Prej dy muajsh, ushtria amerikane ka ndërtuar një forcë të përbërë nga anije luftarake, avionë luftarakë, bombardues, marinsa, dronë dhe avionë spiun në Detin e Karaibeve. Është vendosja më e madhe në këtë zonë prej dekadash.
Bombarduesit me rreze të gjatë veprimi, B-52, kanë kryer “demonstrime sulmesh bombarduese” pranë brigjeve të Venezuelës. Trump ka autorizuar gjithashtu dërgimin e CIA-s në Venezuelë, ndërsa tensionet janë përshkallëzuar.
SHBA thotë se ka vrarë dhjetëra persona në sulme ndaj anijeve të vogla që niseshin nga Venezuela dhe që, sipas saj, transportonin “narkotikë” dhe “narko-terroristë”, pa dhënë megjithatë prova apo detaje për personat në bord.
Këto sulme janë dënuar nga vendet e rajonit dhe ekspertët kanë vënë në dyshim ligjshmërinë e tyre. Ato po paraqiten nga SHBA si pjesë e luftës kundër trafikut të drogës, por të gjitha shenjat tregojnë se bëhet fjalë për një fushatë frikësimi që synon të rrëzojë nga pushteti presidentin e Venezuelës, Nicolás Maduro.
“Kjo ka të bëjë me ndryshimin e regjimit. Ndoshta nuk do të ketë pushtim, por synimi është të dërgohet një mesazh i qartë,” thotë Dr. Christopher Sabatini, studiues i lartë për Amerikën Latine në institutet Chatham House.
Ai argumenton se grumbullimi ushtarak është një demonstrim force i menduar për të “futur frikë” në zemrat e ushtrisë venezuelase dhe rrethit të ngushtë të Maduros, që ata të kthehen kundër tij.
BBC ka monitoruar të dhënat publike të ndjekjes së avionëve dhe anijeve amerikane në rajon — së bashku me imazhe satelitore dhe postime në rrjetet sociale — për të ndërtuar një panoramë të vendndodhjes së forcave të Trump.
Vendosja e trupave ka ndryshuar me kohën, ndaj rajoni po monitorohet rregullisht për përditësime.
Më 23 tetor, u identifikuan 10 anije ushtarake amerikane në rajon, përfshirë shkatërrues me raketa drejtuese, anije amfibie sulmuese dhe cisterna nafte për furnizim në det.
Një shpërblim prej 50 milionë dollarësh që teston besnikërinë e rrethit të ngushtë
Nuk është sekret që administrata amerikane, veçanërisht Sekretari i Shtetit Marco Rubio, dëshiron rrëzimin e Maduros.
Më herët këtë vit, ai i tha Fox News se Maduro ishte një “diktator i tmerrshëm” dhe kur u pyet nëse kërkonte largimin e tij, shtoi: “Do të punojmë për këtë politikë.”
Por edhe për kritikë të hapur të Maduros si Rubio, është e vështirë të kërkohet haptazi ndryshim regjimi me forcë ushtarake — diçka që opozita venezuelase e ka kërkuar prej kohësh.
Donald Trump bëri fushatë kundër ndërhyrjeve për ndryshim regjimesh në vitin 2016, duke premtuar se “do të ndalonte vrapin për të rrëzuar regjime të huaja”, dhe më vonë ka dënuar përfshirjen në “luftëra të përjetshme.”
SHBA nuk e njeh Maduron si president të Venezuelës, pasi zgjedhjet e vitit 2024 u hodhën poshtë gjerësisht si të manipuluara dhe jo të lira. Ambasada amerikane në Caracas u mbyll gjatë presidencës së parë të Trump, në vitin 2019.
SHBA ka ngritur shpërblimin për informacion që çon në arrestimin e Maduros në 50 milionë dollarë, si një nxitje për ata brenda rrethit të tij të afërt që ta dorëzojnë. Por deri tani nuk ka pasur asnjë dezertim.
Profesori venezuelian i së drejtës dhe bashkëpunëtor i lartë në institutin CSIS për siguri kombëtare, Jose Ignacio Hernández, thotë se 50 milionë dollarë “nuk janë asgjë” për elitat e Venezuelës.
Në një shtet të pasur me naftë si Venezuela, korrupsioni sjell përfitime të mëdha. Ish-kreu i Thesarit, Alejandro Andrade, fitoi 1 miliard dollarë në ryshfete para se të dënohej.
Shumë analistë pajtohen se ushtria venezuelase do të ishte çelësi i çdo ndryshimi regjimi, por që ajo të kthehet kundër Maduros, oficerët do të kërkonin garanci për imunitet nga ndjekja penale.
