Ishte 23 marsi, i vitit 1999, kur filloi bombardimi i NATO-s në Serbi. Kjo për mua dhe bashkëvendasit e mi, ishte një gëzim dhe trishtimi njëkohësisht. Shqiptarët e pambrojtur të Luginës së Preshevës, kishin frikë nga kjo fushatë ajrore, sepse nga këto zhvillime se mund të vinte te ndonjë hakmarrje të serbëve, sidomos nga serbët e Kosovës, të cilët me uniforma të ndryshme ishin të pranishme nëpër zonat kufitare të komunave: Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë.
Më 23 prill 1999, shqiptarët e fshatit më të madh të Luginës së Preshevës, të Tërnocit, rreth orës 17:00 u deportuan të gjithë pa dallim në “Zidi I” në “Mulliri” mbi fshat, me pretekstin e regjistrimi i popullsisë dhe numri i refugjatëve nga Kosova.
Pa dallim moshe e gjinie: fëmijë, pleq, gra e burra, të sëmurë e të paralizuar, ishte një nga momentet më vështira të përjetuar ndonjëherë nga këta banorë. Të nesërmen erdhi provokimi tjetër i radhës vendosja e flamurit serb në Xhaminë e Strukarëve. Ndërsa provokimi më i rëndë ishte “Ftesa” për mobilizimin e të 145 të rinjve, uzurpimi i 11 shtëpive në fshat e provokime të tjera të kësaj natyre.
