Matematika e urisë është e thjeshtë në Gaza: palestinezët nuk mund të largohen, lufta ka ndalur bujqësinë dhe Izraeli ka ndaluar peshkimin. Kështu, praktikisht çdo kalori që konsumon popullsia duhet të vijë nga jashtë.
Izraeli e di saktësisht se sa ushqim nevojitet. Prej dekadash, ka llogaritur furnizimet në mënyrë që të ushtrojë presion pa shkaktuar uri të skajshme.
Palestinezët grumbullohen në pikat e shpërndarjes së supës me thjerrëza në qytetin e Gazës, mes tyre fëmijë dhe gra që mbajnë tenxhere dhe tasa. Ekspertët paralajmërojnë se fëmijët dhe të moshuarit janë më të prekshëm ndërsa uria në Gaza thellohet.
“Ideja është t’i vëmë palestinezët në dietë, por jo t’i lëmë të vdesin nga uria,” tha në vitin 2006 një këshilltar i kryeministrit të atëhershëm Ehud Olmert. Një gjykatë izraelite urdhëroi publikimin e dokumenteve që përmbanin këto llogaritje makabre dy vite më vonë.
Cogat, agjencia izraelite që ende kontrollon dërgesat e ndihmave në Gaza, kishte llogaritur se palestinezët kishin nevojë për një mesatare minimale prej 2,279 kalorish në ditë për person, e përmbushur me rreth 1.836 kg ushqim.
Sot, organizatat humanitare kërkojnë një normë akoma më të ulët: 62,000 tonë ushqime të thata dhe të konservuara për të përmbushur nevojat bazë të 2.1 milionë njerëzve çdo muaj – afërsisht 1 kg ushqim për person në ditë.
Ndërsa Gaza po përshkallëzon drejt urisë këtë verë, zyrtarët izraelitë kanë mohuar ekzistencën e urisë masive, kanë pretenduar pa prova se Hamasi vjedh dhe grumbullon ndihmat, ose kanë fajësuar OKB-në për dështimet në shpërndarje, duke ndarë fotografi me ndihma të grumbulluara në kufi.
Ata iu referuan shpërndarjeve kaotike dhe vdekjeprurëse të ushqimit nga Fondacioni Humanitar Gaza (GHF), një start up logjistik me mbështetje nga SHBA dhe Izraeli, si provë se palestinezët kishin qasje në ushqim.
Megjithatë, të dhënat e publikuara nga vetë qeveria izraelite e bëjnë të qartë se Gaza po vuan nga uria. Midis marsit dhe qershorit, Izraeli lejoi vetëm 56,000 tonë ushqim të hynin në territor, sipas të dhënave të Cogat, shumë më pak se çereku i nevojave minimale të Gazës për atë periudhë.
Edhe sikur çdo thasë mielli i OKB-së të ishte mbledhur dhe shpërndarë, dhe GHF të kishte zhvilluar sisteme të sigurta për shpërndarje të drejtë, uria ishte e pashmangshme. Palestinezët nuk kishin mjaftueshëm për të ngrënë.
Një skenar “i rastit më të keq” urie po zhvillohet në Gaza, këtë javë, sipas ekspertëve të sigurisë ushqimore të mbështetur nga OKB.
Dërgesat e ushqimit janë “në një shkallë shumë më të vogël nga ajo që nevojitet”, mes “kufizimeve drastike për hyrjen e furnizimeve”, sipas një raporti të klasifikimit të fazave të sigurisë ushqimore (IPC) që citon të dhëna izraelite për ndihmat.
Komiteti i Rishikimit të Urisë, një grup i pavarur ekspertësh që analizojnë njoftimet e IPC, tha se dërgesat ushqimore “kanë qenë jashtëzakonisht të pamjaftueshme” dhe veçoi GHF-në.
“Analiza jonë e paketave ushqimore të siguruara nga GHF tregon se plani i tyre i shpërndarjes do të çonte në uri masive, edhe nëse do të funksiononte pa nivelet tronditëse të dhunës që janë raportuar,” tha Komiteti.
Në mars dhe prill, Gaza ishte nën një rrethim total, pa asnjë lloj hyrje të dërgesave ushqimore. Në mes të majit, Netanyahu tha se dërgesat do të rifillojnë për shkak të presionit ndërkombëtar mbi një “krizë urie”.
Në përgjigje të krizës, Netanyahu ka premtuar vetëm ndihmë shtesë “minimaliste”. Numri i kamionëve me ushqime që hyjnë në territor është rritur, por mbetet shumë më poshtë minimumit të nevojshëm për të ushqyer palestinezët, pa llogaritur kthimin mbrapa nga uria.
Dërgesat nga ajri, të përdorura herë pas here gjatë luftës, kanë rifilluar. Franca, Gjermania, Mbretëria e Bashkuar, Egjipti, Jordania dhe Emiratet e Bashkuara Arabe janë ndër vendet që kanë njoftuar fluturime, megjithëse hedhja me parashutë e ushqimeve është e kushtueshme, joefikase dhe herë-herë vdekjeprurëse.
Vitin e kaluar, të paktën 12 persona u mbytën duke tentuar të rikuperonin ushqim që ra në det, dhe të paktën pesë të tjerë u vranë kur paletat ranë mbi ta.
Gjatë 21 muajve të parë të luftës, 104 fluturime furnizuan ekuivalentin e vetëm katër ditëve ushqim për Gazën, sipas të dhënave izraelite, me një kosto që kap dhjetëra miliona dollarë. Po të ishin përdorur për kamionë, buxheti i njëjtë do të sillte shumë më tepër ushqim. Por kostoja e këtyre fluturimeve nuk është vetëm financiare.
Ato u japin mundësi Izraelit dhe aleatëve të tij ta paraqesin urinë si katastrofë e shkaktuar nga logjistika, jo si krizë e krijuar nga politika shtetërore.
Hedhjet ajrore zakonisht përdoren si zgjidhje e fundit për të ushqyer njerëz në situata emergjente, ku forcat armiqësore ose gjeografia e ndalojnë transportin rrugor. Në Gaza, pengesat e vetme për dërgimin e ndihmës janë kufizimet e vendosura nga Izraeli, aleat i shumë vendeve perëndimore përfshirë Britaninë, dhe i armatosur me armë britanike e amerikane.
Dy organizata për të drejtat e njeriut me bazë në Izrael deklaruan këtë javë se Izraeli po kryen gjenocid në Gaza, me raportet që citojnë dëshmi përfshirë përdorimin e urisë si armë. B’Tselem e përshkroi këtë si një “politikë zyrtare dhe të shpallur hapur” të urisë masive.
Qeveria izraelite e di saktësisht se sa ushqim u nevojitet njerëzve në Gaza për të mbijetuar, dhe sa ushqim hyn në territorin e tyre. Në të kaluarën, ajo e ka përdorur këtë të dhënë për të llogaritur sasinë minimale të ushqimit të nevojshëm për të shmangur urinë.
Hendeku i madh mes kalorive që Gaza ka nevojë dhe sasisë së ushqimit që ka hyrë që nga marsi e bën të qartë se zyrtarët izraelitë po përdorin një matematikë krejt tjetër sot. Ata nuk mund t’i kalojnë përgjegjësinë për këtë uri të krijuar nga njeriu te dikush tjetër, dhe as aleatët e tyre nuk mund ta bëjnë këtë./The Guardian
