Nga Arlind Qori
Nuk kisha qenë më herët në sallën e mbledhjeve të KQZ. Gjithçka ishte e kuruar për merak, nga orenditë, te pozicioni i karrigeve, tapiceria etj. Edhe zyrtarët dhe përfaqësuesit e partive ishin veshur krëk. Të vetmit që bënim kontrast ishim ne, aktivistët e Lëvizjes BASHKË, që sapo kishim lënë diskutimet me qytetarët në rrugë për të pritur vendimin mbi njohjen e partisë.
Me një të rënë të lapsit, komisioneri miratoi regjistrimin nëzgjedhje të PS së Ramës dhe PL së Metës. Pastaj nisi telenovela e dy palëve të PD, që zihen për një vulë e për nga një copë kryetar.
Të fundit, për nga radha e me sa duket edhe për nga rëndësia, ishim ne. Një burrë i kollarisur lexoi me zë mize propozimin që Lëvizja BASHKË të mos regjistrohej në zgjedhje sepse i mungonte vendimi i formës së prerë nga gjykata. Pas tij e mora fjalën dhe vura në dukje faktin se Kodi Zgjedhor (neni 64, pika 1) kërkon që gjykata të ketë marrë vendim për regjistrimin e një partie dhe jo të ketë bërë fakt të kryer regjistrimin e saj (që ndodh 15 ditë pas marrjes së vendimit, kur ai merr formalisht formën e prerë). Po ashtu i kujtova komisionerit se i njëjti institucion, KQZ, më 2019 kishte regjistruar Bindjen Demokratike ndonëse ata nuk kishin dorëzuar në afat as vendimin e gjykatës (çka ne e kishim bërë që në datën 6 mars). Shtova, nga ana tjetër, se arsyeja e vonesës së marrjes së vendimit të formës së prerë nuk ishte përgjegjësi jona, por papërgjegjshmëri e gjykatës e cila, në vend se të shprehej në datën 9 shkurt, e kishte marrë vendimin në datën 2 mars. Në këtë kuptim nuk mund të shkelej një nga parimet themelore të së drejtës, sipas të cilit askush nuk mund të dënohet ose të privohet nga një e drejtë pa pasur faj.
Argumentet e mia nuk ia luajtën as qerpikun, jo më të ndikonin mendimin e Ilirjan Celibashit, i cili, kampion i paradokseve logjike, në të njëjtën fjali thoshte edhe se kishim të drejtë, edhe se nuk kishim të drejtë. Edhe se nuk njihte precedent (si p.sh. atë të 2019), edhe se i referohej një precedenti tjetër (atij të 2015). Me qetësinë e një Pons Pilati që s’e ka për gjë të “të varë në kryq” dhe fajin t’ua lërë farisenjve (gjykatës), zotëria në fjalë ishte i paravendosur të mos e regjistronte Lëvizjen BASHKË, edhe sikur të ndeshej me interpretimet më të përkora të jurisprudencës dhe procedurializmit demokratik.
I neveritur nga falsiteti i një puthadori të rëndomtë të pushtetit, që ndryshon nga Zhukrri vetëm nga fakti se ky i fundit e di se është maskara dhe as i bëhet vonë të duket maskara, u ngrita nga tryeza pa mbaruar tamam seanca, i vendosur që ta shmang sa të jetë e mundur praninë time në atë gjiriz moralo-institucional të arreduar me kujdes, ku kapriçot e Maliqit mbisundojnë më fort se kudo tjetër ndaj logjikës së ligjit.
Në Shqipërinë e sotme asnjë institucion nuk denjon e nuk guxon t’i referohet ligjit nëse ky i fundit bie ndesh me urdhrin e Maliqit në krye të qeverisë dhe kukullës së tij në krye të Bashkisë së Tiranës. Këta i frikësohen pjesëmarrjes së Lëvizjes BASHKË në zgjedhje. Dhe me të drejtë. Ne jemi sot opozita më parimore, konsekuente dhe e ndershme e vendit. Ne jemi gjithashtu e vetmja forcë e të majtës. Sikundër jemi të dedikuar në luftën kundër oligarkisë e korrupsionit dhe në përpjekjen për shtet zhvillimor, social e demokratik.
Sidoqoftë, asgjë nuk ka përfunduar. Me ndihmën tuaj ne do ta ngremë zërin në kupë të qiellit. I madh e i vogël do ta marrë vesh se ç’poshtërsi e ç’paligjshmëri po i bëhet një partie të re e vitale. Dhe kur zërat tanë të ushtojnë, nuk do të ketë institucion që do të guxojë të vendoset midis nesh dhe të drejtës.
Nesër e çdo ditë, në shi e në diell, do të vazhdoni të na gjeni rrugëve të Tiranës duke mbledhur firma për të kandiduar në Bashkinë e Tiranës.
/Marrë nga “FB” i autorit/