“Këta njerëz që janë sot në fuqi nuk dinë as shkronjën „A“ të alfabetit se si formohet një aparat shteti, kur them shtet, do të thotë shtet dhe shtet do të thotë demokraci, se nuk është shtet kur është një qeverri si Ylli Bufi, nuk është shtet në qeveri me Ramiz Alinë, nuk është shtet kur është nJë qeverri me Enver Hoxhën, me Stalinin, me HItlerin, me Musolinin ose me Çausesku i Rumanisë. Këto nuk janë shtete, këto janë polici dhe policia është përmbi shtetin, shteti është shërbëtori i policisë.
Prandaj në qoftëse do të ndodhë në Shqipëri, qoftë më anë të një revolucioni, dalëngadalë të reformohet saqë të pastrohet kanceri e të shërohet trupi I popullit shqiptar, qoftë me anë të rrevolucionit, por nuk besoj, se popullit shqiptar i ka vdekur ora, se populli shqiptar s’ka bërë kurrë revolucion, as një herë në jetën e tija.
Indipedencë shqiptare ka pasur vetëm me inisiativën e pak njerëzve. Që në Balshën e pare formoi të parën perandorinë Iliro – Thrake, deri tek Skënderbeu që i detyronte me pahirë të vinte komandantët në luftë, sa u detyrua të martohesh me Donikën sepse i dha 2 kv flori Araniti Skënderbeut që të blinte armë në Itali.
Kështu nuk ka pasur revolucion populli.
Ismail Qemali erdhi e bëri indipedencën pa një të vrarë, pa një të plagosur, s’ka bërë revolucion, Ahmet Zogu e mori fuqinë në dorë pa asnjë revolucion, Haxhi Qamili, veç ai e mbajti 6 muaj Shqipërinë në terror, populli shqiptar nuk bëri
revolucion, Zogu po të kishte qenë edhe sot në fuqi, do kishim okupacionin italian, s’bënte revolucion populli shqiptar.
Erdhi puna që ia dha Ruzveldi Stalinit dhe e mori fuqinë partia komuniste, po ai s’është revolucion, se s’ka asnjë nga teknikat e revolucionit marrja në fuqi e partisë komuniste qeverinë shqiptare mbi popullin shqiptar… kur nuk përpiqen dy fuqi kundërshtare nuk ka revolucion, as kurrë nuk mendohet që populli shqiptar të bëjë revolucion, se populli shqiptar ka qenë gjithnjë sehirxhi, spektator dhe vente andej nga e shihte që ishte fitimi…” (Isuf Luzaj, 1991)
