Njëmbëdhjetë vjet më parë, tri anije kozmike ndryshuan përgjithmonë pamjen tonë për Hënën.
Të dhënat e mbledhura nga udhëtarët robotikë treguan se sateliti i vetëm natyror i Tokës nuk ishte një shkretëtirë e thatë, me pluhur, siç besonim prej kohësh.
Anija kozmike morën treguesin kimik të ujit. Shkencëtarët nuk mund të ndanin treguesin kimik për të thënë përfundimisht se sa ishte uji “molekular”, lëndët që ne i njohim si H2O dhe sa ishte hidroksil, një molekulë që është një atom hidrogjeni më pak se të bëhet ujë.
Të hënën, dy studime, të botuara në revistën Nature Astronomy, rishkruajnë edhe një herë historinë e ujit të hënës.
Në studimin e parë, shkencëtarët ekzaminuan sipërfaqen e hënës në rreze infra të kuqe.
Ata përcaktuan se në sipërfaqen hënore ekziston kryesisht e jo hidroksil. Shuai Li, një shkencëtar planetar në Universitetin e Hawait, ka kërkuar për ujë në sipërfaqen e Hënës për vite me radhë dhe ishte pjesë e një ekipi shkencëtarësh të përfshirë në zbulimin e akullit të ujit në polet e hënës në 2018. Akulli ishte bllokuar në rajone që ishin gjithmonë në hije të sipërfaqes hënore pra nuk ndriçoheshin kurrë nga rrezet e diellit.
Prania e ujit është zbuluar rreth kraterit Clavius dhe shkencëtari Li thotë se duhet të përpunohen disa mijëra kilogram hënor për të marrë 1 litër ujë. Por mënyra se si krijohet dhe mirëmbahet ujin në sipërfaqen hënore është një enigmë e re.
