Vlad Buriak, djali i kreut të rrethit Zaporizhzhia që u rrëmbye nga forcat ruse dhe ishte në duart e tyre për 90 ditë ka folur për mediat, duke rrëfyer se nuk e kanë torturuar.
Por adoleshenti ka treguar se ka parë dhe dëgjuar atë që rusët u bënë të burgosurve të tjerë ukrainas.
«Gjëja e parë që bëra pasi u lirova ishte të haja një qese me patatina. Dhe faleminderit të gjithëve për shqetësimin tuaj, por nuk kam nevojë për psikolog. Unë jam mirë”, tha Buriak që është vetëm 16 vjeç.
Ai ishte një i burgosur i çmuar për ushtarët e Moskës, siç shpjegon ai vetë përmes Skype-it i ulur pranë babait të tij Oleg Buriak. Kur Vlad u rrëmbye më 8 prill në postbllokun Vasylivka, rusët ndoshta nuk e dinin se kush ishte ai.
“Po shikoja në telefon. U ndalëm për kontrolle. Qëndrova sepse nuk doja të largohesha nga gjyshi, i cili është i sëmurë përfundimisht. Pastaj ushtria më akuzoi se po filmoja për të zbuluar vendndodhjen e postbllokut. Dhe më larguan nga makina”, tha ai.
Bashkudhëtaret e Vladit iu lutën ushtarëve që ta lënë djalin të shkojë. “Nuk më kanë torturuar dhe më kanë ushqyer gjithmonë”, thotë ai më tej.
Por robëruesit e kanë detyruar të punojë si portier. “Më bënë të gatuaj dhe laj dyshemetë”.
Dhe pikërisht në këtë pikë Vlad raporton se ka qenë dëshmitar i torturave të ushtruara ndaj të burgosurve të tjerë.
“I kanë rrahur, i kanë hequr thonjtë dhe kanë përdorur edhe kabllo elektrike”, zbulon ai.
Vlad ishte në një kamp filtrimi siç quhen burgjet ku rusët mbajnë ukrainasit. Askush nuk i thoshte se cila ishte arsyeja e arrestimit të tij. Ndërkohë, padyshim, dikush e kuptoi identitetin e tij.
“Ditën e rrëmbimit më kanë telefonuar”, shpjegon Oleg, babai i djalit.
“Një person që u identifikua si ushtar rus më tha se donin të shkëmbenin djalin tim me dikë që ishte në Ukrainë në atë kohë”, shtoi ai.
Kaluan shtatë ditë. Oleg u përpoq të kontaktojë këtë person i cili refuzoi shkëmbimin sepse “ai nuk dëshironte të kthehej te rusët”.
“Isha i dëshpëruar. Pastaj fillova t’i telefonoja të gjithëve që munda: qeverinë, shtypin, Kryqin e Kuq Ndërkombëtar, Kombet e Bashkuara”. Pavarësisht rrezikut që djali i tij t’i vritet, Buriak vendosi të dalë publikisht me rastin.
“Dhe nëse Vlad është ende gjallë sot, ua kam borxh edhe ju gazetarëve”, shprehet babai i 16-vjeçarit.
Pas 40 ditësh, djali u zhvendos në një hotel në Melitopol nën mbikëqyrjen ruse. Një shenjë se negociatat po vazhdonin. Dhe së fundi, më 7 korrik ai u lirua. Oleg dhe Vlad padyshim nuk lejohen të zbulojnë asnjë detaj, por babai thjesht thotë se djali i tij “u lirua në një shkëmbim të burgosurish”.
Por në ato ditë shtypi rus foli për një djalë tjetër politikani. Ai është Adam Gritsenko, djali i madh i Murad Saidov, një përfaqësues çeçen në Krime, një mik i liderit çeçen Ramzan Kadyrov, i cili jeton në Ukrainë me nënën e tij. Sipas thashethemeve të pakonfirmuara, edhe ai u zhduk vetëm për t’u rishfaqur në një intervistë për TV rus, në të cilën ai u përgjigjet pyetjeve në mënyrë të paqartë. Vështirë të thuash se kush u ndërrua për kë. Por nuk mund të përjashtohet që një nga fëmijët të jetë liruar në këmbim të tjetrit.
“Nuk mund të flasim për kushtet e lirimit,” përsërit Oleg Buriak. Tani për të e rëndësishme është e ardhmja e Vladit. “Nëna dhe motra e tij janë jashtë vendit. Ata po përpiqen ta bindin atë të shkojë të studiojë marrëdhënie ndërkombëtare në Poloni”.
Ai buzëqesh. Babë e bir përqafohen para kamerës. Pastaj Vlad çliron veten. “Por babai im do të qëndrojë këtu me ju.” corriere
