Ansa/ Qendra e emigrantëve të Gjaderit i ngjan një blloku gjigant betoni i zhytur në fshatrat e periferisë shqiptare, midis disa fermave të shpërndara dhe disa guroreve.
Të vetmet zhurma janë ato të traktorëve apo furgonëve të shndërruar në autobusë që udhëtojnë përgjatë rrugës me gunga.
Nën një qiell që nuk premton asgjë të mirë, një çift çiklistësh kthehen instinktivisht drejt portës së madhe gri, të tërhequr nga zhurma e shurdhër e mbylljes së saj, i njëjti zë që nesër do të pasojë hyrjen e 40 emigrantëve që vijnë nga Italia.
Ata do të largohen nga CPR në Brindizi dhe do të hipin në anijen Libra, për atë që mund të jetë dislokimi i fundit nën flamurin italian të mjetit lundrues i cili pas pak muajsh do të kalojë në flotën shqiptare.
Për të katërtën herë, pra, qeveria italiane po tenton të transferojë emigrantët në anën tjetër të Adriatikut.
Këtë herë, megjithatë, nuk duhet të ketë ndonjë surprizë të veçantë falë dekretit të 28 marsit të kaluar që lejon transferimin jo vetëm të azilkërkuesve të përgjuar në det, por edhe të migrantëve të parregullt, të cilëve komisioneri i policisë u ka dorëzuar dekretin e dëbimit dhe një gjyqtar ka vërtetuar qëndrimin e tyre në një CPR, ashtu si ai shqiptar.
Në objekt gjithçka duket gati, edhe nëse koha e transferimit dhe kombësia e 40 emigrantëve që vijnë nuk janë ende të qarta.
“Ne gjejmë një paqartësi të madhe,” tha Francesco Ferri, një aktivist i ActionAid dhe anëtar i tryezës për Azilin dhe Imigracionin që vizitoi qendrën sot.
“Kemi përshtypjen se me ndryshimin e marrësve të kësaj strukture – nënvizoi ai – është rritur edhe më tej niveli i paqartësisë, shenjë e vështirësisë nga ana e qeverisë”.
Të njëjtin mendim ndau edhe deputetja e Partisë Demokratike, Rachele Scarpa, e cila drejtoi delegacionin në vizitën në objekt.
“Paqartësia e informacionit që kemi në dispozicion është e plotë”, tha ai.
“Nuk e dimë se kur do të mbërrijnë këta persona, nga cila CPR vijnë, apo nga çfarë kombësie janë. E vetmja gjë që kemi arritur të marrim është se janë 40 persona, siç ka bërë të ditur vetë Piantedosi. Ka një klimë të mungesës së transparencës që duhet të na bëjë të reflektojmë.”
Nga ana tjetër e Adriatikut vjen jehona e konkluzioneve të Gjykatës Evropiane të Drejtësisë për protokollin Itali-Shqipëri të publikuar pikërisht në prag të një tjetër transferimi. “Një shtet anëtar – shkruan Avokati i Përgjithshëm i Gjykatës, Richard de la Tour – mund të caktojë me akt legjislativ vende të sigurta të origjinës”, siç ka bërë Italia.
Por ka një por, dhe është gjithashtu mjaft e rëndësishme. Shteti në fjalë, në fakt, duhet të “zbulojë, për qëllime të shqyrtimit gjyqësor, burimet e informacionit mbi të cilat bazohet përcaktimi”, mbi të cilat e drejta e gjyqtarëve për të verifikuar legjitimitetin e tij mbetet e pandryshuar.
Një opinion, ai i avokatit, i cili në asnjë rast nuk është i detyrueshëm ndërkohë që Brukseli pret vendimin e Gjykatës, i cili pritet nga fundi i majit deri në fillim të qershorit.
Në pritje të zgjidhjes së mosmarrëveshjeve dhe polemikave, në Gjadër po përgatiten të presin emigrantët e parë në një zonë që aktualisht mund të ketë 48 persona, por “që do të bëhen 144”, siç ka përsëritur sot drejtori qendror i Policisë Kufitare dhe Emigracionit, Claudio Galzerano, në një seancë dëgjimore në Komisionin e Çështjeve Kushtetuese.
Galzerano mbrojti vendimin e qeverisë për përdorimin e objektit shqiptar.
“Nëse CPR-të funksionojnë – tha ai -, të qenit në gjendje të llogarisim në vende shtesë për të kryer aktivitetin e njohjes konsullore në përgatitje për aktivitetin e riatdhesimit bëhet thelbësor.
Avantazhi është të kemi 15% më shumë vende se grupi që kemi në dispozicion dhe për këtë arsye të lehtësojmë numrin e riatdhesimeve”.
Në Itali ka 10 Qendra, me një disponueshmëri teorike prej 1,400 vendesh “por disponueshmëria aktuale është pak më shumë se 700 sepse ato janë vazhdimisht subjekt i shkatërrimit”, shpjegoi ai, duke kujtuar se “një në dy të burgosur në CPR-të riatdhesohen”.
Ndërkohë, në Gjadër retë e kanë mbajtur premtimin dhe pikat e shiut kanë filluar të rrinë mbi gardhet e çelikta, ndërsa fermeri nga ferma tjetër hedh grabujën dhe strehohet nën kasollen prej druri të shtëpisë së tij në fermë. Pa gardhe.
