Austronauti i NASA-s, Ronald Garan i cili kaloi 178 ditë në hapësirëka treguar se njerëzimi jeton ne ilusion.
Sipas tij, qëndrimi në Stacionin Ndërkombëtar të Hapësirës (ISS) dhe vëzhgimi i Tokës nga hapësira e ka bërë të kuptojë se si perceptimi ynë për jetën është thellësisht i gabuar. Garan theksoi se kur e sheh Tokën nga largësia e hapësirës, disa të vërteta bëhen të pamohueshme.
Ai përmendi se çështje të tilla si ngrohja globale, shpyllëzimi dhe humbja e biodiversitetit trajtohen shpesh si probleme të veçuara, por në fakt janë vetëm simptoma të një problemi më të madh: paaftësia e njerëzimit për t’u parë si pjesë e një tërësie planetare.
Ai përshkroi përvojën e tij duke parë Tokën dhe atmosferën e saj të brishtë nga dritarja e ISS, duke ndarë reflektime që e ndryshuan plotësisht këndvështrimin e tij për botën.
“Në atë moment unë u godita kur arrita të kuptoj se ajo shtresë e hollë si letër mban gjallë çdo gjallesë të vetme në planetin tonë. Unë pashë një biosferë të ylbertë që bashkohej me jetën, nuk pashë një ekonomi, por duke qenë se sistemet tona të krijuara nga njeriu trajtojnë gjithçka, duke përfshirë vetë sistemet e mbështetjes për jetën e planetit tonë, si një degë tërësisht në pronësi të ekonomisë globale, është e qartë nga pika e favorshme e hapësirës se ne po jetojmë një gënjeshtër.”
Garan, i cili tashmë është 62 vjeç, beson se vetëm përmes përvojave të tilla ekstreme, jashtë kufijve të zakonshëm të përditshmërisë sonë, mund të kuptojmë vërtet se si funksionon planeti dhe jeta në të.
“Zgjohem çdo mëngjes në shtratin tim, por zgjohem edhe në një planet. Në terma afatgjatë, unë jam shumë optimist, sepse shoh qartësisht një unitet të lulëzuar që përhapet në të gjithë planetin, një vetëdije të lulëzuar për natyrën tonë të ndërvarur. Kjo vetëdije përfundimisht do të arrijë masën kritike dhe kur të arrijë masën kritike, atëherë ne do të jemi në gjendje t’i zgjidhim problemet me të cilat përballet planeti ynë. Duhet të na japë guxim gjatë këtyre kohëve të vazhdojmë të bëjmë atë që dimë se është e drejtë dhe të mos heqim dorë nga shpresa sepse do të shohim agimin. Dhe kur ne mund të evoluojmë nga një mendësi dydimensionale “ne kundrejt tyre” dhe të përqafojmë realitetin e vërtetë shumëdimensional të universit në të cilin jetojmë – atëherë ne nuk do të notojmë më në errësirë, ne do të largohemi nga shpella. Është një e ardhme në të cilën ne të gjithë do të dëshirojmë të jemi pjesë” – kjo është thirrja jonë e vërtetë.
