A mundet politika të arrijë të kuptojë se kjo situatë po bëhet e papërballueshme? Dhe se rregullat e tyre gati diktatoriale po dëmtojnë psikologjinë tonë?
Njerëzit po sillen gjithmonë e më shumë të irrituar sepse realisht po çmenden. Çfarë prisni të ndodhë nëse ‘burgosni’ njerëz të pafajshëm, me asnjë perspektivë për lirim apo një datë përfundimi?
Çfarë prisni do të ndodhë kur të burgosni njerëz të pafajshëm, pa asnjë perspektivë të afërt për lirim apo edhe një datë të premtuar të dënimit? (E dini pse oficerët e burgut janë kaq kundër dënimeve të pacaktuara pa mundësinë e lirimit me kusht? Për shkak se të burgosurit që nuk kanë asgjë për të humbur bëhen të pakontrollueshëm, të dhunshëm dhe shkatërrues.)
Cilat mund të jenë rezultatet kur miliona individë janë të zënë në kurth në një izolim jonatyral? Kur aktivitetet dhe angazhimet e tyre që i identifikojnë ata si qenie humane, janë të ndaluara? Përgjigjja: do të sillen ashpër dhe me më pak përgjegjësi sesa sjellja e tyre standarte.
Kjo është histeria nga izolimi, një formë e cila nuk është studiuar më parë. Izolimi nuk duhej ta tejkalonte kufirin përtej të pranueshmes nga individët.
Por sensi i përbashkët – dhe kuptimi i marrëdhënieve njerëzore – me sa duket nuk ka qenë i përfshirë në politikën e qeverisë. Gjërat që përjashtoheshin (për të ardhmen e parashikueshme) nuk ishin thjesht mizore dhe të pamenduara: ato dukeshin se përfshinin injorancë profesionale të një lloji mjaft tronditës. Kam dëgjuar se është thënë (nga shkencëtarët me ekspertizë shumë të ngushtë) se dëmi psikologjik dhe shoqëror që u bëhet fëmijëve është i ekzagjeruar: të rinjtë janë elastikë, thonë ata, dhe do të shërohen shpejt. Kjo është marrëzi dhe e gabuar.
Fëmijët kanë faza të rëndësishme zhvillimore në të cilat formojnë qëndrimet e tyre shoqërore: nëse nuk i hasin këto hapa kritikë në kohën e duhur, aftësia e tyre për të krijuar marrëdhënie mund të ndikohet përgjithmonë. Ndërsa një depërtim i tillë mund të jetë përtej mundësive të epidemiologëve, mund të pritet që sindikatat arsimore për të cilët zhvillimi i fëmijërisë është biznesi kryesor i profesionit të tyre, të jenë të vetëdijshëm për këtë.
Çfarë nuk shkon?
Dhe nëse do të ketë një valë të dytë a nuk është kjo arsye më shumë për të lejuar vendin të marrë disi frymë lirhsëm tani që të jetë në gjendje të përballojë psikologjikisht dhe ekonomikisht, një izolim tjetër? Përndryshe, cili është rreziku që, deri atëherë, të jemi shumë të dëmtuar për t’u kujdesur?
Mbi të gjitha të flasim për ndjeshmëri njerëzore e jo modelim statistikor. Do të ishte mirë të dëgjonit pak më shumë.
