Nga Ilir Kalemaj
Votimi për kryetarin në partitë politike varet nga disa variabla apo faktorë të pandryshueshëm si në Shqipëri, si gjetkë, kur bëhet fjalë për zgjedhje brenda partive politike. Këto zakonisht përfshijnë peshën politike të kandidatëve garues, njohjen e gjerë apo të ngushtë që ata kanë, formatin, karizmën respektive, mbështetjen e strukturave, si dhe paratë e shpenzuara apo financat në dispozicion. Parë nga ky këndvështrim, pavarësisht kontestimeve të natyrshme të zgjedhjeve brenda-partiake në PD, kryetari në detyrë Basha kishte gjithë parakushtet për t’u votuar dhe rizgjedhur në mënyrë plebishitare, sikundër në fakt edhe ndodhi.
Në lidhje me shqetësimin e vazhdueshëm që u ngrit për numrin 75 mijë të antarëve, nga rreth 100 mijë që kishte qenë më parë, më tepër se faktorë ekzogjenë si emigrimi në këto vitet e fundit ku afërmendsh i bie të kenë emigruar më tepër të pakënaqur me qeverinë ekzistuese, pra opozitarë, personalisht mendoj se shifra 100 mijë apo rreth 110 mijë për PS janë të ekzagjeruara për realitetin shqiptar. Mjaft të përmendim se në Britaninë e Madhe Laburistët kanë rreth 400.000 antarë, Konservatorët vetëm 200.000 dhe Liberal-Demokratët vetëm 120.000. Ndërsa CDU në Gjermani që konsiderohet si partia e djathtë më e madhe dhe e fuqishme në Bashkimin Europian ka 420.000 antarë dhe Republikanët në Francë vetëm 235.000 antarë. Pra është tërësisht euforike dhe e ekzagjeruar të flitet për parti me 100 mijë antarë në vende si Shqipëria që në rastin më të mirë kanë 2.8 milionë banorë nga të cilët votues realë janë diku te 1.6-1.7 milionë, siç kanë demonstruar zgjedhjet e përsëritura parlamentare përgjatë dekadës së fundit.
Pyetja që shtrohet me të drejtë, po nga këtu, ku? Çfarë duhet të bëjë PD që të luftojë një parti luftarake elektorale si PS, e cila ka një rrjet të trefishtë të organizuar në territor? Së pari, strukturat e partisë të cilat rinovohen në bazë të performancës në çdo palë zgjedhje dhe incentivizohen rregullisht nga organet drejtuese të partisë për rezultate sa më të mira. Së dyti, ka rrjetin e (pa)dukshëm të patronazhistëve të cilët të shpërblyer me një punë në shtet ose pushtetin lokal, janë sytë, veshët dhe duart e partisë në territor. Së treti, kanë administratorët e pallateve, të njësive bashkiake etj., të cilët potësojnë informacionin, bëjnë që nxjerrja e votuesit socialist për të votuar të jetë sa më efektive, e kombinuar me taktikat që bën vetë qendra për demotivimin e votuesit demokrat apo “gri”, gjë që sjell një avantazh të dukshëm qysh në start. Kombinuar kjo me salamandrën elektorale të prodhuar nga reforma e njëanshme administrative-territoriale dhe kemi një skemë gati perfekte të një partie masovike, të rrjetizuar mirë në territor dhe me influencë jo të vogël për shkak të përqëndrimit të pushteteve. Natyrisht ndihmon jo pak dhe komunikimi politik efektiv dhe vertikal që kanë.
PD duhet të mësojë nga këto pika të forta të kundërshtarit politik, të dijë të gjejë pikat e dobëta, të ri-organizohet, të rikrijojë identitetin e saj politik të shekullit 21. Duke filluar me kryetarin Basha i cili njëfarësoj duhet të rishpik vetveten. Ai dhe forumet drejtuese duhet të nxisin frymë, përfshirje dhe meritokraci për të mundësuar Aleancën e Vlerave. Për një hapje të partisë ndaj shoqërisë. Për përthithjen e trurit dhe si lokomotiv drejtuese të jetë ajkja e inteligjencës urbane. Vendimet duhet të jenë të artikuluara qartë, pozicionet të forta politikisht, rruga institucionale të kombinohet me protesta dhe kauza reale dhe të natyrshme. Opozita ka nevojë të jetë jo vetëm denoncuese por edhe propozuese. Mbi të gjitha duhet një strategji e qartë dhe koherente, një vizion i guximshëm dhe shpresëdhënës. Një parti e ideve për të përqafuar dhe përfaqësuar të ardhmen.