Nga Egon Loli
Si sot një vit më parë, pushteti i futi rruspën ndërtesës historike të Teatrit Kombëtar. Sulmoi në 4 të mëngjesit me forca Renea me armë të mbushura, artistët dhe qytetarët që bënin rojen e përnatshme.
I dhunoi dhe i nxorri përjashtë ata që gjeti përpara, madje nxitoi të rrënonte muret teksa disa ishin ende brenda. Dhjetëra i plasi nëpër furgona policie dhe i rrasi nëpër komisariate. S’do mend, Fusha kishte derdhur paratë në arkën e pushtetit për projektin që i jep kulla, ndaj duhej vepruar pa humbur kohë.
Atë ditë ishim aty qytetarë, artistë e aktivistë. Të djegur nga dielli i majit, të tronditur nga barbaria e pakuptueshme mbi një ndërtesë pjesë të trashëgimisë kombëtare. Shumë ishin të përlotur. Kur çdo mur i ndërtesës ekzekutohej prej krahut të fadromës dhe binte duke ngritur shtëllunga pluhuri, njerëzit duartrokisnin dhe qanin.
Për emocionet që Teatri pati falur, për vlerën që mbante në kulturën dhe lirinë e vendit. Shtyrjet me kordonin policor në përpjekje të njëpasnjëshme për të shpëtuar ç’të mundnim, ishin të pasuksesshme. Ishim të vendosur por ishim pak. Pasuan arrestime dhe dhunë e patregueshme e uniformave me skanfandra për të shpërndarë njerëzit. Pushteti e shkatërroi Teatrin Kombëtar në shkelje të Kushtetutës, ligjit, të drejtave të njeriut, trashëgimisë kulturore, në shkelje të masave anti-Covid19. Një akt barbar terrorist dhe instalim i shtetit policor.
Njerëzit nuk duhet ta harrojnë atë ditë. Duhet t’i rikthehen dhe të reflektojnë për çka po shndërrohet Shqipëria. Jam i sigurt që ky nuk është vendi që duan edhe ata të cilët atë të diel dhe në ditët që pasuan nuk reaguan. Por ndryshimi kërkon rebelim, organizim, protesta masive, qëndresë. Sa më shpejt ta bëjmë, aq më shpejt diçka do të ndryshojë dhe këtu.