Monolog masturbues

Për të vendosur këtë titull u mendova për pak çaste, megjithatë unë nuk gjeta fjalë tjetër më adekuate, për të përshkruar monologun e mbrëmshëm të Sokol Ballës (11. 05. 2021) në mbyllje të programit Real Story. I qetë, me një zë rezonant dhe të prajshëm, Sokoli foli si një shenjëtor rreth të vërtetës sipas tij, duke treguar njëlloj vuajtje plot triumf, për sakrificat dhe reflektimin që ai ka bërë ndër vite pas çdo sezoni politik. Si një sofist i regjur, ai tha se “e vërteta është një fenomen cilësor dhe jo sasior” dhe se gjithmonë ai i ka qëndruar të vërtetës sipas bindjeve të tij. Fjalë pas fjale, ai ngriti një permendore orakulli për veten, për të vërtetën dhe jetën e një vendi të mrekullueshëm, plotë energji pozitive dhe që po ndryshon çdo ditë.

Çfarë sygjestioni, çfarë stimuli i epërm mund t’ia sjellë ndërmend këto fjalë, teksa përshkruan të vërtetat që vetëm ai i përjeton; të pastra dhe të drejta, të palidhura me interesa të caktuara politike ose llogarishë bankare, ashtu si të “disa kolegëve”, që nuk dinë të reflektojnë dhe të heshtin! O Zot!

Pena ime ngjan e pamjaftueshme për të përshkruar Sokolin në ato çaste përdëllimi, vuajtje dhe reflektimi për frekuencat publike – pronë e qytetarëve – të cilat nuk mund të keqpërdoren për qëllime politike, në interes të një opozite të pasaktë, të paplotë dhe të pasinqertë. Dhe Sokoli nuk gabon, ai kurrë nuk bën kompromise në dëm dhe kundër të vërtetës sipas tij.

***

Përballë, në anën tjetër të ekranit shtrihet publiku që Sokoli u flet për një realitet paralel, një vend të mrekullueshëm, plotë energji pozitive dhe që po ndryshon çdo ditë. Dhe Sokoli sygjestionohet me fjalët që thotë, ai i beson ato si të vërteta, fundja, kjo është e vërteta sipas tij. Sepse Sokoli nuk ka probleme me llogari bankare si “disa kolegë”, as nuk ka interesa politike, nuk thotë gjëra që as vet nuk i beson. Ai thotë ato që beson, dhe beson ato që thotë. Ç’rëndësi ka nëse këto fjalë përmbajnë ndonjë grimcë të vërtete. Fundja, kush ka mundësi të gjej se ku është e vërteta, sa kohë që Sokoli është këtu, në këto frekuenca publike, duke folur për të vërtetat e tij, në këtë vend të mrekullueshëm, që prej 20 e ca vitesh?

Sokoli vazhdon monologun, gjysëm i zhveshur prej modestisë së tepërt, sepse ai qëndroi në anën e duhur të historisë si një largëpamës i vërtetë. Realiteti (Real Story) i tij mjafton për ta konfirmuar dhe kurorzuar si kampion të gazetarisë shqiptare, paçka se realiteti paralel – jo realiteti i Sokolit – përpëlitet në tjetër dimension, në kërkim të mbijetesës.

***

Këtu do më duhet të ndryshoj regjistër, dhe më besoni: ky shkrim ishte një stërmundim i vërtetë. Sepse m’u desh të futem brenda një realiteti delirant dhe masturbues, për një ndër varrëmihësit më të neveritshëm të së vërtetës, që nuk i dhimbset fare Shqipëria, as fëmijët e saj, as gratë dhe burrat e këtij vendi, as të vrarët, as të vdekurit, as të vjedhurit, as të uriturit, as refugjatët dhe sakatët. Sepse ai jeton diku tjetër, në një realitet alternativ, me fëmijë dhe familje të siguruar, me ish-gruan ministre të fuqishme, me shefin e tij politik që ia siguroi mandatin e tretë – dhe jeta e bukur vazhdon – paçka se plot makthe makbethiane nga kurthet që “të tjerët” mund t’i ngrejnë.

Ashtu është – ekzaktësisht siç Sokoli e cilësoi – se e vërteta është cilësore para se të jetë sasiore. Por Sokoli nuk duhet të harrojë ligjin se ndryshimet sasiore sjellin ndryshime cilësore, dhe në rastin konkret, zullumi po kalbet nga trashësia, dhe është gati të këputet.

Dhe kur zullumi të këputet, me shumë gjasa ai do të reflektojë përsëri, por a do ta kuptojnë ata të Shqipërisë tjetër, frekuencat e të cilëve ai po përdorë, se e vërteta është komplekse, dhe krejt e ndryshme me të vërtetën absolute të kënaqësisë, që Sokoli po përjeton gjatë masturbimit si gazetar oborri?

Julian Assange: