“Nëse krimet e luftës dhe sulmet e regjimit sionist kundër civilëve në Gaza nuk marrin fund, rajoni do të shkojë drejt marrjes së një vendimi të madh dhe vendimtar”.
Ky ishte mesazhi nga Hossein Amir-Abdollahian, ministri i jashtëm i Iranit, pas takimit me homologun e tij turk në Ankara.
Me Hamasin e mbështetur nga Irani, Hezbollahun dhe Houthi-t e Iranit në Jemen që tashmë lëshojnë raketa në Izrael, mbetet vetëm që milicitë iraniane në Siri dhe Irak të përfshihen.
E megjithatë, duket sikur vetëm ditën e djeshme që Jake Sullivan, Këshilltari i Sigurisë Kombëtare i Bidenit, po punonte shumë për të përmirësuar më tej marrëdhëniet me Iranin, pasi arriti me sukses lirimin e pesë shtetasve të arrestuar në Iran në këmbim të 6 miliardë dollarëve në fondet e ngrira iraniane.
Izraeli mund të mbrohet. Por garnizoni amerikano-kurd në Sirinë Veri-Lindore, si dhe miqtë e mbetur të Amerikës në Irak, Kurdistan dhe, më e rëndësishmja, në Gadishullin Arabik, janë të gjithë të kërcënuar dhe vazhdojnë të jenë nëse Biden nuk ndërron marshin për të penguar Iranin në vend që të përpiqet ta qetësojë atë.
Shtylla kurrizore e Presidentit nuk po vihet në dyshim. Reagimi i Biden ndaj sulmit të 7 tetorit dhe kërcënimit të Hezbollahut për të lëshuar arsenalin e tij të raketave, dërgimi i aeroplanmbajtëses më të avancuar të marinës amerikane dhe gjashtë anije luftarake me raketa të drejtuara në Mesdheun lindor, si dhe bombarduesit luftarakë amerikanë në një bazë në Jordani ishte i menjëhershëm.
SHBA është një republikë presidenciale dhe asgjë nuk mund të bëhet nëse punonjësit e Shtëpisë së Bardhë nuk i përkthejnë zgjedhjet presidenciale në politika të mirëpërcaktuara që janë të strukturuara siç duhet për të siguruar mbështetjen e Kongresit.
Deri në qershor të këtij viti, Irani i gjithëfuqishëm i Obamës, Robert Malley, ishte në Shtëpinë e Bardhë, në krye të politikës së Iranit dhe në qendër të lobit pro-regjimit të Uashingtonit.
Të rritur nga një nënë amerikano-hebreje dhe anti-sioniste dhe baba egjiptian-hebre në Paris, të cilët të dy e shihnin SHBA-në si burimin e të gjithë së keqes dhe Izraelin si Djallin dhe që gjetën punë të përshtatshme për arabët, Malley shikohej gjithmonë me dyshim nga ata që e njihnin.
Megjithatë, për shkak se ai kishte qenë shoku i Obamës në kolegj, ai ishte i paprekshëm, derisa, më në fund, nëpunësit e sigurisë e kapën atë duke keqpërdorur informacionin e klasifikuar.
Malley, sigurisht, është një rast ekstrem, por punonjësit e tjerë të Obamës ende në Shtëpinë e Bardhë janë ende të ngujuar në pakënaqësinë e tyre ndaj Izraelit dhe miqve të tij, që për fat të keq për ta përfshijnë Presidentin, Zëvendës Presidentin, Sekretarin e Mbrojtjes dhe Sekretarin e Shtetit.
Më e dëmshme se qëndrimi i tyre joefektiv anti-izraelit është armiqësia e tyre ndaj aleatit kryesor të SHBA-së në rajon, Arabisë Saudite dhe sundimtarit të saj aktual, Muhamed Bin Salman (MBS).
Si liberalë, mund të pritej që ata të vlerësonin liberalizimin e jetës shoqërore saudite të realizuar me shpejtësi nga MBS, por në vend të kësaj ata mbeten të fiksuar në vrasjen e Jamal Khashoggi.
