Që nga suksesi i saj i menjëhershëm, më 1813, “Krenari dhe paragjykim” ka mbetur një prej romaneve më popullore të letërsisë angleze.
Vetë Jane Austen e quante këtë vepër të shkëlqyer “fëmijën e vet të dashur” dhe heroinën e saj plot gjallëri, Elizabet Benet, “si krijesën më të mrekullueshme të shfaqur ndonjëherë në libra”. Pesë bijat e paharrueshme të zonjës Benet, të gjitha në kërkim të një martese të lakmueshme përvijojnë një tablo të gëzueshme e të thellë të jetës në fshatin anglez në fund të shekullit 18-të.
Fatet e Elizabetit, Xhejnit, z. Bingli dhe të hijerëndit z. Darsi ngërthehen në një vallëzim të parezistueshëm e psikologjik, që hedh dritë mbi shpirtin njerëzor të paparashikueshëm dhe shumëtrajtësh, sidomos kur gjendet përballë dashurisë apo diçka që i ngjan asaj.
Përplasja romantike ndërmjet mendimtares Elizabet dhe të dashurit të saj krenar, zotit Darsi, është një shfaqje plot finesë e një debati të qytetëruar. Kjo është një histori e paharrueshme mbi pakujdesinë e përshtypjeve të para, fuqinë e arsyes, e mbi të gjitha për dinamikat e çuditshme të marrëdhënieve dhe emocioneve njerëzore.
Fragmente nga libri:
1) …kurrë si në atë çast, nuk kish ndier aq sinqerisht se ishte dashuruar
me të, tani që dashuria ishte krejt e kotë.
2) Vaniteti dhe krenaria janë të ndryshme si tipare, ndonëse shpeshherë i
ndeshim si sinonime. Dikush mund të ndihet krenar pa u ndier
vanitoz. Krenaria ka të bëjë më tepër me mendimin që ushqejmë për
veten tonë; vaniteti lidhet me atë që do të donim të mendonin të
tjerët për ne.
3) Kam një lloj kokëfortësie brenda meje, e cila s’më lejon kurrë të më
shtijë frikën dikush. Përkundrazi, më rritet guximi, kur dikush
mundohet të më trembë.
4) Kam luftuar më kot. E pra, s’mundem më. Jam i pazoti t’i ndrydh
ndjenjat e mia. Lejomëni t’ju them që ju adhuroj e ju dua marrëzisht!