Hernández shton: “Ata do të mendojnë se, në një mënyrë apo tjetër, edhe unë jam përfshirë në aktivitete kriminale.”
Profesori i shkencave politike në Universitetin e Çikagos, Michael Albertus, nuk beson se as një shpërblim prej 500 milionë dollarësh do të bindte rrethin e brendshëm të Maduros ta tradhtonte atë.
“Udhëheqësit autoritarë janë gjithmonë të dyshimtë edhe ndaj njerëzve më të afërt, dhe për këtë arsye krijojnë mekanizma për t’i mbikëqyrur dhe për të siguruar besnikërinë e tyre,” tha ai.
Sanksionet ekonomike ndaj Venezuelës kanë përkeqësuar krizën tashmë të rëndë ekonomike, por nuk kanë arritur ta bindin elitën të kthehet kundër presidentit të saj.
Pse kjo ndoshta nuk ka të bëjë vetëm me drogën
Donald Trump ka deklaruar se kjo është një luftë kundër trafikantëve të narkotikëve dhe tha se një anije e goditur nga SHBA më 16 tetor ishte “e mbushur kryesisht me fentanil.”
Por fentanili prodhohet kryesisht në Meksikë — jo në Amerikën e Jugut — dhe hyn në SHBA përmes kufirit jugor.
“Nuk ka të bëjë me drogën,” thotë Dr. Sabatini. “Por ai ka përvetësuar gjuhën e opozitës venezuelase që thotë se kjo nuk është thjesht një diktaturë — është një regjim kriminal.”
Që nga viti 2020, Departamenti i Drejtësisë i SHBA-së e ka akuzuar Presidentin Maduro se drejton një organizatë për trafik droge dhe narko-terrorizëm, gjë që ai e mohon. Trump ka thënë se ka autorizuar CIA-n të kryejë operacione të fshehta në Venezuelë pjesërisht për shkak të “drogës që vjen nga atje.”
Venezuela nuk prodhon sasi të mëdha kokaine — kjo është kryesisht punë e Kolumbisë, Perusë dhe Bolivisë. Ka disa linja trafiku që kalojnë përmes Venezuelës, por qeveria e saj pretendon se po i lufton ato.
Një raport i Agjencisë Amerikane të Zbatimit të Drogës (DEA) për vitin 2025 thotë se 84% e kokainës së sekuestruar në SHBA vjen nga Kolumbia dhe përmend vende të tjera, por jo Venezuelën.
Shtatë sulmet e para u kryen në Karaibe, një rajon që nuk është rrugë kryesore për trafikun e drogës krahasuar me Oqeanin Paqësor, ku u kryen sulmet pasuese.
SHBA nuk ka paraqitur prova për udhëheqjen e një organizate të trafikut të drogës nga Maduro. Ai i ka mohuar vazhdimisht akuzat dhe, nga ana tjetër, akuzon SHBA-në për imperializëm dhe përkeqësim të krizës ekonomike përmes sanksioneve.
Ka raste të njohura të personave pranë tij që janë akuzuar.
Në vitin 2016, një gjykatë federale në Nju Jork dënoi dy nipat e gruas së tij për komplot për të importuar kokainë në SHBA. Sipas çështjes, ata kishin planifikuar të përdornin një pjesë të parave për të financuar fushatën politike të gruas së tij. Ata u liruan më vonë.
Forcimi i pranisë detare dhe ajrore të SHBA-së
Ndërprerja e trafikut të drogës në det nuk kërkon një forcë aq të madhe sa ajo që SHBA-ja ka aktualisht në rajon, sipas analistëve ushtarakë.
Përveç anijeve amerikane që ne kemi gjurmuar rreth Porto Rikos – ku SHBA ka një bazë ushtarake – imazhet satelitore treguan gjithashtu dy anije rreth 75 milje (123 km) në lindje të Trinidadit dhe Tobagos.
Njëra ishte një kryqëzor me raketa të drejtuara, USS Lake Erie.
Tjetra dukej se ishte MV Ocean Trader, sipas Bradley Martin, një ish-kapiten i Marinës Amerikane, tani studiues i lartë politikash në RAND Corp.
Kjo është një anije e konvertuar mallrash e projektuar për të mbështetur misione të forcave speciale duke u përzier me trafikun tregtar. Ajo mund të strehojë dronë, helikopterë dhe varka të vogla.
