Panagiotis A. Karampelas
Turqia gjithmonë bën – ose të paktën përpiqet të bëjë – atë që thotë se do të bëjë. Pretendimet e tij nuk janë një taktikë negociimi & Erdogan nuk ka asgjë për të humbur më.
BE dhe ajo që perceptohet gjerësisht si “Perëndimi”, thjesht refuzon të mësojë nga gabimet e saj. Përfundimet e Samitit të BE vetëm sjellin luftë midis Greqisë dhe Turqisë një hap të madh më afër. Dhe këtu është arsyeja pse.
Samiti i BE që përfundoi të Premten në mëngjes ishte një humbje diplomatike për Greqinë dhe Qipron dhe, natyrisht, BE. BE edhe një herë shtyu çdo veprim kundër agresionit turk për të ardhmen. Në fakt, udhëheqësit e BE-së nuk kishin guximin të shkruanin as fjalën “sanksione” dhe ata në mënyrë të paqartë shkruanin “të gjitha instrumentet dhe opsionet në dispozicion të saj”.
Greqia dhe Qiproja nuk kishin zgjidhje tjetër veçse të deklaronin se janë “të kënaqur” me konkluzionet e Samitit të BE, por ata e bënë këtë kryesisht për arsye të brendshme politike në një përpjekje për të paraqitur humbjen diplomatike në një triumf dhe ndërsa përpiqen të shpëtojnë disa fytyra kundër Turqisë. Objektivi i tyre, veçanërisht Qipro, fillimisht ishte që BE të impononte sanksione ndaj Ankarasë dhe tani ata janë të lumtur që BE po përmend vetëm atë që është e papranueshme që Turqia të bëjë gjëra të tilla “të këqija”
Athina ishte paksa e qetë nga fakti që Turqia pretendonte të ishte në favor të dialogut pasi bisedimet paraprake greko-turke, të destinuara në një rrugë pa krye, do të fillojnë, kështu që veto sanksionet ndaj Bjellorusisë si një mjet për të nxitur pozicioni më i ashpër në emër të BE kundër Ankarasë, nuk ishte një opsion në këtë moment në kohë.
Nga ana tjetër, Nikosia është lënë e lartë dhe e thatë edhe një herë pasi shkeljet e EEZ-së së saj janë duke vazhduar ndërsa BE thjesht po bën thirrje Turqinë të… sillet. Qipro iu nënshtrua presionit të madh “familja” (sic) e saj evropiane që ushtroi mbi të.
Por BE provoi, përsëri, pse kurrë nuk do të merret seriozisht nga bashkësia ndërkombëtare për çështje jo-ekonomike dhe pse e gjithë “ëndrra” e disa qarqeve politike rreth “integrimit” politik dhe të ashtuquajturave “Shtetet e Bashkuara të Evropa ”nuk është absolutisht askund në horizont. Evropa në fakt nuk pranoi të bënte asgjë për të mbrojtur praktikisht, megjithëse diplomatikisht, një shtet anëtar anëtar të drejtat e të cilit – nga këtu edhe të drejtat e BE – po shkelen qartë.
Akoma më keq, vendosi çështjen e një vendi joanëtar, atë të Bjellorusisë, më lart në axhendë dhe përparësitë e tij, pavarësisht nga fakti se e gjithë çështja atje është rreptësisht një çështje e brendshme e atij vendi dhe nuk paraqet ndonjë, në së paku, kërcënim i drejtpërdrejtë dhe serioz për interesat evropiane, jo të paktën ndonjë kërcënim më i madh se ai që paraqiste p.sh. pesë vjet më parë.
Askush, nuk thotë se Aleksandër Lukashenko nuk është problem. Sidoqoftë, argumenti se Evropa duhet të kundërshtojë në mënyrë rigoroze dhe aktive liderët që keqtrajtojnë njerëzit e tyre dhe sundojnë vendin e tyre në mënyra jodemokratike, është i dobët pasi BE me sa duket nuk duket se kujdeset aq shumë për regjimin autoritar jodemokratik që Erdogan ka vendosur në Turqia.
Pse një konflikt greko-turk është tani më afër se më parë
Turqia po kërkon nga Greqia dhe Qipro gjëra që ajo i di se asnjë politikan grek nuk do të guxojë kurrë të mendojë për të dhënë. Ministrat turq, jo disa ekstremistë të jetës së ulët për të cilët askush nuk interesohet, flasin për ishujt që Greqia “pushton ilegalisht” dhe me të njëjtën fjali ata kërkojnë de-militarizimin e tyre. Isshtë si një hajdut që dëshiron të futet vjedhurazi në shtëpinë tënde, duke ju ankuar për Pitbull-in tuaj dhe sistemin e alarmit që keni instaluar, sepse ato ia vështirësojnë punën
Pretendimet turke nuk janë një taktikë negociimi, si të kërkoni 10 nëse doni të merrni 7. Ata duan gjithçka që pretendojnë. Përveç kësaj, ata kanë djegur urat prapa tyre, pasi mënyra se si ata i kanë paraqitur këto pretendime popullit turk nuk u lë atyre hapësirë për t’u tërhequr diplomatikisht në diçka më pak se sa kanë premtuar.
Dhe kjo bëhet veçanërisht e rëndësishme tani që presioni i brendshëm për shkak të problemeve të jashtëzakonshme ekonomike të vendit po rritet duke e bërë Erdogan të dëshpëruar për një fitore që do t’i kthejë tensionet psikologjike dhe sociale në favor të tij. Ai nuk ka asgjë për të humbur më, kështu që për të është “dyfish ose asgjë”.
