Një takim Trump-Putin është propozuar nga të dyja palët për njëfarë kohe. Pra, pse mund të dëshirojë secila palë që kjo të ndodhë tani?
Presidenti i SHBA-së, Donald Trump, dëshiron të përdorë forcën e personalitetit të tij për të arritur një marrëveshje, duke besuar se gjashtë muaj kokëfortësie nga Moska mund të kapërcehen duke u takuar ballë për ballë me Kremlinin.
Ai duket se ende i përmbahet idesë se Kremlini mund të bindet që të ndalojë luftën , pavarësisht se homologu i tij rus kohët e fundit sugjeroi qëndrimin maksimalist se populli rus dhe ai ukrainas janë një, dhe kudo që shkel një ushtar rus është Rusia.
Udhëheqësi rus Vladimir Putin dëshiron të fitojë kohë, pasi ka refuzuar tashmë një propozim për armëpushim pa kushte nga Europa, SHBA-ja dhe Ukraina në maj, duke ofruar në vend të kësaj dy pauza të njëanshme, të shkurtra dhe të parëndësishme.
Forcat e tij po përparojnë në vijën e frontit në një ofensivë verore që mund ta afrojë atë mjaftueshëm me qëllimet e tij sa negociatat në vjeshtë të jenë mbi një status quo shumë të ndryshme në luftë.
Nëse të dy burrat takohen, një objektiv i dukshëm amerikan është një samit trepalësh me Presidentin ukrainas Volodymyr Zelensky për të diskutuar përfundimin e luftës – i njëjti format i samitit që Rusia e hodhi poshtë në Stamboll në maj.
Qëllimi rus ka të ngjarë t’i lejojë Putinit ta tërheqë Trumpin përsëri në orbitën e narrativës së Moskës.
Megjithatë, një samit – i propozuar më parë, i shtyrë më parë – mund të ndodhë këtë herë, dhe kjo ngre pyetjen se si mund të përfundojë lufta.
Ja pesë skenarë të mundshëm
1. Putini pranon një armëpushim pa kushte
Shumë e pamundur. Është e pamundur që Putini të bjerë dakord për një armëpushim në të cilin vijat e frontit do të mbeten ashtu siç janë – Shtetet e Bashkuara, Evropa dhe Ukraina e kërkuan tashmë një pauzë të tillë në maj, nën kërcënimin e sanksioneve, dhe Rusia e hodhi poshtë atë.
Trump u tërhoq nga sanksionet, duke preferuar bisedime të nivelit të ulët në Stamboll të cilat nuk çuan askund.
Një armëpushim 30-ditor në fillim të këtij viti kundër infrastrukturës energjetike u takua me respektim ose sukses të kufizuar.
Kremlini aktualisht po i shndërron fitimet graduale në vijën e frontit në avantazhe strategjike dhe nuk do të shihte asnjë kuptim në ndalimin e këtij progresi tani, ndërsa ai arrin kulmin e tij.
As kërcënimi i sanksioneve dytësore kundër Kinës dhe Indisë – të cilat duken rezistente ndaj presionit të SHBA-së – nuk do ta ndryshojë atë llogaritje të menjëhershme ushtarake për pjesën e mbetur të verës. Të paktën deri në tetor, Putini do të dëshirojë të luftojë sepse po fiton.
2. Pragmatizëm dhe më shumë biseda
Bisedimet mund të bien dakord për bisedime të tjera më vonë, të cilat do të vulosin fitimet ruse kur të vijë dimri, duke ngrirë vijat e frontit ushtarakisht dhe fjalë për fjalë rreth tetorit.
Putini mund t’i ketë marrë qytetet lindore të Pokrovskut, Kostiantynivkës dhe Kupianskut deri atëherë, duke i dhënë atij një pozicion të fortë për të qëndruar jashtë dimrit dhe për t’u riorganizuar.
Rusia mund të luftojë përsëri në vitin 2026, ose të përdorë diplomacinë për t’i bërë këto fitime të përhershme.
Putini gjithashtu mund të ngrejë spektrin e zgjedhjeve në Ukrainë – të vonuara për shkak të luftës, dhe për një kohë të shkurtër një temë diskutimi nga Trumpi – për të vënë në pikëpyetje legjitimitetin e Zelenskyt dhe madje ta rrëzojë atë nga një kandidat më pro-rus.
3. Ukraina në një farë mënyre i përballon dy vitet e ardhshme
Në këtë skenar, ndihma ushtarake amerikane dhe evropiane për Ukrainën i ndihmon ata të minimizojnë lëshimet në vijën e frontit në muajt në vijim dhe e shtyn Putinin të kërkojë të flasë, pasi ushtria e tij ka dështuar përsëri të japë rezultate.
