Antonio Sena me origjinë nga Brazili, po fluturonte i vetëm me një aeroplan Cessna 210 në Amazon teksa vuri re se motori u ndal papritmas. Për disa minuta ai po endej në ajër nëpër xhungël për të gjetur një vend ku të mund qëndronte.
Megjithëse ishte bllokuar në mes të pyjeve më të mëdha në botë, ai arriti të mbijetonte pa lëndime. Fillimi i një udhëtimi që do të zgjaste 38 ditë, i dha atij një mësim të madh.
Sena, 36 vjeç, u punësua për të fluturuar me një ngarkesë të drejtuar nga qyteti verior i Alenquer në një minierë të paligjshme ari në pyjet e shiut, të njohura si “California”.
Duke fluturuar në një lartësi prej rreth 1.000 metrash, ai e dinte kur motori ndaloi në gjysmë të rrugës, se nuk do të kishte shumë kohë për të vepruar.
Ai arriti ta sillte aeroplanin mbi një luginë dhe u ul aq mirë sa mundi.
I mbuluar me benzinë, ai kapi një çantë shpine, tre shishe ujë, katër pije freskuese, një thes me bukë, pak litar, një çantë emergjence, një fanar dhe dy çakmakë dhe doli nga aeroplani me shpejtësi.
Aeroplani nuk vonoi shumë dhe shpërtheu. Ishte data 28 Janar.
Bimësia tepër e dendur në atë zonë bëri që shpëtuesit të mos e shihnin për ta shpëtuar. Pas kësaj, ai nuk dëgjoi më motorë dhe mendoi se mos e kishin shpallur të vdekur.
“Unë isha i shkatërruar. Mendova se kurrë nuk do t’ia dilja, mendoja se do të vdisja,” tha ai.
Ai përdori baterinë që kishte në celular, për të gjetur se ku ishte me anë të GPS, ndaj vendosi të ecte drejt lindjes, ku edhe kishte pikasur dy shirita ajri.
“Kishte ujë, por jo ushqim. Dhe unë isha i ekspozuar ndaj grabitqarëve” si jaguar, krokodilë dhe anakondë, tha ai.
Ai hëngri të njëjtat fruta që pa majmunët duke ngrënë dhe arriti të këpusë tre vezë të çmuara blu tinamou, e vetmja proteinë që mund të merrte.
Meraku për të parë prindërit dhe vëllezërit e motrat e tij e mbajti në jetë.
Sena lindi në Santarem, një qytet i vogël në kryqëzimin e lumenjve Amazon dhe Tapajos.
Ai e quan veten një vendas “Amazonian” dhe adhurues i pyjeve të shiut.
Por ai thotë se pandemia e koronavirusit i la atij pak zgjedhje përveçse të punonte për një nga mijëra miniera ari të paligjshme që shkatërrojnë pyllin dhe ndotnin lumenjtë e tij me merkur.
Një pilot i trajnuar me 2,400 orë kohë fluturimi, ai kishte hapur edhe një restorant në qytetin e tij disa vjet më parë.
Por kufizimet e Covid-19 e detyruan atë ta mbyllte atë.
“Nuk kam dashur kurrë të punoj për një minierë të paligjshme, por ky ishte i vetmi opsioni që kisha nëse doja të vendosja ushqim në tryezën e shtëpisë.”
Në përgjithësi, Sena eci 28 kilometra, duke humbur 25 kilogramë gjatë rrugës.
Në ditën e 35-të, ai dëgjoi tingullin e diçkaje që nuk e kishte dëgjuar më parë në pyll. Ishte një sharrë elektrike me zinxhir.
Ai filloi të ecte drejt saj dhe arriti në një kamp të mbledhësve të arrave në Brazil.
Të habitur kur e panë në pyll, ata e ndihmuan duke kontaktuar nënën e tij për t’i thënë asaj se ai ishte gjallë.
Drejtuesja e kampit ishte Maria Jorge dos Santos Tavares, e cila ka mbledhur dhe shitur arra në pyll me familjen e saj për pesë dekada.
“Ajo më dha ushqim dhe rroba të pastra”, tha Sena.
“Unë kam një mirënjohje të jashtëzakonshme për ta.”
“Pavarësisht nga rrethanat që më çuan në atë fluturim, duke u gjetur nga një familje mbledhësish që punojnë në harmoni me natyrën, të cilët nuk dëmtojnë as pyllin është me të vërtetë magjike,” tha ai.
“Një gjë është e sigurt: Unë kurrë nuk do të fluturoj për minatorë të paligjshëm përsëri.”
