“Duke u dhënë pas çështjeve më pak se taktike, nëse Italia arriti në finalen e Kampionatit Evropian U-19, kjo është falë familjes së Luis Hasës, një “hajmali” e bukur.
Një familje shqiptare, me origjinë nga Peqini, e cila ka emigruar prej vitesh në Itali.
Babai Arbeni, nëna Naiada dhe vëllai i tyre i madh Alessio mbërritën për ndeshjen e parë të Italia U-19 kundër Portugalisë dhe i njoftuan djalit të tyre se kishin rezervuar hotelin deri në ditën e finales.
Në dy ndeshje pas asaj goditjeje me Portugalinë, xhevahiri i Juventusit shënoi golin vendimtar për kualifikimin ndaj Polonisë, si dhe asistoi Vignato e Lipani në gjysmëfinalen ndaj Spanjës”.
Kështu e nis “Gazzetta dello Sport” intervistën me liderin e axurrëve 19-vjeçarë.
Finalja është më e vështirë, Hasa. Me Portugalinë nisemi nga 5-1 në grup…
Pikërisht, duke na mundur në grup, do të mendojnë se do të jetë një ndeshje e lehtë. Sidoqoftë, vijmë nga një moment pozitiv, jemi të qetë, të motivuar dhe do ta luajmë në një mënyrë krejtësisht tjetër.
Do të jetë e pamundur të mos mendosh për këtë. Ajo humbje ishte e thellë, çfarë ndodhi?
Të luajturit me 10 lojtarë na penalizoi shumë. Me 11 kundër 11 nuk do të kishte përfunduar kurrë kështu. Kaluam dy ditë të vështira më pas, klima ishte e tensionuar, e gjetëm veten duke luajtur gjithçka në një ndeshje. Ia dolëm, dhamë të gjitha energjitë tona, arritëm të rikuperoheshim menjëherë. Dhe tani na pret vetëm një hap tjetër i vogël.
Çfarë i keni thënë njëri-tjetrit ato ditë?
Se duhet të ecnim përpara për veten tonë, për stafin blu që na mbështet dhe familjet tona që kanë ardhur këtu për të na mbështetur. Gjithashtu dhe mbi të gjitha sepse e meritojmë. Shumë nuk e besuan se do të arrinim deri këtu. Në vend të kësaj iu kujtuam skeptikëve se Italia dhe italianët nuk dorëzohen kurrë.
Bollini thotë gjithmonë se nga një grup jeni bërë ekip dhe ky është sekreti. Ju që jeni veteran i këtij grupi, a mund të na thoni si ia keni dalë?
Ju bëheni ekip vetëm në një mënyrë: duke kaluar shumë kohë së bashku. Në grumbullim nuk mbyllemi në dhomë me telefon në dorë, por dalim, flasim me njëri-tjetrin, përballemi. Kështu ne jemi bërë Italia që jemi. Kemi bërë shumë sakrifica, kemi punuar shumë dhe e meritojmë të luajmë në këtë finale.
Veteran tek U-19 i kombëtares dhe Juventusit. Jeni 19 vjeç dhe do të jetë i 12-ti vit që hyni në Vinovë. Hera e parë a ju kujtohet?
Sigurisht, ishte shumë rrëmujë. Unë isha në makinë me babain dhe vëllain tim, ishim të dëshpëruar sepse nuk po gjenim rrugën e duhur. Edhe tani kur kalojmë aty iu them: Sa herë kemi qenë në këtë rrugë? Dhe babai fillon të qeshë. Tani e di me sy mbyllur…
Mes të rinjve të Juventusit dhe Italisë, ne ju kemi parë të bëni jo më pak se gjashtë role në fushë. Cili është ai ku ndiheni më komod?
Unë e shoh veten më mirë duke luajtur mesfushor ose mesfushor-sulmues, më pëlqen se si luan Modric.
Një nga idhujt tuaj është Ronaldo. A i keni kryqëzuar ndonjëherë rrugët me të?
Po, në festën e Krishtlindjes. Ai kaloi pranë nesh për pesë sekonda, sa për të bërë një foto. Kaloi mu para meje dhe unë u drodha…
Jeni i vetëdijshëm që rreth jush qarkullojnë krahasime të rënda? Miretti i ri, madje edhe Del Piero i ri…
Jam i lumtur, dëgjoj kaq shumë, por sinqerisht nuk mendoj për këtë. Lojtarë të mëdhenj, por unë po bëj gjërat e mia. Dua të bëhem Hasa, askush tjetër.
Çfarë do të bësh nëse fiton Kampionatin Evropian?
Ndoshta do të shkoj me pushime. Avioni i kthimit është të hënën, kështu që nesër mbrëma me djemtë presim një festë të mirë. Le të shpresojmë që të kemi edhe pak fat…