Pokrovsk mund të bjerë dhe fortesat e tjera të Ukrainës lindore mund të kërcënohen, por Ukraina mund të shohë përparimin rus të ngadaltë, siç ka bërë më parë, dhe Kremlini madje mund të ndiejë ndikimin e sanksioneve dhe një ekonomie të mbinxehur.
Fuqitë evropiane kanë formuluar tashmë plane të avancuara për një “forcë sigurie” që do të vendoset në Ukrainë si pjesë e garancive të sigurisë.
Këto dhjetëra mijëra trupa evropiane të NATO-s mund të qëndrojnë rreth Kievit dhe qyteteve të tjera të mëdha, duke ofruar ndihmë logjistike dhe inteligjence për Ukrainën ndërsa ajo rindërtohet, dhe duke krijuar një pengesë të mjaftueshme që Moska të vendosë t’i lërë vijat e frontit ashtu siç janë. Kjo është më e mira që Ukraina mund të shpresojë.
4. Katastrofë për Ukrainën dhe NATO-n
Putini mund t’i shihte saktë çarjet në unitetin perëndimor pas një samiti me Trumpin që përmirëson marrëdhëniet SHBA-Rusi, por e lë Ukrainën të kujdeset vetë për veten.
Evropa mund të bëjë çmos për të mbështetur Kievin, por të dështojë në ndryshimin e ekuilibrit pa mbështetjen amerikane.
Putini mund të shohë që fitimet e vogla në lindje të Ukrainës të transformohen në shpartallimin e ngadaltë të forcave ukrainase në terrenin e sheshtë dhe të hapur midis Donbasit dhe qyteteve qendrore të Dnipros, Zaporizhzhisë dhe kryeqytetit.
Mbrojtja ukrainase mund të jetë e dobët dhe kriza e fuqisë punëtore ushtarake e Kievit shndërrohet në një katastrofë politike kur Zelensky kërkon mobilizim më të gjerë për të mbështetur mbrojtjen e vendit.
Siguria e Kievit duket përsëri në rrezik. Forcat e Putinit lëvizin përpara. Fuqitë e Evropës vlerësojnë se do të ishte më mirë të luftonin Rusinë në Ukrainë sesa më vonë brenda territorit aktual të Bashkimit Evropian.
Por udhëheqësve të Evropës në fund të fundit u mungon mandati politik për t’u bashkuar me një luftë për tokë brenda Ukrainës. Putini ecën përpara. NATO nuk arrin të japë një përgjigje të unifikuar.
Ky është makthi i Evropës, por është tashmë fundi i një Ukraine sovrane.
5. Fatkeqësi për Putinin, një përsëritje e sovjetikëve në Afganistan
Rusia mund të gabojë, duke shpenzuar mijëra jetë ushtarësh në javë, për përfitime relativisht të vogla, dhe duke parë sanksionet të shkatërrojnë aleancën e tij me Kinën dhe të ardhurat nga India.
Rezervat financiare të fondit sovran të pasurisë së Moskës mund të ulen dhe të ardhurat e saj të bien.
Mospajtimi midis elitës së Moskës mund të rritet për mënyrën se si Kremlini ka shpërfillur pengesat diplomatike në luftën e saj të zgjedhur, në favor të kokëfortësisë ushtarake dhe një konflikti të paqëndrueshëm me NATO-n.
Trump bëhet një palaço e çalë dhe fokusi i SHBA-së pas zgjedhjeve të mesit të mandatit kthehet në normat tradicionale të politikës së jashtme të kundërshtimit të Moskës dhe mbështetësit të saj Pekinit.
Në këtë skenar, Kremlini mund të përballet me një moment ku rezistenca e tij ndaj shqetësimeve banale të realitetit dhe vështirësive ekonomike të popullit të vet, bëhet toksike.
Llogaritje të ngjashme të dobëta politike mbështetën pushtimin e Afganistanit nga sovjetikët, i cili në fund të fundit ishte i pafrytshëm, në një tjetër luftë të zgjedhur.
Momente të ngjashme të dobësisë së papritur të Kremlinit kanë dalë tashmë në luftën e Ukrainës, si kur shoku i besuar i Putinit, Yevgeny Prigozhin, duket se është përpjekur të udhëheqë një revoltë jetëshkurtër në kryeqytet.
Putini është i fortë në sipërfaqe, derisa të duket i brishtë, dhe pastaj mund të ekspozohet si kritikisht i dobët. Kjo i ka ndodhur më parë si Rusisë sovjetike ekspansioniste, ashtu edhe Putinit.
Problemi me këtë skenar është se ai mbetet shpresa më e mirë e strategëve perëndimorë, të cilët nuk mund ta pranojnë as hyrjen e plotë të NATO-s në luftë për të ndihmuar Ukrainën të fitojë, as aftësinë e Kievit për ta shtyrë Moskën prapa ushtarakisht./CNN
