Nga Gezim Zilja
Në lagjen ku banoj, njerëzit kanë frikë. Jo nga polici, nga gjyqtari as nga komshiu gjysmë i çmendur, që bërtet në shkallët e pallatit për parkingun, madje as nga qentë e shumtë, që shëtisin në qytet. Në lagje kanë frikë vetëm nga patronazhistja e lagjes, madje më shumë sesa dikur nga agjentët e policisë sekrete të diktaturës. Ajo di numrat e celularëve të banorëve, vendin ku punojnë, sa e kanë pagën, cilët janë të papunë në një familje, problemet që kanë me gjykatat, kadastrën, dashnoret e burrave dhe dashnorët e grave, ku studiojnë fëmijët, cilët pedagogë u japin mësim etj, etj dhe bën trysni mbi njerëzit për t’u marrë votën.
Në rininë e saj, nuk ka qenë si patronazhistet e sotme bishtpërdredhura, të bukura, të silikonosura, me shalë kilometrike e minifunde, që bëjnë karrierë apo kërkojnë favore pa iu trembur syri, duke mashtruar, spiunuar e thurrur intriga, por edhe duke hapur këmbët, në motel, në hotel, mbi lavaman, mbështetur në mur, mbi tavolinën e punës, prapa derës së banjos apo në kolltukun e zyrës së shefit.
Sot është një femër 70 vjeçare: E gjatë, e thatë si shkop ulliri i përcëlluar, me një gjoks dërrasë qysh në rini, hundë krrute, vetulla të rruara, e këmbët e holla si zogjtë peshkatarë të kënetave. Flokët në rini ka pasur dëshirë t’i mbaj të gjata deri në mes, po nuk ia doli se ishin të trasha si fije zhuke, e nuk kalonin kurrë poshtë qafës së hollë si lëfyti i ibrikut prej teneqeje, ku spikasin edhe sot ca damarë të trashë, që fryhen kur fillon e bërtet. Vithje nuk ka pasur kurrë e fustani i tundet lirshëm pa u harkur as para e as prapa si në rini dhe tani në pleqëri.
I ati, ish oficer sigurimi, (qen bir qeni, shfryn nën zë njerëzia edhe sot, që ka vajtur në atë botë) mburrej se një vëlla i ishte vrarë në Luftën e Dytë Botërore. Të gjithë e dinin se ishte një derdimen, që e kishte vrarë lopa në haur, ku rrinte fshehur. Plasi sa i vuri emrin e vëllait një rruge në qytet.
Qysh në shkollë të mesme, i raportonte rregullisht të atit se ç’thuhej e ç’bëhej në shkollën e saj veçanërisht për mësuesit. E kishte bërë krenare familjen, kur kishte spiunuar, që mësuesi i fiskulturës vishte pantallona të ngushta të modës së huaj, dhe dëgjonte muzikë perëndimore. Sa të sqaroheshin gjërat mësuesi u transferua në një fshat malor, ku mungonte rruga automobilistike. Ky ishte suksesi i saj i parë. U pranua në parti sapo mbushi 18 vjeç dhe tre vjet më vonë mbaroi shkollën e lartë të partisë.
E caktuan në arsim si drejtoreshë shkolle ku jepte lëndën e marksizëm-leninizmit. Nga që asnjë mashkull nuk ia hidhte sytë, i telendiste mësueset e bukura ose që mbaheshin, kur vinin me dy minuta vonesë, u gjente kur mundej ndonjë kleçkë ose shpikte ndonjë kushëri të dënuar a të internuar. I ulte në detyrë dhe me vendim partie i degdiste në fshat ose për riedukim në gjirin e klasës punëtore. Gjeti një burrë nga fshati: familje komunisti, një tutkun, që nuk nxirrte qimen nga qulli me diplomë universiteti.
Pas vendosjes së demokracisë, kur fitoi partia socialiste sa s’plasi sa e bëri Drejtor të Drejtorisë Arsimore të qytetit. Gjithë tenderat dhe punësimet në shkollat e Arsimit parauniversitar i bënte vet, duke mos zbatuar asnjë ligj apo rregull. E denoncuan nja dy herë burrin po Resmia ia doli të fitonte gjyqet. E kishin dekoruar nga bashkia dhjetë vitet e fundit me certifikatën “Nderi i Qytetit” për ndihmesën e madhe, që jepte në fushatat zgjedhore. Sa më shumë plakej e shëmtohej aq më e egër dhe e ligë bëhej. Ditë më parë e pashë në një karrocë invalidësh, duke e shtyrë burri tutkun, tashmë edhe shurdh, aty në shëtitore.
Më pa gjithë, urrejtje dhe më tha:
-Tu bë qejfi që me pe në karrocë, ëë? Vetëm këmbën kam thyer…
-Jo,-i thashë, i trembur nga sytë e qeltë si ato të nepërkave helmuese të shullërit me kokë trekëndëshe, gati të më kafshonte. Duke u larguar dëgjova zërin e saj:
– Mos u gëzo! Deri sa të vijnë zgjedhjet e reja, këmba do më shërohet. Aty do jem në zgjedhjet e majit. Nuk e lëshojmë pushtetin! Prindërit tanë kanë derdhur gjak…-
Tashmë në prag zgjedhjesh hiqet zvarrë si gjarpër, mbështetur mbi një bastun me dorezë, me këmbën ende të pashëruar (thonë i është bërë gangrenë) duke trokitur derë më derë e shpërndarë fletushka. Duke e parë ashtu të gjymtuar mu kujtua ajo thënia e vjetër: “ Kurrizos gungën ia drejton vetëm varri.”
