Një nga çështjet që gjithmonë na ka interesuar, na ka bërë kurioz është se gjithmonë hundët e statujave egjiptiane kanë qenë me hundë të thyer pa e ditur arsyen pse ka ndodhur kjo.
Pyetja që kuratori Wdward Bleiberg bëri në Muzeun e Egjiptit ishte se pse janë të thyera hundët e statujave?, kjo pyetje i befasoi të gjithë punonjësit e Muzeut Brooklyn në New York.
“Përputhshmëria e modeleve ku dëmtimi gjendet në skulpturë sugjeron që është e qëllimshme,” tha Bleiberg, duke përmendur motivime të shumta politike, fetare, personale dhe kriminale për akte të vandalizmit. Duke parë dallimin midis dëmtimit aksidental dhe vandalizmit të qëllimshëm erdhi në njohjen e modeleve të tilla. Egjiptianët e lashtë i atribuan fuqi të rëndësishme për imazhet e formës njerëzore. Ata besuan se thelbi i një hyjnie mund të banojë në një imazh të asaj hyjnie, ose në rastin e njerëzve të thjeshtë, një pjesë e shpirtit të asaj qenie njerëzore të ndjerë mund të banonte një statujë të shkruar për atë person të veçantë. Këto fushata të vandalizmit prandaj synonin të çaktivizonin forcën e një imazhi”, siç e tha Bleiberg.
Në një varr, ata shërbyen për të “ushqyer” të ndjerin në botën tjetër me dhurata ushqimi nga ky. Shkencëtaret erdhën në një përfundim interesant. Statuja e hyjnive egjiptiane është e lidhur akoma me këtë jetë, andaj edhe besimtarët e hyjnive, besojnë që me anë të këtyre statujave mund të lidhen me botën e përjetësisë dhe për t’i ndaluar këtë akt “hyjnor”, njerëzit u kanë thyer hundët statujave për t’i “mbytur” pasi kësisoj ato nuk marrin dot frymë dhe nuk janë të lidhura më me këtë botë. Ky ishte motiv për të realizuar ikonoklazmën.
Një tjetër version lidhur me hundët e thyera të statujave është se kur njerëzit vidhnin statuja të çmuara, njerëzit frikohen se i zinte mallkimi i statujave për shkak se kishin jetë, andaj i thyenin hundët si formë për t’ia marrur jetën, shkruan CNN.
“Praktika e përhapur e dëmtimit të imazheve të formës njerëzore – dhe ankthi që rrethon përdhosjen – daton në fillimet e historisë egjiptiane. Mumjet e dëmtuara me dashje nga periudha parahistorike, për shembull, flasin për një “besim kulturor shumë themelor që dëmtimi i imazhit dëmton personin e përfaqësuar”, tha Bleiberg.
