Nga Andi Bushati
Lulzim Basha vazhdon të këmbëngulë me kokfortësi se regjimi mund të mposhtet me procedura. PD ka paraqitur në parlament tre projekte për ndryshimin e kushtetutës që në pamje të parë duken se janë me vend.
Çdo njeri me bonsens e kupton se ndarja teritoriale, sipas të cilës rilindja e coptoi hartën e Shqipërisë vetëm për të fituar elektoralisht për vete, duhet zhbërë.
Po aq e nevojshme është, në letër, edhe reforma zgjedhore, që synon të prishë ndryshimet e njëanshme të Edi Ramës për të hequr koalicionet dhe për ti dhënë avantazh vetes, në një garë zgjedhore të pa barabartë. Edhe pika e tretë, ajo e vettingut për ata politikanë, të cilët ulen në parlament si përfaqësues të bandave dhe mbrojtës të interesave të atyre që kanë vendosur ta shndërojnë këtë vend në një eldorado të pastrimit të parave, nuk mund të quhet një nismë e gabuar.
Por, pavarësisht nga këto propozime, që në vetvete kanë pak gjë për tu sharë, serisht mbi strategjinë e opozitës një pyetje mbetet pa përgjigje…Edhe sikur të gjitha këto që kërkon PD-ja të realizohen fiks ashtu sikurse do ajo, a janë ato të mjafta për të shembur regjimin?
Ndonëse për të ardhmen nuk mund të vëmë kurrë bast, historia e afërt na mëson se fatkeqësisht ato nuk do të shërbejën pothuajse për asgjë. Dhe kjo është një rrugë që opozita e ka provuar.
Ajo bëri një betejë të madhe për ligjin e dekriminalizimit. Ajo përjashtoi falë tij mbi një dyzinë deputetësh e kryebashkiakësh me të shkuar të errët. Por ama kur erdhi puna në zgjedhjet e fundit, ata u shfaqën me fytyrat e bijve, kushërijve, vasalëve për të ripushtuar vendet që iu kishin ‘zënë’ në kuvend.
Edhe pas çadrës, me marëveshjen e majit 2017, Basha arriti ti marrë Ramës gjysmën e qeverisë dhe një sërë drejtorish të rëndësishme publike, por ai nuk e pengoi dot vjedhjen, grabitjen dhe blerjen e votës.
Edhe rasti i fundit, ai i braktisjes së slloganit “nuk ka zgjedhje me Ramën kryeministër”, për tu ulur në reformë zgjedhore me Damian Gjiknurin dhe Rudina Hajdarin, na dëshmoi se iluzioni për tu sjellë demokratikisht me ketë kryeministër të nxjerr gjithmonë me bisht në shalë. Që nga 14 janari deri në 5 qershor 2020 opozita besoi se do ta garantonte votën ekektonikisht dhe do ta ndalte vjedhjen përmes së garancisë së ndërkombëtarëve, por edhe nhëherë ajo u përplas me surrat në tokë, sepse kjo gjë është e pamundur në një sistem ku zgjedhjet i vendosin paratë e oligarkëve, televizionet e mëdha të propagandës qeveritare, bandat që negociuan me OFL-në paprekshmërinë e tyre në këmbim të pjesmarrjes në fushatë, dhe në fund SPAKu dhe policia që shërbejnë si armë në mbështetje të partisë.
Pra, po i pe edhe ndryshimet e fundit që propozon Basha brenda pikturës së madhe të një regjimi që as nuk e ka në plan të lëshojë pushtetin me votë, ato janë një pesë me hiç.
Shumëkush mendon se edhe Basha vetë e di këtë, por ai po i tenton të gjitha këto xhade që të shpien në askund, vetëm për të lënë në hije “foltoren” e Berishës” dhe rizgjimin që ajo po i bën popullit opozitar ndaj politikave të squllta që garantojnë disfatën.
Duke qenë edhe vetë një nga ata që i konsideroj taktikat e Bashës vetëm manovra për të marrë vëmendje, po mëtoj për një çast të heq dorë nga ky paragjykim dhe ti gjykoj ato ftohtësisht.
A përbëjnë ato një armë më shumë për një betejë reale kundër regjimit të kleptokratëve? A ka vlerë një reformë zgjedhore, teritoriale, apo përjashtimi politiaknëve të lidhur me krimin nga parlamenti, nëse opozita është e përçarë dhe rrënuar moralisht nga lufta brenda llojit? Edhe sikur të gjitha këto të bëheshin bashkë, a i përballonte Basha sot një palë zgjedhje me berishistët kundër dhe i ndarë nga LSI-a?
Këto pyetje janë nga ato që nuk kanë nevojë për përgjigje. Prandaj edhe nëse qëllimi i kreut demokrat është të shmangë projektorët nga foltorja e Berishës kjo është një taktikë sa fëmijnore po aq edhe afatshkurtër. Opozita e pati të pamundur edhe kur luftoi e bashkuar dhe në një front me regjimin e Ramës e jo më tani që është e telefosur.
Pa e unifikuar atë përmes votës dhe pa e lartësuar atë moralisht përmes zgjidhjes së problemeve me rrugë demokratike, çdo lloj dredhie momentale do qe e pa shpresë.
Ky është edhe problemi real ndryshimeve kushtetuese që propozon Basha. Ato janë ndoshta gjërat e duhura, por të thëna në një kohë të papërshtatshme, nga njeriu i gabuar. Nëse Basha e ëndërron realisht pushtetin, ai duhet të ndalojë ti bjerë murit me kokë duke shpresuar se do ta fitojë përmes pakteve me Ramën. Atij fillimisht i duhet një opozitë e fortë dhe radikale, e cila të zhvishet nga iluzioni se regjimi mposhtet duke organizuar tryeza. /Lapsi.al/
