Nga Gjergji Koja
Një vit më parë, Shqipëria u godit nga një tërmet me magnitudë 6.4 i shkallës Rihter, i cilësuar si më i forti në 40 vitet e fundit. Bilanci ishte tragjik: 51 jetë të humbura, qindra banesa të shkatërruara, mbi 3 mijë të plagosur dhe qindra familje në qiell të hapur.
Pak muaj më pas, pandemia e Covid-19 do të mbërrinte në Shqipëri, e cila përjetoi ndoshta izolimin më të fortë në 30 vjet, për 3 muaj me rradhë, si masë e ndërmarrë nga Qeveria për të parandaluar përhapjen e infeksionit.
Rezultati: me mijëra vende pune të humbura, biznesi dhe ekonomia u futën në krizë, qindra persona kanë humbur jetën dhe mijëra të tjerë rezultojnë pozitivë.
Të dyja krizat janë menaxhuar nga e njëjta Qeveri, nga i njëjti Kryeministër, nga pothuajse të njëjtat emra në strukturat drejtuese të institucioneve.
Bilanci është negativ, jo vetëm për shkak të jetëve të humbura, por edhe se institucionet ndodhen në një situatë të çorganizuar.
Ashtu si në rastin e tërmetit, edhe sot në luftën me “armikun e padukshëm” sikundër shprehet Kryeministri Edi Rama, gjithçka i lihet rastësisë.
Tërmeti zbuloi se ne nuk kishim ekipe emergjencash, që ekipet tona shkuan në vendngjarjet e Thumanës apo Durrësit pothuajse njëlloj me trupat që u nisën nga Kosova, Italia, Greqia, Turqia, apo vende të tjera. Dhe të mendosh se në distancë kohore nga Tirana nuk duhet më shumë se 30-40 minuta për të mbërritur në destinacion.
E njëjta gjë ndodhi pak muaj më pas, në mars kur u shfaq pacienti zero në Tiranë. Deri në atë moment ishte situatë gallate, një Kryeministër që tallej nga foltorja e Parlamentit, një ministre që tregonte se ne ishim gati për t´u përballur me atë që më pas u konsiderua “armik i padukshëm dhe tinzar”, dhe një tjetër zyrtare që lutej aman kur do të zenë virusi.
Për të dy fatkeqësitë kurrsesi nuk mund të fajësohet një qeveri, por përgjegjësia nis për mënyrën se si reagohet. Reagimi në rastin e tërmetit ishte pothuajse zero, të paktën në orët e para, atëherë kur ka më shumë shanse për të shpëtuar jetë.
Besoj se ende përpara syve tanë shfaqen ato pamjet e Forcave të Armatosura pa mjete, që gërmonin me duar, që s´kishin qen shpëtimi, që mundoheshin të lëviznin tonelatat e betonit dhe gërmadhave, ndërsa çdo orë që kalonte shuante shpresat se nga rrënojat mund të nxirreshin gjallë persona.
Në mars erdhi pandemia, gjë që pritej, pasi në vendin fqinj Itali, rastet nuk ishin më sporadike. Zgjidhja e shpejtë ishte mbyllja, izolimi, moslejimi i qytetarëve të dilnin nga shtëpitë.
Covid-19 u trajtua realisht si armik, dhe përballë tij Kryegjenerali nxorri tanket, ushtarë të armatosur, policë me dhe pa maska. Ndoshta u mendua se kështu armiku do të kishte frikë, do të strukej dhe pastaj gjenerali do të merrte meritat.
U paralizua çdo gjë, u lanë në mëshirën e fatit pacientët që trajtoheshin në spitale, ata që vuanin nga sëmundje të rënda dhe bilanci sot është shumë më i keq se 1 apo 2 vjet më parë në jetët e humbura.
Gjithçka u vendos sa hap e mbyll sytë nën panik, nën frikën se armiku i padukshëm kishte zënë pusi në dyert e spitaleve apo rrugës për në to.
Nga Surreli, gjenerali u kthye në shpërndarësin kryesor të panikut, teksa shfaqte kamionët me trupa të pajetë. Dhe këtë e bënte çdo orë, çdo ditë, për javë e muaj.
U mbyll në atë bunkerin e tij, ndërsa lëshonte vendime në rrjetet sociale, dhe pas tij dilte korri, me dhe pa bluza të bardha, që përsëriste si papagall atë që më parë kishte lëshuar Lideri suprem.
U harrua se ishin me dhjetra e qindra persona që mund të kishin nevoja për atë trajtimin mjekësor, për të shmangur qoftë edhe ato shifrat e raportuara nga INSTAT, sipas të cilit në verën e 2020, humbën jetën mbi 1300 persona më shumë se e njëjta periudhë e viteve të shkuara.
Mund të ishin shpëtuar, mund t´u zgjatej jeta edhe për muaj apo vite me rradhë, por jo ata u dënuan pa gjyq. U pushkatuan, u lanë në fatin e tyre.
E ç´rëndësi ka nëse ata që nuk janë më në këtë Botë ikën nga virusi apo të tjera sëmundje, ato janë jetë të humbura, nuk janë numra.
Shumë prej tyre për faj të çorganizimit të organizuar të Qeverisë.
