Babai i 23-vjeçares, që vdiq tragjikisht në Spitalin e Vlorës, u përlot, teksa fliste për të bijën në emisionin “Me zemër të hapur”.
Babai i të resë së ndjerë rrëfeu ndarjen me bashkëshorten, të cilën e kishte përballë në studio, si dhe fejesën e të bijës, duke mohuar prerë se e ka shitur vajzën te burri i saj dhunues.
Rrëfimi i babait të të ndjerës: Burri: Nuk kam qenë në dijeni që personi që u fut për vajzën time mori 1 mijë euro. Po ta di këtë, personi do të ketë plumbin. Vajza nuk ma ka thënë kurrë, nuk do ta lija çupën të shitej. Ajo u fejua me mblesëri, më tha se do ta marrë, edhe pse i thashë që të priste. Më tha që e donte. Pyeta nja dy veta dhe më thanë që ai është djalë i mirë, nuk ka vese, është punëtor. Për mua kumarxhi nuk ishte, punëtor ishte, dy vitet e para kaluan për së mbari. Më merrte në telefon çupa, më thoshte që kalonin me hare dhe për bukuri. Bashkëshortja e di që ne kemi humbur dhe një çupë tjetër, të porsalindur, dhe nuk e lija unë këtë, çupë të vetme.
Pse u divorcuat dhe pse fëmijët ndenjën me ty? Nëse i kam asaj gruaje një gjysmëfaji, unë mbaj përgjegjësi dhe përgjigjem para Perëndisë. Për vjehrrin kam respekt, më ka respektuar si babai im, jap jetën për të. Vetëm kur e pashë që kishte bërë rrobat gati. U mundova gjatë, por çdo gjë ishte e kotë. Unë s’e kam dashur kurrë ndarjen, për atë Zot lart, sepse nuk jam i tillë. Zonja e di shumë mirë sa e kam dashur dhe respektuar. Hodha gjithë njerëzit e mi poshtë për të. Nuk i di kurrë ajo llafet nga unë, sharjet, etj. Jam një njeri hallexhi, s’jam unë një njeri të varros vajzën 23 vjeçe. E kam pritur për rreth dy vite, me kokën nga rruga se mos vinte, e kam lutur të bashkoheshim për shkak të fëmijëve. E dija që vuante nga milingjiti, i kam ndenjur në këmbë. Kur u fejua vajza, nuk kam folur me të, se nuk kisha me çfarë të flisja, nuk i kisha numër. Për herë të fundit ka folur çupa me gjyshen, që i kërkoi nënën, por ajo i tha se nuk flet dot, pasi është me të vjella.
Kur e more vesh që vajza dhunohej nga burri? Sapo erdha nga puna, po haja bukë. Sapo u ula të qetësohesha, më merr në telefon nëna ime dhe më thotë që vajzën e kemi sëmurë. Vajza kishte shkuar në spital. Fola me vëllain e vogël, na duheshin lekë. Mora vëllanë e madh dhe i tregova problemin, tha direkt që do na ndihmonte. Më mori sërish vëllai i vogël dhe i thashë që do i dërgojë lekët me autobus vëllai i madh. Pastaj, më merr vëllai i vogël dhe më jep lajmin. Kisha një brengë se çfarë do bëhej, atë fëmijë s’e pashë që 15 vjeçe, kisha pesë vite pa e parë. E putha për herë të fundit dhe e varrosa.
Si të mos e mbaj mend telefonatën e fundit me të. Më mori në telefon, më pyeti se çfarë po bëja. E pyeta çfarë kishte, më tha që ‘thjesht të mora’. E pyeta nëse kishte nevojë për ndonjë gjë, jo më tha. Pastaj më fiku telefonin, sepse më tha që kishte pak punë e do më merrte sërish. I rashë dy-tre herë, por nuk ma hapi. Kjo ishte telefonata e fundit me të 10 ditë para se të vdiste.
A kishte hatërmbetje mes jush? Thuhet se ka dëshmitar që biseda e fundit mes jush nuk ka qenë e qetë. I ke thënë “Akoma je gjallë”? Jo nuk është e vërtetë. I kam kërkuar mos prishë familjen. Kam folur me dhëndrin ai më thoshte gjëra të tjera.
Pse është në burg sot? Thonë për dhunë por nuk e di. Dhëndri ka përfituar nga neglizhenca ime. Nipërit shkova i takova, pasi varrosa vajzën. Ishin mirë. I nxora shëtitje në Vlorë.
