Në fshatin Dishnicë të Korçës 36-vjeçari Avni Memetaj i ka kërkuar një nder fqinjit: Ta vizitojë çdo mëngjes për t’u siguruar se ai dhe familja e tij jetojnë akoma.
Kështu fqinji troket çdo mëngjes heret në derën prej llamarine të Avniut.
Kryefamiljari zgjohet me shpejtësi e vë veshin tek kraharori i vogëlushes 2 vjeçare për të dëgjuar nëse zemra i rreh edhe këtë mëngjes.
Pastaj shikon gruan e paralizuar që merr frymë. Sigurohet që ia hodhën edhe një natë të acartë ku i ftohti shkon në këto anë në miunus gradë celsius, ndërsa ata jetojnë në një kuti llamarine. “Temperaturat arrijnë minus gradë, themi shyqyr o perëndi që zgjohemi në mëngjes. Po nuk doli tym nga soba i kam thenë kemi vdekur. Komshiu na vjen në mëngjes na shikon a jemi gdhirë”, thotë Avni Memetaj.
Varfëria dhe kushtet tejet të rënda e kanë gjunjëzuar familjen Memetaj brenda katër copave të llamarinës e dërrasave që kanë improvizuar një strehë. Familja nuk paguante dot qiranë e shtëpisë brenda fshatit dhe prej disa muajsh jetojnë këtu rrëzë malit.
Manuela 2 vjeç me barkun bosh qan nga uria dhe i ftohti. E ëma Majlinda pas lindjes të së bijës jeta e ka dënuar të jetojë në një karrocë me rrota.
Avniu derdh lot, e përjeton thellë dhimbjen e familjes së tij. Ka trokituar në dyert e bashkisë duke kërkuar vetëm një dhomë që vogëlushja të mos ketë kaq ftohtë. Ushqimi dhe veshmbathja për të është luks por ai kërkon vetëm që mos të vdesin nga i ftohti.
“Kryetari i komunës më tha: Të iki nga shtëpia të vish ti, sipas ligjeve më tha…..Filo më ka thënë: Nuk kam për vete”,- tregon më tej Avniu.
Ndërsa mundësia për punë është e largtë, shpresa e vetme për 36-vjecarin është televizioni News24 dhe emisioni “Njerez ne Fokus”.
Gruaja e kapluar nga dëshpërimi nxjerr një lutje me shpirt për ata që mund të ndihmojnë. Këkesa është vetëm një: “Duam një dhomë”.
Kempi i përfituar nga Majlinda është e vetmja e ardhur që mban frymën gjallë të familjes dhe përballon nevojën për ilacet e saj.
Të qarat e Manuelës së vogël të lenë një brengë në shpirt nga e cila është vështirë të largohesh e t’i lësh pa shpresë. Moti i acartë, ka ngrirë trupin dhe shpirtin e tyre ndërsa shpresa se njerëz me zemër të mirë do të dëgjojnë thirrjet e tyre është e madhe. /BW
