Nga Artan Rama
U pagëzova nga gjyshja, katolik; një ithtare e monarkisë. U rrita si desident dhe zgjodha artin si një formë proteste ndaj regjimit komunist.
Më pas, rrëzova murin e izolimit dhe zgjodha kinse të luaja basketboll duke e konsumuar talentin për sportin, si e vetmja mënyrë për t’u hedhur matanë e për të shijuar tabllotë ekspresioniste dhe veprat e piktorëve modernistë që në Shqipëri ishin të ndaluar.
Zbulova Anrin e i dhashë botës artistin kontemporan pa atdhe.
Vetë u ktheva në Tiranë për t’i dhuruar qytetarëve vendlindjen e humbur. Në pamundësi për t’u venë adresa shtëpive, pikturova fasadat nga jashtë, që njerëzit t’i mbanin mend.
Kështu, mbërriti një erë e re: optimizmi urban (Rilindja do të vinte më pas).
Ne fund, ashtu si Noe që ndërtoi varkën e shpëtoi rracën njerëzore nga degjenerimi, unë do të ndërtoj Parkun e shenjtë, duke mbjellë pemët e biblës në “Sheshin Skënderbej”, për shqiptarët që nuk besojnë, për t’u kthyer hapësirat e gjelbëra!!!
Ja, këto mashtrime e broçkulla tha Edi Rama në New York! Pastaj erdhi Eriola dhe si fëmija në përrallën e Andersenit e nxorri “Mbretin” lakuriq!
Faleminderit!
