Një fenomen i pazakontë po ndodh në ceremoninë e lamtumirës së Papa Françeskut.
Qindra-mijëra turistë janë mbledhur në pritje për t’i dhënë Atit të Shenjtë lamtumirën, por shumë prej tyre teksa afrohen pranë arkmortit, nuk ngurrojnë të nxjerrin telefonat dhe të shkrepin “selfie” me të.
Ky gjest ka revoltuar shumë besimtarë të tjerë, që e shohin si një mungesë respekti, dhe një zbrazti besimi nga njerës të cilët vendosin ekzistencën e tyre “online” përpara ngjarjeve të tilla shpirtërore.
#BREAKING! The media’s hypocrisy while they hounded visitors for daring to snap photos in the Sistine Chapel, social media users are now catching flak for grinning selfies with Pope Francis’ body in his open casket! Some even tried wielding selfie sticks, only to be slapped… pic.twitter.com/TAN2VXF6Sx
— In2ThinAir (@In2ThinAir) April 24, 2025
“Fakti që shumë besimtarë, pas orësh pritjeje në radhë, mbërrijnë para trupit të Papa Françeskut duke e filmuar atë me telefonat e tyre inteligjentë mund të shpjegohet nga njëra anë me kënaqësinë gjithnjë e më sipërfaqësore të emocioneve dhe nga ana tjetër me kërkimin e konsensusit, nevojën për miratim dhe popullaritet, të dhënë nga mundësia për t’u thënë të tjerëve ‘Unë jam këtu'”.
Kështu shprehet Daniela Villani, bashkëpunëtore në Universitetin Katolik të Milanos në Psikologji të Përgjithshme, koordinatore e Njësisë së Kërkimit në Median Dixhitale, Psikologjinë dhe Mirëqenien dhe profesoreshë e psikologjisë së fesë, e cila reflekton mbi fenomenin që shumë besimtarë i japin jetë në këto ditë lamtumire ndaj Papës.
“Kur një person filmon veten në këto rrethana “është sikur donte të thoshte ‘Unë jam këtu, e tregoj dhe bëhem popullor. Por – pyet Villani – ku isha? A përjetova një emocion?”. Të kalosh kaq shpejt para trupit të Papës “dhe të filmosh atë moment nuk lejon një përpunim të thellë të asaj që ndjen dhe ndjen kur je atje.
Ky qëndrim, vëren ajo, është mbrojtës nga një këndvështrim psikologjik: është bërë një mënyrë që njerëzit të shijojnë në një mënyrë kaq sipërfaqësore përvojat që jetojnë pa qenë realisht aty. Të prekësh me dorë një moment zie, humbjeje, lamtumire është në çdo rast të përballesh me dhimbjen dhe fundësinë e jetës njerëzore. Do të thotë të lidhesh me një pjesë të vetes që ngre pyetje ekzistenciale jo të parëndësishme”.
Për ta thënë ndryshe, “Unë nuk marr pjesë në një mënyrë të thellë, por vendos një distancë, duke zbrazur pak ndjenjën e pjesëmarrjes sime. Kjo nuk do të thotë që ata që bënë një selfie, ose filmuan veten, nuk erdhën plot dëshirë për të marrë pjesë. Por kjo më duket si një gjest që shtrembëron shumë kuptimin e një përvoje si ajo e të qenit i pranishëm në atë vend”, përfundon psikologia.
