Fëmijët mund të mbajnë koronavirusin në hundët e tyre deri në tre javë, sipas një studimi nga Koreja e Jugut. Studimet e hershme kanë zbuluar se shumica e fëmijëve me virus kanë simptoma të buta ose fare.
Por këto gjetje hedhin dritë mbi pyetjen e pazgjidhur se sa ka të ngjarë që fëmijët të përhapin virusin te të tjerët. Studimi thekson rolin e vazhdueshëm të distancës sociale dhe higjenës së mirë pasi fëmijët kthehen nga shkolla.
Presidenti i Kolegjit Mbretëror të Pediatrisë dhe Shëndetit të Fëmijëve, Prof Russell Viner shpjegon se ekzistojnë tre pyetje të ndara, por të lidhura me fëmijët dhe Covid-19: A e marrin fëmijët virusin? Sa rëndë e marrin virusin? A ia kalojnë atë të tjerëve?
Ndërsa ne e dimë me siguri që fëmijët mund të kapin virusin, Prof Viner thotë se të dhënat nga testet e gjakut të antitrupave sugjerojnë se ato mund të jenë më pak të ndjeshme për kapjen e tij sesa të rriturit – veçanërisht fëmijët nën moshën 12 vjeç, shkruan BBC.
Dhe shkencëtarët kanë shumë besim se fëmijët kanë më pak të ngjarë të sëmuren se të rriturit, edhe nëse e kapin atë, me shumë prej tyre nuk tregojnë fare simptoma. Këtë e konfirmon studimi britanik, botuar të Premten e kaluar. Pyetja e tretë është ajo për të cilën ne dimë më pak, dhe është kjo përpjekja për studimin e Koresë së Jugut për të adresuar.
Çfarë thotë studimi i Koresë së Jugut? Studimi, bazuar në 91 fëmijë, zbuloi se edhe në mesin e atyre me pak ose aspak simptomatik, virusi mund të gjendej në shtupën e tyre tre javë pasi të mund të jenë infektuar. Fakti që ata kishin virus të zbulueshëm në hundët e tyre, autorët arritën në përfundimin, që ata ishin të aftë ta transmetoni atë.
Për shkak të mënyrës se si Koreja e Jugut ka testuar, gjurmuar dhe izoluar raste, madje edhe ato pa simptoma, është e vendosur në mënyrë unike për të parë këtë grup. Pasi të kishin identifikuar dhe izoluar rastet, pacientët u testuan në mënyrë të përsëritur derisa virusi të ishte pastruar.
Studimi, pra, ishte në gjendje të na jepte disa informacione të reja për fëmijët si bartës të virusit, dhe aftësinë e tyre të mundshme për ta përhapur atë më tej. Megjithatë, si studimet e tjera, ajo ende lë një enigmë. Vetëm se virusi gjendet në hundën e një fëmije nuk vërteton përfundimisht se ata po e transmetojnë atë në të njëjtën normë si të rriturit.
Dr Roberta DeBiasi, shefe e sektorit të sëmundjeve pediatrike në Spitalin Kombëtar të Fëmijëve në Uashington DC, tha që do të ishte “joprofesionale të mendosh se fëmijët nuk kanë ndonjë rol në transmetim”, pasi ato mbartin virusin.
Por profesori i shëndetit të fëmijëve në Universitetin e Liverpoolit, Prof Calum Semple tha: “Prania e materialit gjenetik të virusit në tamponët në traktin respirator nuk ka nevojë të barazohet me transmetimin, veçanërisht në njerëzit që nuk kanë simptoma të rëndësishme si kolla dhe teshtima ”
Pra, a mund të nxjerrim një përfundim? Logjika dikton që si tek fëmijët ashtu edhe tek të rriturit, njerëzit me pak ose pak simptoma – të cilët nuk po kolliten dhe po e shfaqin virusin në ajër – ka të ngjarë të jenë më pak infektues dhe fëmijët zakonisht marrin raste më të buta të sëmundjes.
Por një numër i konsiderueshëm i njerëzve asimptomatikë ende mund të kenë një efekt të dukshëm në shkallën e infeksionit. Dhe, siç thekson Prof Viner, mbajtja e shkollave të mbyllura nuk është asnjanëse, por paraqet rreziqet e veta – për zhvillimin e fëmijëve, edukimin dhe shëndetin mendor.
Ndërsa rreziku i saktë që paraqesin fëmijët mbetet një pyetje e hapur për momentin, përgjigjja se do të jetë jetike për të kontrolluar shpërthimet e ardhshme. Dr DeBiasi beson se ndërsa “shumica dërmuese e fëmijëve të infektuar kanë sëmundje të butë ose të panjohur”, ata mund të luajnë një rol “të rëndësishëm” për të mundësuar përhapjen e infeksionit përmes komuniteteve.