Nga Ilir Kalemaj
Vjeshta nisi me pritshmëri të mëdha nga opozita por bitisi me makiazhet e zakonshme para-elektorale nga mazhoranca. Kjo e shtrirë në disa rrafshe. Së pari, nëpërmjet konukturës së sigurisë që përfshinë aleatët tanë kryesorë si SHBA dhe vendet e NATO-s me mbylljen e paprecedentë të ambasadës së Iranit ku shërbimet partnere të inteligjencës duket se kanë evidentuar qartë sulmin kibernetik të shtetit iranian. Kjo natyrisht është dhe një fitore jo e vogël politike në planin e brenshëm pasi vlen si një rikonfirmim mbështetje ndërkombëtare për qeverinë aktuale ose s ëpaku shitet si e tillë nga qeveria aktuale. Në një vend ku legjitimiteti politik përftohet kryesisht për së jashtmi dhe në epokën e sotme ku nuk mund të flitet për sovranitet të plotë nga asnjë vend që është pjesë e strukturave euro-atlantike (dhe jo vetëm), kjo natyrisht ngre shumë kandarin në favor të palës në pushtet. Stabilokracia, apo prioritizimi i stabilitetit mbi demokracinë, është një tjetër element që i vlen qeverisë aktuale në një situatë me kriza të forta të brendshme dhe të jashmte.
Së dyti, keqmenaxhimi i aseteve energjetike, në vend që të vinte përpara përgjegjësisë asbolute qeverinë aktuale, në fakt po përdoret si pretekst për të shtuar barrën në buxhetin e brishtë të familjeve dhe bizneseve shqiptare. Pra nuk thuhet asnje fjalë për 1.8 milion MWH që janë humbje në rrjet dhe c’duhet bërë për të përmisuar këtë defiçensë. As për raportet mes prodhimit dhe konsumit që po të menaxhoheshin mirë dhe mos të spekullohej rëndshëm në kurriz të buxhetit dhe taksapaguesve shqiptarë kur luhet me eksport-importin e energjisë, nuk do të shihnim skenarë lufte, as do të diferenconim qytetarët në të nënës dhe të njerkës dhe as do të kishim nevojë për anijet që na vijnë nga Bangladeshi dhe janë bombë ekologjike për Vlorën.
Së treti, ndonëse opozita po vijon t’u bjerë tambureve për mega-aferën e incineratorëve, fakti që është e përcarë në tre pjesë a më tepër, mos-koordinimi strategjik dhe taktik mes tyre dhe diversioni që po ju bën mazhoranca nëpërmjet çështjes së dosjeve etj., ka bërë që ose kjo çështje të humbasë deri diku valencën publike apo të rrezikojë të përfundojë në kalendat greke. Pra ta mbulojë pluhuri i harresës dhe mos të kapitalizohet politikisht sic duhet. Por pavarësisht kësaj, fakti mbetet që kemi të bëjmë me një opozitë kryesisht reaktive dhe jo proaktive, denoncuese dhe jo propozuese, konfuze dhe jo kreative. Një opozitë me pak ide dhe mendim politik dhe shumë kakofoni që thjesht ndihmon thellimin e keq-qeverisjes duke mos bërë asgjë për të kuruar krizën e besimit.
Së fundmi, çështjet madhore me të cilat po ballafaqohet vendi, si kriza e çmimeve, rritja e jashtëzakonshme e kostos së jetesës, zhvlerësimi i jetës nga rritja e shpejtë e krimit, krijimi i një hendeku të madh social dhe ekonomik mes shtresave të popullsisë, po gjejnë pak vend në ligjërimin politik por edhe publik në tërësi. Një nga çështjet më të mediatizuara ndërkombëtarisht së fundmi, vençarisht në Britaninë e Madhe është ajo e emigrimit të paligjshëm të shqiptarëve që po ikin si nga një vend në luftë, por edhe punësimit të tyre në fermat e kanabisit dhe shtëpitë e barit në Spanjë, Angli dhe gjetkë. Ndërkohë ka pak rezonancë në debatin publik për të kuptuar pasojat e kësaj vale të paprecedentë migratore.
Kjo ndodh ndërsa shtete europiane si Gjermania janë duke reformuar me shpejtësi legjislacionin e tyre për të përshpejtuar marrjen e punonjësve të aftë në punë dhe për t’i pajisur me pasaporta gjermane brenda tre viteve, nisma të detyruara nga plakja e popullsisë dhe boshllëqet në tregun e punës, Shqipëria paguan faturën e lartë të shkollimit dhe trajnimit të tyre para se ta braktisin vendin përfundimisht. Kjo brain-drain ndikon jo vetëm në thellimin e gropës së pensioneve, në rritjen e mungesës së punonjësve të kualifikuar në treg, në koston e shkollimit dhe trajnimit të tyre para se të ikin, por edhe në humbjen e një potenciali të jashtëzakonshëm për të mirë-drejtuar sektorë me rëndësi jetike për ekonominë shqiptare. Këto janë debatet e munguara në Absurdistan.
