Mediat dhe mercenarët, militantët dhe rioshët, të kadifenjtë dhe sarahoshët u sulën turravrap të komentojnë pse aksh u zgjodh dhe ypsilon nuk u zgjodh kandidat(e) për të qenë në parlament. Se ç’lidhje ka parimisht tempulli i demokracisë në një vend, aty ku duhet të ziente debati politik dhe të kishim thinjat më të mençura në lidhje me legislacionin, me aspiratat e mijëra shqiptarëve për të kapur një nga 140 vendet e punës, këtë ska alkimist apo analist që e zbërthen. Politolog jo e jo.
Po mirë këta që e kanë lidhur pazgjidhshmërisht qerren pas rrotës me të qënurit kandidat në vend të sigurtë se helbete duhet për ndonjë tender apo shërbim biznesi, për influencë apo ndërhyrje për vend pëllumbash në shtet për familje a farefisni dhe në rastin më modest për një pension të hajrit, por ç’kanë që u shkulën i madh e i vogël, me plaçkë e me laçkë për të komentuar atë përqindje të papërfillshme që është në kufijtë e listave de facto të mbyllura dhe për të cilët do të shpenzohen dhjetra miliona euro. Se të tjerët i kanë mbyllur hesapet ende pa filluar duke qenë në vende “pëllumbash”.
Në një vend ku gara ka vdekur pa lindur ende, ku një post specialisti me rrogë pak mbi pagën minimale në shtet vlerësohet më shumë se një pozicion në kompani apo korporatë, etatizmi është etaloni me të cilin matet hija e mëngjezit dhe ku “njeriu pa hije” është modeli që shitet si sukses. Në një sistem neo-patrimonial, ku partitë janë qartazi klienteliste, KÇK është parimi revolucionar që pasohet nga tarafet, nepotizimi dhe abuzimi i qartë me pushtetin.
Zien kazani i politikës hallemadhe shqiptare, por rrallëherë dëgjon ndonjë ide në shkretëtirën e mendimit politik apo doktrinën juridike. Diskutohen emra “memecësh” në parlament, të fortësh që aspirojnë mburojën politike, parazitësh që vegjetojnë pa elektorat, karakteresh pa personalitet që ashtu siç hyjnë dalin, trafikantësh votash që ku i zë sabahu nuk i zë akshami por pak, sa pak ide në lidhje me politikat publike, me strategjitë e zhvillimit, me organizimin partiak, me mekanizmat për qarkullimin e elitave, me ide për funksionimin e demokracisë dhe shtetit të së drejtës.
Shqipëria do të bëhet, kur ashtu si gjetkë në Perëndim, angazhimi politik të vijë pas një suksesi të qartë profesional apo sipërmarrës, ku puna në shtet të konsiderohet sakrificë personale për të mirën publike, ku angazhimi profesional të jetë qartazi meritokratik dhe të ketë një mekanizëm karriere. Nëse vijojmë të lëmë më të paaftët për të qeverisur në mënyrënë më të keqe të mundshme do vazhdojmë të kemi kakistokracinë që qartësisht (nuk) meritojmë.
