendoste regjimin monarkik.
Charlisi i II njohej dhe me merin Merrie Monarch (monarku i gëzuar) për lehtësimin e përgjithshëm që ofroi kthimi i një situatë normaliteti pas përvojes republikane me Cromwellët dhe puritanët.
Ai vdiq nga një goditje në tru në vitin 1685, në shoshën 54 vjeçare.