Ka një gamë të gjerë misionesh që mund të mbështesë, përfshirë zbulimin për përgatitje të sulmeve. Por zoti Martin thekson se prania e saj “nuk do të thotë domosdoshmërisht se aktivitete të tilla po kryhen apo janë planifikuar”.
SHBA-ja ka forcuar gjithashtu praninë e saj ajrore në rajon – BBC ka identifikuar një numër avionësh ushtarakë amerikanë në të gjithë Porto Rikon.
Stu Ray, një analist i lartë në McKenzie Intelligence Services, thotë se një imazh satelitor i marrë më 17 tetor tregon avionë luftarakë F-35, ndoshta F-35B, në pistë.
Këto janë avionë të avancuar “stealth”, të çmuar për aftësinë e tyre për ngritje të shkurtër dhe ulje vertikale.
Në rrjetet sociale, një pilot ndau një video të një droni MQ-9 Reaper, të filmuar në Aeroportin Rafael Hernández në Porto Riko.
Këto dronë janë përdorur nga SHBA-ja për sulme dhe mbikëqyrje në Afganistan, Siri, Libi dhe Mali.
Më herët në tetor, BBC gjurmoi tre bombardues B-52 që fluturuan përmes Karaibeve dhe pranë bregdetit të Venezuelës.
Forcat ajrore amerikane më vonë konfirmuan se avionët kishin marrë pjesë në një “demonstrim sulmi bombardues”.
Fluturime të bombarduesve B1 dhe avionëve zbulues P-8 Poseidon janë gjithashtu vërejtur në platformat e gjurmimit të fluturimeve.
Pamje në rrjetet sociale kanë treguar gjithashtu helikopterë ushtarakë që operojnë pranë bregdetit të Trinidadit dhe Tobagos.
Disa prej tyre janë Boeing MH-6M Little Birds – të quajtur ndryshe “Vezët Vrasëse” – të përdorura nga forcat speciale amerikane.
Çfarë mund të bëjë CIA brenda Venezuelës
Kur u pyet nëse CIA kishte marrë autorizim për të eliminuar Maduro-n, Donald Trump shmangu pyetjen dhe tha se do të ishte “qesharake” të përgjigjej.
Ai gjithashtu ka thënë se SHBA “po shikon edhe tokën tani”, duke iu referuar mundësive për operacione ushtarake në territorin venezuelian.
CIA shihet me shumë dyshim nga shumë vende të Amerikës Latine për shkak të historisë së gjatë të ndërhyrjeve të fshehta, përpjekjeve për ndryshim regjimesh dhe mbështetjes për diktatura të djathta ushtarake, veçanërisht në Kili dhe Brazil.
Ned Price, zëvendës i përfaqësuesit të SHBA-së në Kombet e Bashkuara dhe ish-analist i lartë i CIA-s, tha se veprimet e fshehta të CIA-s mund të marrin “shumë forma”.
“Ato mund të jenë operacione informuese. Mund të jenë operacione sabotimi. Mund të përfshijnë financim të partive opozitare. Dhe mund të shkojnë deri në rrëzimin e një regjimi. Ka shumë mundësi ndërmjet këtyre skajeve.”
Kjo mund të përfshijë agjentë të dërguar për të synuar të dyshuar për trafikim brenda Venezuelës. Sipas përkufizimit të vetë SHBA-së, kjo mund të përfshijë edhe Maduro-n.
Dr. Sabatini thotë se meqë Venezuela nuk është një pikë e madhe prodhimi për drogë, nuk ka laboratorë kokaine apo fentanili për t’u “shkatërruar”, por ka pista ajrore apo porte që SHBA mund t’i synojë.
“Nëse ai dëshiron të jetë agresiv, mund të dërgojë një raketë në një kazermë ushtarake. Ka informacione të mjaftueshme se disa sektorë të ushtrisë janë përfshirë në trafikimin e kokainës.”
Ose, mund të jetë një “situatë kap e ik”, shton ai, ku përpiqen të kapin Maduro-n ose disa nga njerëzit e tij të afërt dhe t’i çojnë për drejtësi në SHBA.
Pyetja e madhe, argumenton ai, është sa gjatë Trump është i gatshëm të mbajë kaq shumë forca të SHBA-së të vendosura në Karaibe.
Nëse qëllimi kryesor i këtij grumbullimi ushtarak është të kërcënojë Maduro-n, nuk është e qartë nëse kjo do të mjaftojë për të nxitur dezertime.
Sa i përket mundësisë që kjo të shkojë deri në një përpjekje reale për të rrëzuar regjimin e Maduro-s me forcë, profesori Albertus thotë se “është e vështirë të dihet.”