Edhe udhëtimi i Biden në Jeddah, pas heshtjes së Amerikës pasi Irani sulmoi instalimet e naftës saudite, pothuajse u shkatërrua nga zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë të cilët zvarritën përgatitjen e agjendës, sikur donin që Presidenti të godiste MBS( Mohammed bin Salman Al Saud) në vend që t’i shtrëngonte dorën.
Është e panevojshme të thuhet se ishin “ekspertët e Lindjes së Mesme” gjithmonë të gabuar të CIA-s, ata nuk dinë as arabisht dhe as persisht, ata që zbuluan inteligjencën që akuzoi MBS për orkestrimin e vrasjes së Khashoggi, ndërsa qëndrimi i tyre ndaj Izraelit ka qenë gjithmonë jashtëzakonisht negativ.
Këto nuk janë thjesht pengesa administrative. Vetëm Presidenti mund të autorizojë një politikë të re për të ndaluar përfundimisht provokimet e armatosura të Iranit. Dhe për ta bërë këtë, Presidenti ka nevojë për një ekip të tërë zyrtarësh për të përpunuar të gjitha këndet dhe për të mbikëqyrur koordinimin me aleatët si India, e cila ka nevojë për bashkëpunimin e Iranit për të hyrë në bazat e tij ajrore në Azinë Qendrore.
Për të shmangur vonesat e pafundme, e vetmja zgjidhje e mundshme do të ishte sjellja e disa prej vartësve më kompetentë të Austin dhe Blinken në Shtëpinë e Bardhë, ku ata mund të formulojnë një politikë të re për Iranin dhe ta koordinojnë atë me aleatët e Amerikës dhe shtetin dhe mbrojtjen e tyre.
Për sa i përket thelbit të politikës, është krejtësisht e qartë se çfarë duhet bërë: t’i vrasë nga uria bishën duke penguar eksportet e naftës në det të hapur. Pa tubacione eksporti, dy milionë fuçi në ditë që industria e Iranit mund të eksportojë ende, duhet të lihen të gjitha në cisterna që mund të identifikohen dhe kapen lehtësisht.
Inspektimet mund të kërkojnë shumë kohë dhe pak pronarë të cisternave do të marrin kontrata me Iranin sapo të fillojnë inspektimet. Kjo nuk duhet të çojë në mungesë të naftës ose ndonjë rritje çmimi, sepse prodhuesit e tjerë, nga Arabia Saudite tek ata në Afrikën Perëndimore mund të zëvendësojnë lehtësisht naftën e Iranit.
Vërtetë, nuk ka asnjë mundësi për miratimin e Këshillit të Sigurimit të OKB-së, por kjo vlen edhe për mbështetjen për Ukrainën dhe Izraelin.
Sido që të jenë ndërlikimet, sigurisht që është më mirë të mbash cisternat sesa të nisësh një luftë tjetër në një vend të gjerë ku një fitore e lehtë do të pasohej nga kryengritje të pafundme, edhe nëse duket e sigurt se shumica e iranianëve do të donin të jetonin në Iranin pas Ajatollahut.
Në vend të kësaj, do të ishte e mjaftueshme për të reduktuar aftësinë e Iranit për të mbështetur milicitë vrasëse duke devijuar të ardhurat nga eksporti i naftës nga nevojat e iranianëve në përgjithësi. Dhe kjo është një kohë veçanërisht e mirë për të ushtruar presion ekonomik: çmimet e rritura të ushqimit, pjesërisht për shkak të luftës në Ukrainë tashmë po shkaktojnë privim dhe madje edhe uri të plotë, raporton abcnews.al.
Një politikë e tillë duhet të vazhdojë për disa vite. Megjithatë, rezultatet me siguri do t’ia vlejnë: rivendosja e epërsisë amerikane në rajon dhe pohimi energjik i interesave të saj, me shumë mundësi duke përfshirë promovimin e zgjidhjes me dy shtete që shumë në Izrael tashmë e mbështesin.
Do të ishte një arritje monumentale, edhe nëse gjatë rrugës shfaqen probleme të tjera.
Ajo që SHBA nuk mund të bëjë është të vazhdojë të qetësojë Iranin, një komb që vazhdon të sulmojë aleatët e tij, interesat e tij dhe jo rrallë trupat e tij.
