Një sallë e madhe, e ndarë me panele compensate për të formuar dhomat dhe shtretër hekuri: ky është sekreti i Wuhan për të frenuar epideminë Covid19. Nuk është edhe aq mbresëlënëse. Çdo shtrat ka një numër, dy priza elektrike, një tryezë dhe një kuti të madhe plastike për ruajtjen e sendeve të pacientëve.
Kjo është e gjitha. Me thjeshtësinë e tyre, këto vende, në stadiume, salla koncertesh ose qendra panairesh të shndërruara në spitale fushore brenda disa ditësh, i mundësuan Wuhanit të trajtojë masivisht njerëzit me simptoma të vogla të sëmundjes, ose 85 deri në 90% të rasteve.
Një strategji që bëri të mundur dy gjëra: trajtimin e pacientëve me simptoma të buta me mjete relativisht të pakta, duke i izoluar nga shoqëria dhe duke i dhënë fund zinxhirit të infektimeve, veçanërisht brenda familjeve.
Megjithë reagimin e vonë për epideminë, si për shkak të pasigurisë shkencore për virusin e ri dhe vullnetit politik për ta minimizuar përhapjen e tij, Wuhani e vendosi shpejt nën kontroll epideminë. Pas rreth një muaji, situata që dukej e pashpresë, u përmbys.
Më 23 janar, qyteti me 11 milion njerëz u karantinua, i ndjekur disa ditë më vonë nga e gjithë krahina e Hubei me 56 milion shpirtëra. Nga 20 shkurt, kurba e infektimeve të reja ndryshoi qartë. Në fillim të marsit, qyteti pati vetëm dhjetëra raste të reja në ditë.
Doktor Zhao Yan, një francez me origjinë kineze, është nëndrejtori i Spitalit Zhongnan, një spital elitar në qytet, aty ku shkojnë pacientët në gjendjen më të rëndë. Ai thotë se në spitalin e tij, rastet e para u paraqitën në fillim të janarit, përfshirë edhe një pacient që jetonte pranë tregut të prodhimeve detit në Huanan.
Por në atë kohë, autoritetet ende thoshin se sëmundja nuk ishte e përhapur tek njerëzit. “Ishte dëshpëruese. Ne shihnim njerëz të pafuqishëm të infektuar nga sëmundja, ndërkohë që na thuhej:Jo, nuk është ngjitëse,” thotë doktori Zhao.
Më 20 janar, autoritetet njoftuan se sëmundja po përhapej mes njerëzve, dhe presidenti deklaron se situata ishte “serioze”. “Pas këtij njoftimi nga Xi Jinping menjëherë nisi beteja. Në Kinë, gjëja më e vështirë është publikimi i problemeve. Por sapo qeveria vendos të njohë problemin, gjërat lëvizin shumë shpejt,” vëren Dr. Zhao.
E ndërmarrë nga shteti shumë shpejt dhe me shumë forcë: faza e parë e karantinës, gjatë së cilës banorët mund të vijonin të bënin pazar nuk dha rezultatet e dëshiruara.
Ndërtimi i dy spitaleve në dhjetë ditë, një lajm shumë i publikuar, dukej sikur mjaftonte përballë fluksit të pacientëve, por në të vërtetë ta kishin 2.600 shtretër, ndërkohë që çdo ditë zbuloheshin mbi 3,000 raste të reja.
Menjëherë strategjia ndryshoi: karantinë e rreptë, pas 14 shkurtit nuk autorizohej asnjë dalje. Ekonomia përbëhej vetëm nga lufta për furnizimin e banorëve nga komitetet qytetare.
Që nga 8 shkurti kishte filluar fushata e “testimit dhe internimit të të gjithë atyre që duhej të internoheshin”: një formulë ushtarake, modalitetet e së cilës konsistonin në vlerësimin e shëndetit të të gjithë banorëve të Wuhanit me anë të vizitave sistematike nga komitetet e banorëve, të armatosur termometra dhe që mbyllnin këdo që kishte simptomën më të vogël.
Menjëherë ata shpërndahen sipas gjendjes së tyre, ose në spitalet për rastet e rënda, ose në spitalet fushore për rastet e lehta por të konfirmuara, dhe njerëzit që kishin qenë në kontakt me pacientët e konfirmuar mbylleshin në hotele.
Në qytet, pesëmbëdhjetë nga spitalet fushore u instaluan brenda disa ditësh. Fillimisht, pacientët u ankuan për të ftohtin dhe ushqimin, madje në një zënkë prej këtyre qendrave pati një zënkë masive. “Fillimisht pati rrëmujë, është normale, por më pas pacientët ishin shumë të kënaqur”, thotë Zhao Yan, një mjek në njërin nga këto spitale fushore.
Dy gjëra ishin të nevojshme për t’u bërë: të testoheshin njerëzit pozitivë dhe të ndaheshin ata me simptoma joserioze. Mjekët, që erdhën në mbështetje nga të gjitha provincat e Kinës, kryenin ekzaminimet zinxhir.
Sitet shpejt u përmirësuan dhe u paisën me WiFi. Përveç izolimit dhe ndarjes së pacientëve, këto vende gjithashtu bënin edhe trajtime: pacientët simptomat e të cilëve përkeqësoheshin identifikohen më shpejt sesa ata që mund të ishin në shtëpi, dhe dërgoheshin menjëherë në spitalet për të sëmurët rëndë.
I pari nga këto ‘spitale fushore parafabrikate’, u hap më 7 shkurt, në qendrën e panaireve në Dongxihu. Ai kishte 1.500 shtretër. “Këto struktura fushore përmbushën dy objektiva. Së pari, izoluan pacientët me Covid19, duke mos i lejuar ata që të kontaminojnë komunitetin dhe së dyti, garantuan kujdes për pacientët që kishin frikë, kollë apo ethe”, thotë Zhang Junjian, profesor i neurologjisë në Universitetin e Wuhanit, dhe drejtor i spitalit fushor në Dongxihu.
Në një konferencë shtypi të mbajtur më 9 prill ai thotë se qendra, e cila nuk ka më pacientë që nga 8 Marsi nuk pati asnjë vdekje apo infektime të stafit. Por sipas tij spitali fushor ende nuk është çmontuar, si një masë paraprake, sepse epidemia nuk ka përfunduar ende plotësisht, por edhe për të treguar këtë metodë bazë kineze, e cila bëri të mundur përhapjen e gjerë të epidemisë.
Ekspertët gjithnjë e më shumë po thonë që vendet evropiane duhet të frymëzohen nga ky shembull që vjen nga metropoli kinez. Ata bëjnë thirrje për të “vepruar shpejt, dhe brutalisht”. Profesori Zhang Junjian ka këtë konkluzion: “Duke parë nga këtu, ende nuk e kam të qartë pse nuk mbahen maskat në aq shumë vende publike. Mësimi i Wuhanit është: kufizime, kufizime, kufizime dhe më pas testime, testime, testime”. /Le Monde
