Nga Anila Prifti
Pak më shumë se shtatë vjet, 25 korrik, u zgjova në orën 5 të mengjesit. Frika të orienton të bësh gjëra qesharake. Isha me leje, por vrapova në punë. Në Vlorë, diku shpërtheu tritol, pati viktima. Askush nuk më kishte telefonuar. Infermierja qendronte pranë shtratit të nënës time, në shtëpinë tonë. 15 muaj pa levizur, e prekur nga AlS, një sëmundje mizore, torturuese per të dhe ne fëmijët e saj. Një sëmundje paralizuese, invalidizuese, të merr levizjen, zerin, frymën, gëlltitjen duke qënë i vetëdijshem për gjithçka ndodh.
Një nga miqtë e mi të mirë më shikoi, dhe më pyeti pse isha në punë. Ngrita sytë dhe thashë diçka si, “ku tjetër do të isha?”. Infermierja më telefonoi, dy herë. I ktheva zile, e hutuar, duke menduar se ajo po më telefononte për të blerë diçka jashtë. Edhe kur ajo fliste, i kisha të vështirë të dilja nga ajo mendësi jo e zgjuar ende, ku vazhdova të pyesja veten, si sapo u largova, nuk po gëlltiste dot as ujin. Kur u futa në shtëpi, mbaj mend që sytë e nënës time po luteshin. Më infermieren belbëzova diçka të pakuptueshme, m’u kujtua mjeku; urgjent në spital! Ashtu bëra.
E rrethuar me njerëz të veshur me të bardha, sytë e saj më kërkonin mua- lutej: Më ço në shtëpi… Duke u përpjekur t’i shpjegoja se kishte nevojë të qendronte në spital, në ndihmë më erdhi mjeku i saj, Altini. Ajo pranoi, i dha fjalën se do e priste ditën tjetër më shendet më të mirë. 40 minuta më vonë, diçka kërkoi, nuk fliste, levizte vetëm sytë. Unë nuk kuptoja. Bërtita në mënyrë histerike, qaja me gëlltitje. Nuk më tregonin asgjë. Në një moment mendova: “Mami po vdes, tani do të vdesim të gjithë”.
Tragjedia merr pamje surrealiste kur pikëllimi yt është aq intensiv. Tani e di që kjo është ajo se si duket tronditja. Shoku dhe përballimi. Kur erdhi motra, vëllai, dajat, ajo u largua përfundimisht. “Ke shumë punë për të bërë”, më tha daja, sepse ai priste që unë të hyja në shtëpi dhe të shpërtheja në lot. Ka diçka për humbjen e një nëne, që është e përhershme dhe e pashprehshme; një plagë që nuk shërohet kurrë. Nuk shkon duke u pikëlluar gjatë gjithë kohës, por pikëllimi është ende aty. Nëna ime, kishte ASL, një dënim i shpejtë me vdekje dhe ndërsa besoja se do t’i shkurtonte jetën, prisja plotësisht që ajo të vazhdonte të jetonte gjatë. U bëra e pambrojtur ndaj rastësisë në jetë që të vret nënën vetëm 57 vjeçe. Në vitet e fundit, kam ndryshuar ndjeshëm dhe ato ndryshime rrjedhin nga vdekja e nënës sime.
Disa janë shtesa të padëshiruara në jetën time: njerëzit nuk më telefonojnë vonë natën ose herët në mëngjes, sepse e dinë se kjo do të shkaktojë panik. Por të tjerat, më kanë bërë një person më të fortë. Parimi thelbësor me të cilin jetoj është: Kurrë mos u pendo!Të mos pendohesh nuk do të thotë as “të kesh gjithmonë të drejtë”. Do të thotë që kur shikon rrugën që ke ndjekur, nuk do të ndryshonit atë që keni bërë. Kam humbur shumë më tepër që pas vdekjes së saj.
Dhimbje, zemërim, trishtim. Pas shtatë vjetësh, e di se gjërat nuk do të bëhen më të lehta për mua për sa i përket nënës sime dhe vdekjes së saj. Unë ende do të filloj të qaj për diçka që ka të bëjë me nënat. Ngjarjet e rastësishme, në jetën e përditshme, herë pas here do të më marrin frymën nga trishtimi, frika ose dëshira e madhe.
/Marrë nga Fb i autores/
